Ýslam ancak "bir lokma bir hýrka" anlayýþýyla yaþanabilir gibi yanlýþ bir inanýþ var. "Müslüman yoksul olmalý, fazlasýný istememeli, kanaat etmeli, hatta gerektiðinde aç kalmalý ki daha takva sahibi olabilsin" diye düþünülür.

Gerçekte kanaat, Allah’ýn bahþettiði ile yetinmek deðil, geçinmektir. Daha fazlasýný kazanma çabasý içinde olmak hata deðildir. Bir Ýslam büyüðünün sözlerindeki gibi, dünya elimizde olmalý ama gönlümüze girmemelidir.

Çoðu zaman zenginlik deðil yoksulluk insana mutluluk getirir. Örneðin küçük bir ev, ama imanlý ve sevgi dolu bir yaþam, koca bir konakta yapayalnýz yaþamaktan çok daha güzeldir. Refah ille de mutluluk getirecek deðildir ancak samimi iman sahipleri için büyük nimettir. Allah mümin için fakirlik de dilese zenginlik de dilese hayýr vardýr. Mümin her durumda þükreder.

Bütün güzellikler Kur’an’ýn, "... dünya hayatýnda iman edenler içindir, kýyamet günü ise yalnýzca onlarýndýr..." (Araf Suresi, 32) ayeti gereði, onlarý takdir edebilen müminler içindir ve çok daha muhteþemleri ahirette yalnýzca müminlerindir.

Mülkün gerçek sahibinin Allah olduðunun ve Allah dilerse gideceðinin bilincinde olan mümin, sahip olduklarýndan dolayý kibirlenmez, büyüklenmez ya da þýmarmaz. Kaybedeceðinden de endiþe duymaz. Tümüne þükreder ve Rabb’inin yolunda kullanýr. “Deniz gibi mal kazan, ama sen onun üzerinde gemi ol.” der Mevlana Celaleddin Rumî. Mümin yýðýp biriktirerek mallarýnýn esiri olmaz.

Kur’an’daki Hz. Süleyman kýssasý, dünyevi servete, müminlerle gafletteki kiþiler arasýndaki farklý bakýþ açýsýný gösterir. Hz. Süleyman, "Rabbim, beni baðýþla ve benden sonra hiç kimseye nasib olmayan bir mülkü bana armaðan et. Þüphesiz Sen, karþýlýksýz armaðan edensin." (Sad Suresi, 35) diyerek dua eder. Mallarý, Allah’ýn rýzasý için seven Peygamber, yine Allah yolunda kullanmak için kimseye nasip olmayan büyük bir mülk istemektedir.

O halde ayette de çok açýktýr ki mümin, Allah yolunda harcamak için dünya hayatýnda zenginlik ve mülk isteyebilir. Ancak servetini Allah’a vakfeder, O’na hibe eder.

Allah, mülkü bir nimet ve imtihan olarak verir. Bu, müminin Allah aþkýný ve korkusunu daha da artýrýr. Çünkü bazý Kur’an ayetlerinde, mal sevgisinin insaný saptýrabileceði buyrulur. "Gerçekten insan, Rabbine karþý nankördür. Ve gerçekten, kendisi buna þahiddir. Muhakkak o, mal sevgisinden dolayý çok katýdýr." (Adiyat Suresi, 6-8) ayeti, mal sevgisinin insanlarýn kalbini katýlaþtýrýp onlarý dinden uzaklaþtýrabileceðine dikkat çeker.

Servetinden þýmaran, kendisine benlik veren kiþi kulluk þuurunu yitirir. Mal, mülk müminin þükrünü ve ecrini artýrýrken, inkarcýnýn azgýnlýðýný ve azabýný artýrýr. Çünkü gözü ve gönlü yoksul ise mallarý ne denli artsa da kiþi tatmin olmaz. Hep daha fazlasýna sahip olma hýrsý içinde sýnýr tanýmadan yaþar.

