Hayatýmdan çýkartmak istediðim, seslerini bile duymaya dayanamadýðým insanlar, zamanýnda çok sevdiðim, özlemle görmeyi beklediðim hatta ayný yataðý paylaþtýðým insanlar oldu. Varlýklarýný deðiþtiremediðim, hatta öldüremediðim, yok edemediðim bu insanlar için yapabileceðim tek þey telefondan isimlerini silmek oldu. Ýþte bu kadar aciz bir insaným ben.
Nefes alýþlarýna bile tahammül edemediðim insanlarýn verdiði rahatsýzlýk için yapabildiðim tek þey sil tuþuna basmaktan öteye gitmedi. Özledim, aðladým yokluklarýnda. Hatta terleyerek uyandým kâbuslarýmdan. Ama çözümü olmadý. Bazen bir markette karþýlaþtým sigara sýrasýnda önümde durdular. Ýzledim sessizce siper alarak. Bazen de karanlýk bir barda, baþka kadýný öperken gördüm. Kýskandým dokunuþlarýný izlerken. Ama saklandým tanýnmamak için. Yanýmdan geçerken yüzüme baktýlar hatýrlar gibi, ama tanýmadý hiç biri.. Gülümsedim kendi kendime. Yoluma devam ettim.
Öfke doldum, yalnýzlýðýma, bazen de huzur buldum bundan. Neden nefret ettiklerimiz hep en sevdiklerimiz oldu? Patlamaya hazýr beslediðimiz nefretimizle uyurken, sevmeyi denemek hep zor oldu. Gitmesini beklediðimiz adama sarýlýp mutluluk ararken, en çok da kendimizi kandýrmadýk mý?
Çok adam girdi ve çýktý hayatýmdan. Hepsinden nefret ettim. Gitmeleri için dua ederken. Gittiklerinde bomboþ hissettim kendimi. Bahaneler buldum terk edildiðime inanmak için. Ýnandým da birçoðuna. Ama hep saklandým karþýlaþtýðýmýz anlarda. Çünkü biliyordum ki ben bir adým atsam geri döneceklerdi. Bir þans daha vereceklerdi onlarý sevebilmem için, olmadý. Bilerek karþýlarýna çýktým. Yüzlerine baktým. Ama tanýmadýlar beni. Tanýyamadýlar içimdeki öfkeyi. Yavaþ yavaþ uzaklaþtýlar benden. Pes etmemeye çalýþmaktan yordum hepsini. Her yanýma gelmek isteyiþlerini þefkatle kabul ederken, geldiklerinde korktular öfkemden. Biliyordum güzel bedenimle yaþamak zorunda olduðumu. Ve ýþýða gelen böcek gibiydiler her seferinde. Nefret ettim kendimden her aynaya baktýðýmda. Alkolle doldurdum içimi, sigarayla söndürdüm öfkemi, deðiþmedi. Her sabah daha da parladý yüzüm. Cezalandýrýlmýþtým güzellikle ve taþýyamýyordum bu bedeni üstümde. Her þeyin bir oyun olduðunu bilmek daha da sýkýyordu canýmý. Emanet edilmiþti bu bedene ruhum. Ve çok güzeldim.
Yavaþ yavaþ baþarýyorum kendimi yok etmeyi. Ama hala bekleyen, birbirimize ait olacaðýmýzý umut eden birileri vardý etrafýmda. Ben kendime ait deðilim ki, baþkasýna nasýl ait olabilirim.
Yalnýzým yine, içkimi yudumluyorum. Yavaþ yavaþ içime akýyor alkol yakarak. Bugün de söndürüyorum sigaramý. Ben kimseye ait deðilim kendime bile. Telefonum çalýyor bilmediðim bir numara. Gülümsüyorum ve acýyorum. “Efendim?”