Sürgünlerim oldu. Yaþamýn handikaplarýna kendimi sürgün ettiðim zamanlar…Doðrularýmdan taviz vermemek için acý çektiðim, doðru adýna içime çekildiðim anlar..

Acý nedir? Acý, içimizde ukde býrakmasýna raðmen günlük/ anlýk kaygýlardan azade güllük gülistanlýk -mýþ’lý bir hayata katlanmak mý, reel bir dünyanýn içinde, yerkürenin bizden beklediði misyonu her þeye raðmen omuzlamak mý?

Mutlulukla mutsuzluk arasýnda öyle ince bir çizgi var ki…Ne güzel demiþ büyükler:’’ Ýki iyiliksiz bir dünya…’’ Bu, hayatý algýlayýþ biçimimizle hatta biçemimizle yakýndan alakalý. Suyun görünüþündeki saflýk, derinlik ne kadar yansýyorsa denize, içimindeki hayatilik de o kadar önemli.

Martýlar gezerken içimde bir yerlerde, küheylanlarýn ayaklarý yerde. Ýnsan önce kendi savaþýný kazanmalý derinliklerinde. Göreceli doðrularla yola çýktýnýz mý yolun sonu gelmez…Dolaþýr durursunuz bir labirentte. ‘Ah!’ larýmýz yol arkadaþýmýz olsa da doðrular adýna olmalý savaþýmýz.

Haklý olmanýn bin bir türlü yolu var. Birilerini kandýrmak çok kolay; -mýþ gibi davrandýðýmýz her konuda kolay kanar insanlar..Hele okþamýþsanýz yumuþak ellerlinizle þefkate muhtaç sýrtýný, bir yarasýna merhem oluvermiþseniz sorun yok, diyorum ya insanlarý kandýrmak kolay…Kimse sevmez birilerinin sorunuyla uðraþmayý. Kendi derdi baþýndan aþkýndýr zaten. Ya inanýr, inanmak istediklerine ya da inanýyor görünür boþverdiklerine…

Piþmanlýkla hata arasýnda ince bir çizgi var..Piþmanlýklarýmýzýn arkasýnda ne kadar durabilirsek, hatalarýmýzýn arkasýnda da o kadar durmayý öðrenmek zorundayýz. Kýlýfýný hazýrlamak yetmez. Önce kendimizi inandýrmalýyýz.

Sürgünlerim, haklý olduðum ya da gerçekten haklý olduðuma inandýðým buzlu bir zeminde baþlar. Öyle kaygan bir zemindir ki bu, ya tepetaklak düþeceksiniz ya da dik durmayý baþarmayý öðreneceksiniz. Ýçiniz üþüyecek, titreyeceksiniz. Olsun….Her þeye ama her þeye raðmen omuzlarýnýz ve baþýnýz dikse; özgürlüðünüz, ödülünüz. Kimseden ödül beklemeyeceksiniz. Ýç huzurunuz, gözlerinizdeki ýþýk huzmelerinde, yýldýzlar gibi gecenizi aydýnlatacak. Sabrýn sonu selamet…

Doðru olduðuna inandýðýmýz, doðruluðundan zerre kadar þüphe duymadýðýmýz deðerler uðruna kazandýðýmýz zaferlerden ibaret olmalý hayat. Deðilse anlamsýz ve boþ…Gelip geçici/ aldatýcý kazanýmlar, nehir akýþý gibi kayýp gider ellerimizden… Baþýný kayalara vurur, ardý arkasý gelmez isteklerinden.. Bir gün, susuz kaldýðýnda kurur, kaybolur gider yerkürenin üzerinden.

‘’Güzel düþün , iyi hisset , aldanma; ne varsa doðrudadýr ; doðruluk þaþar sanma.’’ diyor Tevfik Fikret. Bu kadar kolay mý? Tevfik Fikret’in hayat öyküsüne baktýðýmýz zaman, bu kadar kolay olmuþ mu? Ýkinci Meþrutiyet’ten beklediði umudu yakalayamamanýn acýsýný ‘Aþiyan’ýnda sürgüne dönüþtürmesi, benzeri bir içe çekiliþ deðil de nedir? Belki de bireyselden sýyrýlýp, toplumsala dönüþte içine yaptýðý sürgünün etkisi vardýr. Kim bilir?..

‘’Fikirlerine emin mahfazalar bulamayan bir medeniyetin, tefekkür kabiliyetini kaybetmekte gecikmeyeceðinden hiç þüphe etmemelidir.’’diyen Ahmet Haþim’in sürgünü, kendini toplumsal sorunlardan uzaklaþtýrarak içine yönelmesiyle, kýrk dokuz yýllýk ömrünü ne kadar mutlu kýlmýþtýr? ‘’Aðýr aðýr çýktýðýmýz merdiven’’lerden ‘’Eteklerimizde ‘ güneþ rengi bir yýðýn yaprak’la mý týrmanacaðýz sonsuza; iç huzuruyla, sararan yapraklara aðlamadan / tebessüm ederek mi ? Tercih bizim…

Ben yine de ‘Pembe Ýncili Kaftanlardan Muhsin Çelebi duruþu’nu tercih ediyorum. Vakur ve kendinden emin….

29.09.2011



Güncel Sanat Dergisi- Ekim Kasým Sayýsý