Aylardan hangi ay, yýllardan hangi yýl bilmiyorum. Gökyüzünün gizemli esmerliðinden dolunay, hiç yitirmeden parlaklýðýný süzüldü, indi ayaklarýma. Okuldayým, öðrenciler her zaman olduklarý yerde sýra olmuþlar, belli ki bayrak töreni. Parmak uçlarýma iyice yerleþen dolunayýn aðýrlýðýný hissediyorum. Sonra onu öðrencilerin üzerinde gezdiriyorum üç kez...Uyanan bedenim hala o rüyanýn etkisinde gezinir sýk sýk, hala o rüyada anlamlý bir mesaj arar.

Ben öðretmen olmak için yaratýlmýþým. Buna daha lise yýllarýnda nasýl inanmýþsam þimdi de ayný coþku ve heyecanla inanýyorum. Öðrenme azmiyle yanan gözlerde görüyorum: düþüncelerini hiç çekinmeden ifade edebilme isteðini. Okþadýðým her baþta, öptüðüm her yanakta’ fikri hür,vicdaný hür, irfaný hür’ bir kuþaðýn elektriðini alýyorum. Sormayýn, içimde öyle bir yangýn, yanýp tutuþuyorum.

’Fikren, ilmen, bedenen kuvvetli ve yüksek karakterli koruyucular’ yetiþtirebilme sorumluluðunun aðýrlýðýný hissediyorum omuzlarýmda. Rüyamý hatýrlýyorum ve ’Muhtaç olduðun kudret damarlarýndaki asil kanda mevcuttur.’ söylemini. Titreyip bir daha kendime geliyorum. Biliyorum, ben öðretmen olmak için yaratýlmýþým. Bir eser oluþturma görevi verilmiþ bana. Devraldýðým kuþaðý aydýnlatma; doðruya, iyiye ve güzele yönlendirme peþindeyim. Bireysel tutkularým yok benim. Çoktan ’biz’ bilincine eriþmiþim. Büyük düþünen, nesnel olabilen, ulusunu çaðdaþ uygarlýk seviyesine çýkarma mücadelesi veren, baðýmsýzlýk ve özgürlük aþkýyla dolu; vatanýna, bayraðýna, cumhuriyetine sahip çýkan bir kuþaðýn yetiþmesine baþ koymuþum.

‘Önce insan olmak!’ dedim öðrencilerime. Saygý ve sevgiyi kaybetmeden birbirimizi anlayabilmek demokrasi çizgisinde ve paylaþmak güzelim dünyayý savaþsýz, kavgasýz olabildiðince mutlu. ’Sonra güçlü olmak! dedim. Kolay kolay mücadeledenkaçmamak. Örnek verdim Kurtuluþ Savaþý’ný ve yeni hayatýn müjdecisi olan, halka raðmen deðil, halk için kurulan Cumhuriyeti. Yüreði kan aðlayan bir ulusun azmiyle, cesaretiyle Ata’sýnýn peþinde aydýnlýða çýkýþýný.

Ben öðretmenim. Baþlangýçta ben varým. Ama ben ’ben’ deðilim sýnýfa girdiðimde. Ben demokrasinin ýþýðý, özgürlüðün sembolü, adaletin savunucusuyum. Ben evrensellikle birleþmiþ, ileriye umutla bakan, doðruyu görebilen bir sevgi yumaðýyým. Adým þu ya bu ne farkeder? ’Ben Türkiye Cumhuriyeti’nin özellikle bugünkü gençliðine ve yetiþmekte olan çocuklarýna hitap ediyorum. Batý senden, Türk’ten çok geri idi. Manada, fikirde, tarihte bu böyleydi. Eðer bugün batý nihayet teknikte bir yükselme gösteriyorsa Ey Türk Çocuðu,o kabahat senin deðil, senden evvelkilerin affolunmaz ihmalinin neticesidir. Þunu da söyleyeyim ki, çok zekisin malum! Fakat zekaný unut daima çalýþkan ol.’ diyen Baþöðretmen Atatürk’ün yýlmaz takipçisiyim.

Kýzýmýn adýný Dolunay koydum, sýnýrsýz ufuklar açsýn diye ülkeme. Býraktýðýmýz yerden emaneti, aydýnlýðýyla ulaþtýrsýn kendisinden sonra gelecek kuþaklara. Gözümüz arkada kalmayacak biliyorum. Nice asýrlar yücelecek, yükselecek Türkiye ve nice Dolunaylar taþýyacak ay-yýldýzlý bayraðý büyüyen omuzlarýnda. Ve biz öðretmenler dudaklarýmýzda sýcacýk bir tebessüm , alnýmýz ak, baþýmýz dik, gurur duyacaðýz sonsuza dek býraktýðýmýz eserle...


2001