gidiyorum ey yar, yollarý iliðimden geçirerek
biterek, iterek yüreðimden sancýný,
ve zamansýzlýðýn kursaðýna kusarak adýný…
küskün bir hayatý avuçladýðým gözlerimle
dilimin kenarýna iliþtirdim yangýnlarý…
hiçbir kanunun kurtarýp aklayamayacaðý
yenik bir savaþ suçuyum þimdi…
adým her gönül sayhasýnda yasaklý…

ellerim sineme geçmiþ kanlý bir yumruk,
diþ biliyorum aðzýmda çürüyen isyanýma…
af yok direnmek yok bundan sonra,
yitirilen yitti ve bitti bitimsizlik sorgusu…
bir mezar sabahýnda bulunca adýmýn kýsa yazýlmýþ ömür suçunu
yükledim tüm mazeretleri küskünlüðümün sýrtýna
beni benden gürz ile vurdum ve ‘susturdum’ kaçtým yalanlara…

sonrasýnda !
ait olamadýðým masallarda gördüm sana adadýðým yanlarýmý…
yaþadýðým için sadece ben suçluyum, sensizlik yarýmlýðýný…
gadrimde öfkemde kendime, ahdim olsun bir gün yerinmeden
özlediðim ‘son’umu atacaðým ilmek ilmek sineme…
susmalý imkansýzlýðýn paslanmýþ asýrlara sýðmayan çýðlýðý,
biliyorum, yoksa göçecek ellerimin arasýndan, hayatýn bana kalan yarýsý…

canýmda iðdiþ edilen sevdalar soluyorken kederimin renginde,
bilemedim, yemin olsun bilmedim yar, adýna suçsuz deðdim,
kendinden kaçan telaþlý bir yürek sesiydim…
boyun eðdim, aþka durdum yanýnda
kendimi affa boyamak için geldim, içimi oya oya
bir kari edasýna saklandýðým dualarýmla…

bilesin !
nefesimi saçlarýnda unuttum ey yar, dokunma, en mahrem anýmdýr…
dokunursan eririm sevmelerinin tadýnda, dolanýr kararým kalýrým yarý yolda,
mavi bir sonbahar koydum uyuyan yüreðinin alnýna, ister at uzaðýna ister sar koynuna,
‘sus’ ta susmalarýna kurban ver beni, sen anla…
göðünü öperken gözlerim hasret boþluðunda, kefenledim gönlümü býraktým yadýna…
sevmelerin eleminden düðümlenen dilimi çözüp, doðrandým sana,
periþaným, olsun be yar… helaldir, tek sanadýr, adýna sunduðum sunaklarda kaným…
can artýðýyým, sen ki sevda olup alnýmdan yakalayandýn
bak unutmamýþým, dimaðýmda vurur, kalu beladan bu yana bitimsiz tadýn…

bir gün tüm boyutlarý aradan kaldýran mekanýn sabahýnda
aç gamzelerinin en bitimsiz coðrafyasýný bana,
tüm acýlarýmý dökeyim, mutsuzluðumun kanayan yarasýyla sýðýndýðým pusatýna…
çocuk bakýþlarýnda yangýnýma rüzgar oluyorken sevda
düþsün yüreðimin bela burcuna bakan süngüleri avucuna…

þimdi !
yüreðinden göç etmektir niyetim kavimler dolusu yalýn ayak çýkýlan yollarda…
oysa ne büyük özlemdir bilsen ‘sevda’ yý gözlerinden sezerek içmek
‘ne çok Allah iþidir de, kimse bilmez , ‘eriyemez’ ki bu sýrda’
çaresizliðimle kendime yakýþtýrma hevesimdir gönlümde sana dair ne varsa…
gör ki, ruhum bir sonbahar çýðlýðýnda ilk yürek yangýnýdýr þimdi…

‘vefa ! kimdesin aah vefa !... can sýzýyor kanýmdan yetiþsene imdada…’

Ýstanbul 2011