bazen bir gülüþ oldum dudaklarýmda. bazen bardaktan boþalýrcasýna yaðmur oldum gözlerimde. sustum, haykýrdým, delirdim ve sakinleþtim. ne kimseyi anlayabildim ne de kimseye kendimi anlatabildim. üþüdüm, korktum, rezil oldum. bir kendim oldum bir baþkasý. aslýnda sadece insandým. peki neden aslanlarýn parçaladýðý bir antilop gibi çýrpýndým? neden bir yaprak gibi küçük bir esintiyle sarsýldým? sadece bir insandým; ama tüm baltalar, kürekler, kazmalar üzerimden geçti. insan olmanýn aðýrlýðý üzerime çöktü, tüm ölülerin kanlý örtüleri dünyamý cenaze evine çevirdi. dünya beyaz örtülerle kapatýlmýþ mobilyalarýný cilalanmýþ yalanlarla bana verdi. ölüp gidenler bana can çekiþlerini, yaþayanlar bana gözyaþlarýný býraktý. bazen toprak koktum, bazen mezar. bir çiçek gibi açtýðým zamanlarda bile yapraklarým kuruyup düþtü bedenimden. ben bu dünyada hem ölümü yaþadým hem de nefes almayý... en güzel meyvelerimi ya kuþlar kaptý ya tilkiler. kupkuru bir aðaç gibi kaldým ortada. sadece bir insandým; ama sudan umudunu kesen aðaç gibi kurudum. bir çakmak taþý gibi olduysa da yüreðim, kalbimi kalbine sürteceðim kimseyi bulamadým. bir dingin yaðmur oldum; bir saðanak halinde yaðmur. bastýðým yerleri çaresizliðimin gözyaþlarýyla sel sularýna kaptýrdým. bir fanusun içinde okyanus özlemiyle yanýp tutuþan bir balýk gibi çýrpýndým. bir insandým ama insan olarak býrakýlmadým. gözlerimin çukurlarýnda karanlýk bir kuyu kurdum. bir bozuk parayla kandýrýldým. sadakalarla yaþamaya çalýþtým. ay ýþýðýnýn göz bebeklerine vuruþlarý bakýþlarýmý acýttý. kan gördüm, ölüm gördüm yine de yaþamak güzel göründü bana. çünkü her ölünün sýkýlmýþ elinde kurumamýþ karanfiller vardý. o karanfilleri ölünün avuçlarýndan alýrken ellerim tutuþtu. ölüm yangýnýndan ölünün yaþam için çarpan yüreðini kaçýrdým. ben hayatý ölülerin mirasý saydým. o mirasa hep saygý duydum.