Nübüvvetle mürüvvet cem olunca Mekke’de.
Çölde kum taneleri inciye döndü birden.
Mahal kalmadý artýk þüpheye de þekke de.
Has ferman nüzul etti her þeye hâkim “Bir”den.


Abdullah’ýn yetimi Amine’ nin öksüzü.
Taðutu darmadaðýn etti kararlýlýkla.
Ve hakký ilân etti billûrdan berrak sözü.
Hakka karþý tevazu küfre vakarlýlýkla…


Bir inci tanesiydi yoktu eþi benzeri.
En sadýk dostu Bekir, Ömer, Osman, Ali’ydi.
Albenisi Gýfar’dan getirdi Ebu Zer’i
Hakkýn diriliþiydi küffarýn zevaliydi.


Medine yola baktý ayýn her doðuþunda.
Gözlerinde hicretin buðulu gamý vardý.
Þimdi onu aðýrlar yýllardýr aguþunda.
Ebu Eyyup’el Ensar resule sancaktardý.


Çaðlara damga vurdu imanla öksüz yetim.
Kudurdu Ebu Cehil çatladý Ebu Lehep
Ona bende olmaktan yoktur baþka niyetim.
Mazluma kol kanattý zulmün karþýsýnda hep.


Kisra’nýn sarayýný sarstý ta temelinden.
Sade bir hayat sürdü sahabesiyle birlik.
Susuzlara su aktý billûr misal elinden.
Ayak bastýðý yere geldi düzenlik dirlik.


Nübüvvet onda erdi en güzel manasýna.
Halime’nin evine bolluk bereket geldi.
Baþý üstünde bulut erdi maverasýna.
Yüzünü görmek için böcek kozayý deldi.


Taif’te taþladýlar hayasýzca arsýzca.
Dilese yerle birdi Taif’in her tarafý.
Yine rahmet diledi hüzünlü riyasýzca.
Çoðaldý hoþ görüsü dal budak verdi affý.


O küfrün karþýsýnda metanetle direndi.
Eðilip bükülmedi egemen güç önünde.
Hakk’a tevekkül etti zulmü zulmeti yendi.
Deðiþiklik olmadý gitti hep hak yönünde.


Ne savaþlar yaþadý ne yoksulluklar gördü.
Mekkeli müþriklerin devirdi putlarýný.
Çölde sessiz cerenler saçýndan sancak ördü.
Maverada suladý sahabe atlarýný.


Efendim þimdi seni hasretle anýyorum.
Bir günahkâr mücrimim dudak kuru dilim lâl.
Yokluðunda sersefil tükenip yanýyorum.
Gideceðim yer yok ki fakiri yanýna al…
Ankara,24.11.2011 Ý.K