Allah Kur’an’ýn, "Sizden önceki nesillerden onlardan kurtardýðýmýzdan pek azý dýþýnda yeryüzünde bozgunculuðu önleyecek fazilet sahibi kiþiler bulunmalý deðil miydi? Zulmedenler ise, içinde bulunduklarý refahýn peþine düþtüler. Onlar, suçlu-günahkarlardý. (Hud Suresi, 116) ayetiyle kendilerine yüklenen sorumluluklarýný göz ardý eden kiþilerin durumunu haber verir.


Yeryüzündeki her çeþit zulme ve zalimlere karþý çýkmak, Kur’an’ýn önemli emirlerinden biridir. Vicdaný her an diri olan samimi insan, yeryüzündeki zulme ve bozgunculuða karþý mücadele eder. Özellikle yaþadýðýmýz zaman, "bana dokunmayan yýlan bin yaþasýn" mantýðýyla hareket edilecek zaman deðildir. Zaman bencillik ve çýkarcýlýk, kendi refahýný düþünme deðil, özveride bulunma, hakký arama, batýlý zail etmek için hakký hakim kýlma yolunda ’Allah’ýn yardýmcýsý’ olma zamanýdýr.


Kur’an’da samimi müminlerin, Allah’ýn hoþnutluðunu kazanmak için canlarýný ve mallarýný ortaya koyduklarý, hiçbir beklentiye girmeden iyilikte bulunduklarý, kardeþlerinin ihtiyaçlarýný kendilerininkinden üstün tuttuklarý bildirilir:


"Kendileri, ona duyduklarý sevgiye raðmen yemeði, yoksula, yetime ve esire yedirirler. "Biz size, ancak Allah’ýn yüzü (rýzasý) için yediriyoruz; sizden ne bir karþýlýk istiyoruz, ne bir teþekkür…" (Ýnsan Suresi, 8–11)


Bediüzzaman, ihlas ve samimiyeti kazanmak için insanýn özverili olmasý gerektiðini bir Kur’an ayetiyle þöyle açýklar:


"Kendilerinden önce o yurdu (Medine’yi) hazýrlayýp imaný (gönüllerine) yerleþtirenler ise, hicret edenleri severler ve onlara verilen þeylerden dolayý içlerinde bir ihtiyaç (arzusu) duymazlar. Kendilerinde bir açýklýk (ihtiyaç) olsa bile (kardeþlerini) öz nefislerine tercih ederler. Kim nefsinin ’cimri ve bencil tutkularýndan’ korunmuþsa, iþte onlar, felah (kurtuluþ) bulanlardýr." (Haþr Suresi, 9) sýrrýyla ihlas-ý tâmmý (eksiksiz ihlasý) kazanýnýz. (Risale-i Nur Külliyatý, 21. Lema, s.160)


Müminler kendilerinde bir eksiklik, açýklýk ya da ihtiyaç olsa dahi bir tercih yapma durumunda kendi nefislerinden deðil kardeþlerinden yana tavýr koyarlar. Peygamberimiz (sav) döneminde Medine’de yaþayan Müslümanlar, Mekke’den hicret eden mümin kardeþlerine-kendileri zor durumda kalsalar da- infak etmiþ, onlarý barýndýrmýþ ve tüm bunlarý gönülden yapmýþlardýr.


Yalnýzca Rabb’inin hoþnutluðunu ve diðer müminlerin rahat ve huzurunu gözeterek nefsinin tutkularýný yenmesi insana büyük mutluluk verir. Bu özverili davranýþlarý ve güzel ahlaklarý nedeniyle Allah müminlerde bir aydýnlýk ve nur kýlar.


Din çok özveri isteyen, aþk, samimiyet ve Allah’a tam teslimiyet gerektiren bir gerçektir. Sevgi, vefa, özveri, cesaret gibi güzel ahlaka ait bir çok özellik bugün unutulmuþtur. Ýslam dininin özü olan bu üstün ahlak özellikleri yeniden canlandýrýlmalýdýr.

Müslümanýn amacý yalnýzca evinde, iþinde gücünde, ailesiyle mutlu bir hayat yaþamak olmamalýdýr. Ýnsan kendini Allah’a teslim etmeli, hayatýný Allah’a adamalýdýr. Özveride bulunmak, dürüstlük, vefa -avami deyimle- enayilik deðildir; güzelliktir. Allah bu güzel ahlaka sahip kullarýnýn iþlerini kolaylaþtýrýr, yollarýný açar, bereket verir.


Allah yolunda çaba gösteren, Rahmani bir yarýþ olan ‘hayýrda yarýþ’an samimi mümin, gerçek anlamda ‘uyanýk’ olan insandýr. Çünkü aklý ve þuuru son derece açýktýr; gaflet uykusunda deðil, uyanýktýr.


Ýçinde insanlýk onuru taþýyan her Müslüman, kendisinin ve yakýnlarýnýn refahýný deðil, insanlýðýn refahýný düþünmeli, bencillikten sakýnmalýdýr. Bu güzel ahlak, inananlarýn imanýný güçlendirir, Allah’ýn dilemesiyle dünyada ve ahirette gerçek mutluluðu yaþamalarýna vesile olur.