Ne vakit hazaný ansam
Sinemde ki dinmez elemle baþbaþa kalýp yakýnsam
Sýrrýmý bir ömür saklasam, gözyaþlarýmla daðlanýp kalsam
Umutlarýn bekleyen sabrýnda ki aþkla durulsam
Þevkin lahzasýnda ayýlýp, buðulansam


Hayli vakittir toprak çeker
Göçüp giden her zahir ne hikmetse boynumu büker
Sessiz ve mahsun nefesler kimden ne bekler ve nasýl kanaat eder
Ýhsan sahibi gönlünde bu hakikati hisseder, ey hak der
Neyi varsa Rabbinin rýzasý için hasreder


Gönül kapýsý açýlýnca þafak
Ýçimde baþlar vecdin þahikasý ve edebi aþký ey hak
Nazargahýn olan bu bedbin kalbim meðer ne kadar kurak
Ey yýllara sari suskun kalan gözyaþlarým durma ak
Yüreðimde ki sancýyý, zihnimde ki acýyý býrak


Vefa ister, ruh refakat eder
Kalbi olmayan ne varsa, niyetin halinden edep eyler
Teslimiyet sadakatini kim bekler,irade niçin böyle hadsiz heder
Zafiyetler aþký harap eder,samimiyeti zan için viran eyler
Hazanýn her sahnesi o an sessizce içimde biter


Canan, canýn en yakýnýdýr
Can Rabbin yarattýðý bir hakikat olarak saklýdýr
Sýrra kaim olan, ihlas içinde müddet-i nefesi býrakan farktýr
Arif olmak, samimiyet ve sadakat için niçin fýrsattýr
Hakka ve hakikate yaban olan nasýl bir hicrandýr


Sazlardan tanburun dinle
Ne kadar derinliðin vecdinden söz eder edebiyle
Muvazene neden þarttýr, akýl ve izan kim için farktýr nazar etsene
Hali muhafaza etmek, edep içinde kalbi nefeslenmek
Niyetin asliyesinde, aþkýn irfan suhuletinde ömrü hasretmek


Ey ruhumun sahibi Rabbim
Ne söylesem ve kendimden geçip zikretsem kifayet etmez
Vecdine vasýl olmadýðým taat, ruhuma aþkýnýn þevkini bahþetmez
Gönlüm buruktur, umutlarým sanýk halinde tutukludur kar eylemez
Sen bilirsin, sahipsin,rahmetin ve maðfiretin tek adresisin


Yüreðimde ki umutlarý yeþert
Þevkin ve sürurun verdiði hazla kulluk etmeme yol ver
Ne kadar emek hasredersem
Sen boþ çýkartmazsýn azmi irademe ser
Sukun býrakan lahzayý sevgi ve muhabbetin ihsanýna ver




Mustafa CÝLASUN