KARPUZ KABUÐU



Fazilet haným yaþlý, sevimli mi sevimli bir kadýndý. Çocuksuzdu, eþi de ölünce yapayalnýz kaldý. Varlýklý olmak neye yarardý.
Ýyi ki kapý komþusu Ali’yle onun ailesi vardý.
Bir gün oturdu, uzun uzun düþündü. Ölürse ne olacaktý. Eðer varsa bile yüzlerini bile görmediði uzak akrabalar gelip, kýran kýrana mal paylaþacaklar, ardýndan da har vurup harman savuracaklardý. Deðer mi bileceklerdi sanki? Hiç mi hiç deðmezdi onlara bir þey býrakmaya. Belki de hiç yoktular.
Oysa komþularý, bütün aile çevresinde, elpençedivandý. Bu düþüncelerle Ali ile karýsýný çaðýrdý; tüm mal varlýðýný ölümünden sonra kendilerine býrakacaðýný söyledi. Ali ve karýsý her ne kadar “Yok, olmaz. Bir karþýlýk beklemiyoruz”, “Ne gerek var?”, “Dünyada kabul ekteyiz” deyip karþý çýktýlarsa da, Fazilet hanýmýn da kararlýlýðý karþýsýnda daha çok direnmediler. Aslýnda görmemiþ gibi üstüne çullanmak yakýþýk almasa da, para da tatlý þeydi doðrusu.

…


Bundan sonra Fazilet hanýma olan ilgi daha da arttý.
Ancak bir þey daha olmaya baþladý; günler geçtikçe adanan þeylerin Fazilet hanýmýn ölümünden sonra gelecek olmasý rahatsýz etmeye baþladý. Özellikle paraya sýkýþtýklarý anlarda daha çok akýllarýna geliyordu. Öyle ya, varlýk içinde darlýk.
Ölmesi þart mýydý? Hiç deðilse biraz peþinat; olmadý, az biraz avans. Düþünmesi gerekmez miydi Fazilet hanýmýn?
Hem bunu bile yapmayacaktý da, eþeðin aylýna karpuz kabuðu sokar gibi umutlandýrmanýn ne alemi vardý?

      …

Yine de ilgide, hizmette kusur etmiyorlardý. Hatta Ali’nin Fazilet hanýmla yaþýt annesine bile görev düþüyordu.
Gitgide “Eh artýk, hala hak etmedik mi þunun bir kýrýðýný?” serzeniþi, yerini “Be zalim kadýn, bari ‘Hoþçakalýn’ de git. Dünyaya kazýk mý çakacaksýn”a býrakýyordu.
Fazilet haným tüm bu düþüncelerden habersiz, halinden memnun yaþýyordu.
     
…

Ali’yle karýsý umutluydu yine de. Kendilerine, Fazilet hanýmýn öyle çok fazla da yaþamayacaðýna inandýrmaya çalýþýyorlardý. O gün Fazilet hanýmýn evindeydiler. Yaþlý kadýn hasta gibiydi; neþesi kaçmýþ, sessizleþmiþti. Yüzü de sapsarýydý. Zaten beklenti içinde olan Ali bunu hemen sezdi; baþýnýn üstünde bir elektrik ampulü yanýverdi. Karýsýna iþaret etti. Göz göze gelip onayladýlar. “Hoþçakalýn” diyebilirdi her an. Kaldý ki fena da olmazdý.
Karý koca fýsýldaþmaya baþladýlar:
Ali “Sarý” dedi, “Benzi sarý.” Karýsý destekledi, “Gidici!” Hatta karýsý “Bayramý bile göremez” diye açýk tarih verdi. Ali “Öyle” der gibi baþýný yarým yarým salladý, belli etmemeye çalýþarak:
- Arifeyi bile zor görür.
Arife sözünü duyunca karýsýnýn yüzü asýldý. Ali’ye ters ters baktý:
- Bize mi gelecekmiþ?
- Kim bize mi gelecekmiþ?
- Kim olacak kardeþin! Arife haným. Kocaya pabuç gibi dilleri çýkardý, haftalýk dayaðýný yedi, geliyor. Anasýný önden yolladý ya, gelsin artýk dizinin dibine, berelerine merhem
sürdürsün; boðaz artýðý.
Ali karýsýnýn sözlerini duymamýþ gibi yaptý. Sesini sertleþtirdi:
- Fazilet haným bayram arifesini bile görmez!
Arifenin görümcesi olmamasý karýsýný rahatlatmýþtý. O da söylediklerini unutmuþ gibi yaptý:
- Görmeeez. Dünyada görmez!
Ali’nin karýsý bir yandan konuþurken, bir yandan da Fazilet hanýma yemek yedirmiþ, ardýndan ilaçlarýný içirmiþti.
Bu arada karný doyup, ilaçlarýný da içen Fazilet hanýmýn gözleri açýlmýþ, yüzüne renk gelmiþti:
- Ali oðlum açýver þu televizyonu, dizi baþlamýþtýr.

…

Baktýlar ‘Hoþçakalýn’ diyeceðe benzemiyor; üzüldüler.
Ali karýsýnýn kolunu burkuþturdu:
- Bak, dediysek bu kadar da iyi bak mý dedik sana!
- Ne yapayým, ilaçlarý da içince iyileþiverdi!
Ali’nin kýzgýnlýðý geçmiyordu, karýsýnýn kulaðýna eðildi:
- Hani ülkede kapanmadýk fabrika kalmadýydý? Bunun ilacýnýn fabrikasý þerbetli mi?
“Yýl uðursuzun heriiif” dedi karýsý, “Yýl uðursuzun!”