Yokluðun…
Yüreðimin baþ köþesinde anýt olmuþ,
O hoyrat yokluðun!
Ah senin o gül kokulu yokluðun…


Sevdiðim,
Gezinirken kaldýrýmlarýnda,
Gül kokulu bahçelerimin
Yoktu ellerimde ellerin…
Üzülme ama,
Kalemimin mürekkebiydin!
Bembeyaz kaðýdýðýma, siyah da olsa
Damlamýþ sevdiðimdin…


Hayaline sarýlýp, hayalinle uyandýðým
Umudumdun sen,
Uðurumdun,
Sen, yüreðime çerçevelediðim
Sönmeyen yangýnýmdýn…


Ve sevdiðim;
Necip Fazýl, bize okumaktadýr þu an Beklenen’ i
Diyor ki üstat, “yokluðunda buldum seni”...
Varsýn artýk yokluðun, tuz olup kavursun gözlerimi
Varsýn ezip geçsin bedenimi!
Üzülme sakýn,
Ýsmine gebe her zulüm, þereflendirir beni…


ZUHAL ERASLAN