ÝMAMESÝ OLMAYAN TESBÝH GÝBÝYÝM

Mehmet AVCI

Bitmek bilmeyen özlemim ve derin hayallerimin içinde kayboluyorum.Kendimi her bulduðumda yüzüm de hep ayný ifade.

Ýmamesi olmayan tesbih gibiyim.

Çek çek bitmiyor,bitiremiyorum sýkýntýlarýmý.Kendimle kavga etmekten yorgun düþüyorum.

Yine yumruklarýmý kendi yüzümde patlatýyorum galiba.


Bugün aðýrlýðýmý kaldýramýyor bedenim.Yükümün aðýrlýðýnýn altýnda eziliyorum.

Zerreler dað oluyor gözümde týrmandýkça yoruluyorum.

En kötüsü mü?Yükümü hafifletcek olan kiþi artýk benden bihaber.Terkediliþ gerçeðimle baþbaþa kalmýþým.


Kendimi her bulduðumda bu ben deðilim diyor ve yeniden aramaya koyuluyorum kendimi.
Ýlk kez yaþlandýðýmý hisseder gibiyim.

Beni güzel gösteren aynalar çillenmiþ ya da yüzüme bakmak istemiyorlardýr kim bilir.

Oysa bir zamanlar hep karþýlarýnda görmek isterlerdi beni.Mutlu bakýþlarýma aþina olmuþlardý.

Ne kötü deðil mi?Eski dosttan yoksun kalmak,ne kötü deðil mi?Eskisi gibi olamamak.

Neden hiç kimse onun verdiðini veremiyor bana.Yoksa denemediðim için mi öyle sanýyorum.

Ýmamesi olmayan tesbih gibiyim çek çek bitmiyor bitiremiyorum onu...

lütfen görüþlerinizi mehmetavci-izedebiyat@hotmail.com adresime e-meille bildiriniz