Müminlerin servet sahibi olmalarýnýn bir hikmeti, insanlarýn kalplerini Ýslam’a ýsýndýrmadaki etkisidir. Ýhtiþamlý mülkler, güç ve iktidar, dinden uzak olan kimseleri etkiler, dine ve dini yaþayan insanlara ilgi duyulmasýný saðlar. Ayrýca Ýslam’ýn izzetini vurgular, gücünü gösterir. Kur’an’ýn bu konuda verdiði örnek, Sebe Melikesi’nin Hz. Süleyman’ýn sarayýnýn ihtiþamýndan etkilenmesi ve hemen ardýndan Ýslam’ý kabul etmesidir.

Toplumda, Müslümanlar garibandýr, eziktir, yoksuldur; parasý olsa bile zevksizdir, giyinmeyi, eðlenmeyi bilmez, güzellikten, estetikten anlamaz gibi bir imaj var. Mümin her þeyin en güzelini elde ederek, bu görüþü yýkar. Bu inkarcýlar için büyük öfke konusudur, müthiþ azaptýr. Çünkü müminlerin baþarýsý ve gücü onlarýn çok aðýrýna gider, canlarýný acýtýr.

Eðer Müslüman servet sahibi olursa zekat, infak, sadaka gibi ibadetleri yerine getirirken çok daha fazla ihtiyaç sahibine, çok daha fazla verebilir. Mallardan eksiltme ile imtihan olurken, zor zamanlarýnda da Allah’a tevekkül eder kararlýlýkla sabreder. Allah, "Biz (nimete) nankörlük edenden baþkasýný cezalandýrýr mýyýz? (Sebe Suresi, 17) buyurur. Zenginlikle imtihan, yoksullukla imtihandan daha zordur.

Kur’an’daki, “Bir de (savaþa katýlabilecekleri bir bineðe) bindirmen için sana her geliþlerinde "Sizi bindirecek bir þey bulamýyorum" dediðin ve infak edecek bir þey bulamayýp hüzünlerinden dolayý gözlerinden yaþlar boþana boþana geri dönenler üzerinde de (sorumluluk) yoktur. (Tevbe Suresi, 92) ayetindeki müminlerden olmak yerine, Allah yolunda caný ve malýyla mücadele eden bir mümin olmak, Ýslam için çok daha hayýrlý olmaz mý?.. Alan el yerine veren el olmak çok daha iyi deðil midir?..

Allah’ýn, Katýndan bahþettiði zenginlik bazý kimseleri saptýrýr ve ortak koþmalarýna sebep olur. Mal mülkü yalnýzca dünya hayatý için þiddetle arzulayan kiþi, her ne kadar iman sahibi olduðunu iddia etse de gerçekte imani zafiyet içindedir. Allah dünyada istediklerini verebilir ancak onun ahiretteki durumu çok farklý olur. (Doðrusunu Rabb’im bilir.)

Müminler ise "Rabbimiz, bize dünyada da iyilik ver, ahirette de iyilik (ver) ve bizi ateþin azabýndan koru" (Bakara Suresi, 201) ayetindeki duayla Allah’tan servet ve zenginlik isterler. Ancak müminlerin bu istekleri nefsani tutkularýný tatmin etme amacý taþýmaz. Onlar serveti, Hz. Süleyman gibi Allah’a yakýnlaþmak, dini anlatmada güçlü ve etkileyici olabilmek için isterler. O halde duamýz Allah yolunda harcamak için kullanacaðýmýz ve þükretmemize vesile olacak bir zenginlik olmalý.

"Rabb’imiz Sen, servetlerin geçici sahipleri elleri boþ olarak yokluða döndükten sonra da varlýðý devam eden, servetlerin gerçek sahibisin. Canýmýz da, malýmýz da, paramýz da Senin. Sen dilediðini zengin kýlansýn. Rýzkýmýzý geniþletip-yay ve Senin yolunda harcamayý nasip et."


Fuat Türker