Ne söylesem
Bin hüzün içinde nefesimi derlesem
Ah u zarýmla inleyip, ruhumdan geçsem ve titresem
Mahcubiyetin eþiklerinde hýçkýrýklarýmý kime söyleyip yüzleþsem


Belki de anmayacaksýn
Ruhumun firkatine ram olan lahzayý
Hiçe sayacaksýn ve belki hayýflanarak aðlayacaksýn
Yakýlasý hülyalardan vazgeçip, kuytu mekanlarda soluyacaksýn


Neyleyim ki bir acizim
Yüzü kara, kalbi zan içinde olan zadeyim
Bilinçaltýma yerleþen lekelerle yol almýþ bir sefilim
Nasýl inkar ederim, peþimn hükümlü bir nefes olarak ne kepazeyim


Bir vakitler kadýydým
Nazar ettiðim her kimse dinlemeden yargýlardým
Her ne hikmetse bunu takva adýna yapacak kadar baðnazdým
Bilsen ne kadar yanýldým, yapraksýz dal misali yaralý ve yalnýzdým


Niçin bu kadar yanýldým
Okuyup tahkik etmek adýna sanki tutkluydum
Ýnandýðým nefeslere nasýl kandým, sonra aldanan ben oldum
Çýkmaz sokaklarýn, yýkýk duvarlarýn umutlarý misali sararýp kaldým


Niçin taþlaþmýþtý kalbim
Kifayetsiz izaným ve tutukluluk yaþayan aklým
Nasýl bir afakýn zadesi ve gayesi olarak önyargýlara inandým
En yakýnlarýma hapis hayatý yaþattým, adeta kör bir gardiyandým


Dört duvar arasýna hapsetmek
Ýnsan denen hakikatin umutlarýný kurutup çürütmek
Kendini rýzgýn sahibi gibi nitelendirmek ve yakýnlarý mecbur etmek
Ziyadesiyle þekliyete bürünüp ihlas adýna, ruhlarý devþirmek ve eritmek


Ýnsan zan mý olup kararmalý
Cemaat asabiyetlerinden soyutlanmaya gerek mi duymamalý
Hanif bir kul olmak için aþký mý hakkýyla anlamalý, yoksa mý avunmalý
Ruhuna ve kalbine yabancý olan nasýl bir insan olmalý, derdi anlaþýlmalý


Niçin Ziþaný efendim ötelenir
Zikredilen en ulvi yaný gizlenir, zikredilen adýna paye aranýr
Efendi diye bir düþün kimlerden çare adýna dert yanýlýr ve aldanýlýr
Þefaata mazhar olmak ancak ihlas ve irfan üzre aranýr ve böyle yaþanýr




Mustafa CÝLASUN