Þiirin normal konuþma dilinin üzerinde bir yapýsý olduðu herkesçe bilinir. Bir üst-dildir þiir dili. Ne var ki bir üst-dil deyince, her þeyde olduðu gibi bu da abartýldý ve olmadýk anlamlara çekildi. Bugün þiir dili demek; kuþ dili gibi bir þey demek oldu neredeyse. Sadece kuþ dili bilenlerin anladýðý bir dil. Oysa; þiir dili adý üzerinde güzel bir "dil" dir. Samimidir ve yüreðin dili olmasý gerekir. Düþüncelerin yürekte damýtýlmasý ve ifadesini de yüreðin dilinde bulmasýdýr esasýnda. Yani, sözcüsü yürek olan düþüncedir þiir. Þiir dili de iþte budur.

Beyinleri dopdolu, çok yönlü, birikim kazanmýþ duyarlý insanlarýn, þiirin yapýsýný da mutlaka bilmesi koþuluyla; yaþam karþýsýndaki duruþlarýndan ve bakýþlarýndan yola çýkarak edindikleri bilgileri, yorumlarý, þair olarak yüreklerine indirip, oradan dýþa vurmalarýdýr. Yüreðe indirilmeden yapýlan ifadeler zaten bilim ve düþün adamlarýnýn iþidir. Yani þiirde de hakikati aramak ve sezmek var bilimde olduðu gibi. Ama sözcüleri ayrý iþte. Biri akýl, diðeri yürek. Yürek olunca da; daha bir incelik söz konusu ve melodisi ile heyecaný ile yürekten yüreðe bir akým baþlayarak insanlarý kendinden geçirebiliyor.

Yüreðin potasýnda erimeyen hiçbir sözcük þiir olma þerefine eriþemez. Bütün sözcükler þiir olmak için, önce þairin yüreðine gireceklerdir. Önceki hayatlarýný unutup; sýfýr derece anlamda yani nötr olarak oraya girecek ve þiir olmak için o sýcak potada diðer sözcüklerle þairin yüreðinde birbirleriyle tanýþacaklardýr. Ve þairin verdiði bütünlüðe doðru yol alacaklar; bütünün hizmetinde olmak üzere ve sadece o þiire özgü olmak üzere yepyeni anlamlara kavuþacaklardýr. Þiirin bütünüyle bir anlam kazanacaklardýr. Þiirin bütünü ise, parçalarýn dýþýnda; onu oluþturan sözcüklerin toplamý deðil; onlardan oluþan ama onlarý epeyce aþan, ilahi bir niteliðe sahip olan ve þairin hayata bakýþýný ve duruþunu da içeren ve vermeye çalýþtýðý yönü de göstermeye çalýþan bir bütündür. Bu bütünlük çok özel bir durumdur ve onu oluþturan sözcükler bu bütünün bir anlamlandýrmasý olmaksýzýn hiçbir þeydirler. Ancak o bütünün vereceði görevi yaptýklarý oranda önem kazanýr ve varolurlar.

Þimdi durum böyle olunca; bir þairin neredeyse bütün yaþamýný içine koyduðu ve bir güzellik içinde ürettiði bir þiiri kitlelerle paylaþmasýndan doðal ne olabilir? Neden kimseler anlamasýn diye kuþ diline çevirsin ki? Ve neden geniþ halk kitlelerine deðil de, çok küçük bir elit tabakanýn hizmetine sunmak istesin ki? Daha çok insan þiiri anlasa ve yaþamýna anlam katsa, þairin ne kaybý olabilir ki? Ve çok merak ediyorum: neden bugüne kalmýþ en büyük þairler hep anlaþýlýr olmuþlardýr da deðerlerinden hiçbir þey kaybetmemiþler; tam tersine halen daha en çok okunan onlar olmuþlardýr? Durup düþünmek lazým!..

SANAT NEDÝR* adlý eserinde bakýn ne diyor ünlü yazar TOLSTOY:
"Bir eserin, bütün insanlýk için yararlý olmasý için, iyi ve kötüyü ayýrmasý, güzel ve anlaþýlýr olmasý gerekmektedir. Sanat ancak, belli bir sýnýf için deðil, büyük kitleler için yarar saðladýðý zaman sözü edilebilir bir deðere ulaþýr.

.Fýrsatçýlarýn her zaman kullandýklarý bir yöntem vardýr. Halkýn kullanmadýðý, dile yerleþmemiþ kelimeleri kullanarak, gerektiðinde icat ederek halkýn gözünde kendisini yüceltmek. Bu, ' halk, anlamadýðýna inanýr' mantýðýdýr ve çoðu zaman baþarýlý olur. Kitleler, bilmedikleri kelimelerin ardýndan sürüklenirler. Bu arada sanat da tükenmeye yüz tutar. Ortodoks kilisesinin sapýk fikirlerinin, aðýr bir dille düzenlenerek halka benimsetilmesi bu yöntemin en çarpýcý örneklerindendir."

Ve yazýmý yine TOLSTOY'un þu sözleriyle bitiriyorum:"Bir eserin ilginçliði , onun gösteriþinde deðil, ortaya koyduðu yeni düþüncede olmalýdýr. Ýlginçliði bayaðý þiirsellikte, gösteriþte, taklitte aramak sanata bir þey kazandýrmaz. Bunlar zengin sýnýfýn sanat üzerinde oynadýðý bir oyundan baþka bir þey deðildir."

* SANAT NEDÝR? L.N.TOLSTOY, Þule Yayýnlarý Ýstanbul ,Eylül 1992, Çev.Baran Dural, s,74,80,130