Hüzün kokuyordu saçlarý.

Buram buram esiyordu uzaktan sevdiðinin kokusu. Ona özeldi sadece bu, nerede olsa bilirdi. Baþka hiç bir kadýna yakýþtýrmamýþtý hüznü bu kadar.

Hazan saklýydý bakýþlarý.

Ýçini ýsýtan sýcacýk gülüþlerinin ardýnda, güzel gözlerinden taþan anlamlarýnda hazan saklýydý hep. Çocukça sýrnaþmalarýnda, masum cilvelerinde içten içten bir sýrrý saklar gibiydi. Bir gizem, bir tutku vardý yaratýlýþýnda.

Ýnsanlýk taþýyordu yüreðinden.

Karþýsýndayken kalbinin çýrpýnýþlarýnda hep adýný duyar gibiydi. “senin için varým, seninle varým.”diyordu her bir ritmi sanki. Güzel yüreðinin týlsýmý sarýyordu ruhunu genç adamýn. Karþýsýnda yitip gittiði kadýndý o, ötesi yoktu...

Meleðiydi onun, kanatsýz meleði...

Her þeyi; iyiliði, masumiyeti, sadakati, güveni, sevgisi..varlýðýydý, var oluþuydu...

Sýyrýldý güzel gözlü bakýþlarýndan, duyamaz oldu kokusunu. Bakýndý þöyle bir etrafýna... Boþluk,karanlýk... Arandý bir kez, bir kez daha, son bir kez daha! Bulamadý, yoktu. Elini nereye atsa bomboþtu. Kendini dahi bulamadý sonra , yok oldu. Yersiz yurtsuz, bir baþýna, hiç gibi...

Buz gibiydi ruhu. Ne hüzün kokuyordu etrafý ne hazan saklý bakýþlar vardý karþýsýnda. Gülümseyen, içini ýsýtan hiç bir þey kalmamýþtý.

Doðruldu var gücüyle yerinden, býraktý elindeki fotoðraflarý.
Son bir gözyaþý damlasý akýttý hatýralarýna.
“Meleðim!” dedi, “Meleðimmm...” diyebildi. Hazan bakýþlý meleði çoktan kanatlanýp uçmuþtu yanýndan, yaný baþýndan...

Ürperdi aniden, bir sýcak dokunuþtu sanki tenine deðen.. O bilindik kokuydu duyumsadýðý, sadece onun hüzün kokusu, meleðinin kokusu..
Anladý ki o an, meleði onu asla býrakmamak üzere güzel ruhunu teslim etmiþti ona yalnýzca ve hüznünü býrakýp kanatlanmýþtý uzaklara...

..::burcu::..