Herkesin yaninda baska birisiydim ben, elimde degildi; bir bosluktum, bir karanlik ya da yokluk olarak yaratilmistim. Hep bir parca ben kalsam da bir parca da karsimdaki oluyordum. O kisileri kendim seçecek kadar bir ben vardi ama daha fazlasi degil. Ýste bu yuzdendi herkesi birbirinden uzak tutmam. Onun ya da onlarin yanindaki beni taniyamazdin, ben ise seni taniyordum. Uzak tutuyordum seni, cunku bambaskaydim her bir yerde. Senin tanidigin beni gormeyip huzursuzluk duyacaktin. Biliyorum ki samimi hissetmedigin yerde güvensiz ve huzursuz olurdun, kendin olamazdin, kendin olamadigin her dakika icin de ofke duyardin bana gizlice, yadirgardin. Hayalkirikligina ugrardin belki de. Bu derece baskaydim iste her birinizle. Anlamaya calismayip yargilamandan korktum. Bazen benden kacmak icin zaman kolladigini dusunuyorum, sanki acik ariyordun. Ben neden mi susuyordum? Hala neden konusmadigimi anlayamadigini mi soyluyorsun bana? Anlamis olmalisin, ben sustukca, sen gidebilecegini sansan da asýl ben konustukca benden uzaklasacaktin. Mutlaka bulacaktin gitmek icin bir sebep cunku canla basla o sebebi ariyordun. Sen en cok kendini seviyordun, benim kendime duydugum sevgiden bile fazlaydi kendine duydugun sevgi. Sen zoru basarmayi seviyordun, bense senin icin zordum. Simdi konustum. Basardigini hissediyor olmalisin, biliyorum kalmak icin bir sebebin yok artik.Aslinda sen de biliyorsun, butun bunlari benim soyledigimi sansan da, hepsini yine sen söylüyorsun. Ben yine susuyorum. Bunlari benim düsünmedigimi biliyorsun. Çünkü düsünmem, biliyorsun da düsünmeyi sevmem. Düsünsem de söylemem. Beni taniyan sen, bunlari söyledigime nasil inanabilirsin ki zaten? Aslinda ikimiz de farkindayiz degil mi, ben hicbir sey söylemedim. Bunlara kafa yormaktansa, kendime kafa yoracagimi ikimiz nasil biliyor isek, ben söylememis olsam da bunlarin dogru oldugunu da biliyoruz. Sanirim basardin evet, benim gercegimi biliyorsun artik. Paylasmaktan korktugum bir karanligim ben, ya da paylasacak hicbir seyi olmayan bir yokluk ya da belki de paylasmayi sevmeyen varligimdir ben. Simdi kalmak icin bir sebebin kalmamistir sanirim. O halde...


Duyduklari karsisinda,karnina cok sert bir yumruk yemis gibi hissetti kendini. Gerci daha once hic karnina yumruk yememisti, o hissi bilmiyordu ama, bu durumu tarifleyecek en uygun sozcukler kesin bunlar olurdu diye dusundu. Bir fetustu ve anne karnindaydi sanki, kuculmus, kendine kapanmis duruyordu, rahat nefes alamiyordu. Karnindan sanki tum vücuduna yayilan garip bir agridan baska bir sey duymuyordu. Aynaya bakmaktan korkuyordu; o kadar ki yuzunden ates cikiyor olabilirdi, belki de gozleri yuvalarindan cikmisti kimbilir, yuzundeki hayalkirikligi, þaþkinlik ve kizginlik, bir parça da kirginlik içeren, o garip ifadeyi gozunde canlandiramiyor, bu kez kendini gormek istemiyordu. Kendini o kadar cok seviyordu ki, cogu zaman aglarken bile aynaya koþturup kendini izliyordu ancak þu anda ne ayna ne de kendisi umurundaydi. Yuzeyel yuzeyel, hizla soluyordu, duydugu tek sesti zaten nefes alis verisleri.. Ara ara kulaginda yankilanmiyor degildi sevdigi insanin o sozleri: onun gitmek icin cabaladigini söylemisti, sustugunu cunku konusursa onu daha cok taniyacagini, ne kadar cok tanirsa da ondan o kadar uzaklasacagini bildigini, soylemisti. Kotu biri degildi, taninmaktan bir korkusu da olmamaliydi aslinda, belki de gizemini kaybetmekten korkuyordu diye dusundu, ama bilmiyordu tabii ki. Anlayamiyordu, paylasmak icin bunca caba sarfederken kendisi, nasil gitmek istedigimi sanmaya devam edebiliyordu ki, evet, anlayamiyordu. Peki ya o? O ne kadar anlamisti ki? Bunca cabasina ragmen bencilce paylasimsizliginin aciklamasi bu muydu? Saçma bir varsani miydi sebep?
Aklindan ya binlerce dusunce ayni anda geciyor ya da hic bir sey gecmiyordu. Bombostu zihni ya da cok doluydu, sadece ne dusundugnu bilmiyordu. Bulaniyordu, bulantisini bastirmak icin ayaga kalkip birseyler icmeyi dusundugnu hatirliyordu, cunku kusarsa nefessiz kalip olmekten korkuyordu, cunku tum dusunceler midesindeydi kussa tum dunyayi kusabilirdi hic durmadan. Kusmamaliydi. Birseyler yerse gecerdi belki. Ayaga kalkacak gucu yoktu. Guvende hissetmiyordu kendisini, büzüs büzüs duruyordu, kendine gömülmüstü. Cocukken de boyleydi, ne zaman yalniz hissetse kendine gomulup huzurlu hissederdi kendisiniii.. Simdi huzurdan uzakti, kaygiliydi, nefes alamiyordu, bunca zamandir nasil anlatamamisti kendisini, nasil bu kadar yanlis anlasilmisti. Neden bu kadar zordu? Ýsin icinden cikamiyordu, karmakarisikti.
Düþündükçe nefesi kesiliyordu, biraz daha böyle devam ederse düsüncelerinde bogulacagini biliyordu. O anda gözünden yaþlar bosalmaya basladi hizla, hickirarak agliyordu, titriyordu. Hersey gececek, diyordu kendine, hersey gececek, korkma, üzülme, diyordu. Usulca kalkti büzüþerek uzandigi yatagindan. Aynaya dogru yürüdü ve aynadaki kendine bakip, aglayinca gercekten güzellestigini fisildadi ona. Sonra yatagina döndü yeniden, artik hicbirsey dusunmuyordu. Garip bir huzur duyuyordu, aklinda iyi ki ben, baþkasi degil ben'im düþüncesi, yüzünde muzip bir gülümsemeyle uykuya daldý.