Bilerek iþlenen günahlar nedeniyle ileri sürülen, "Nefsime yenildim", " Nefsime söz dinletemedim", "Þeytana aldandým" gibi bahaneler insanlarýn kendilerini ve diðer insanlarý kandýrma yöntemleridir yalnýzca. Nefse söz geçirememek diye bir þey söz konusu deðildir. Bu bahaneyle bile bile harama girmek iman zafiyetidir. Ýþlenen günah sonrasý, ”nefsime yenildim” demek, aslýnda “Allah’ýn sýnýrlarýný ihlal ettim” anlamýndadýr.

Nefis hiç sýnýr tanýmaz. Kendisine sunulan þeylerin kaybolup gideceðini bildiði için hiç tatmin olmaz. Ýnsan sürekli nefsini doyurmaya çalýþýrsa, insanlýktan çýkar. Kötülüklerinden etkilenmemek için insanýn nefsinden yana olmamasý ve onu sahiplenmemesi gerekir. Ýnsan, karþýsýndaki bir düþmanmýþ gibi davranýr ve acýmasýz olursa nefsi kölesi haline gelir. Ýnsaný kötülüðe yönlendiremez, çirkin davranýþlara sürükleyemez. Kiþi ne derse onu yapar. Bu da inanan insan için zor deðildir.

Ýnsan bedeni emir kulu gibidir. Ýnsan ne emrederse onu yapar. Beden isyan etmez. Nefis var gücüyle kötülüðü emreder ama zorlayýcý bir güce sahip deðildir. Nefsi abartmamak gerekir; gerçekte zavallýdýr. Yalnýzca insanýn emrine baðlýdýr; "dur" denildiðinde durur. “Nefsim devreye girdi, nefsim yaptý” ifadeleri iman zafiyeti ve ona baðlý akýl zafiyetidir. Kaldý ki iman sahibi kendisini en zor koþullarda dahi kontrol altýna alabilir.

Ýnsanýn nefsini dizginlemesi, nefsini ilah edinmemesi ve bencil tutkularýnýn esiri olmamasý gibi konulara eserlerinde sýkça yer veren Bediüzzaman, insanýn kendi dýþýndakilere çevirdiði mücadele enerjisini, nefsinin kötü eðilimlerine yöneltmesi gerektiðine vurgu yapar.

Bediüzzaman, Risale-i Nur’da meþru dairede yaþamanýn gerekliliðini, "Helal dairesi geniþtir, keyfe kafi gelir; harama girmeye lüzum yoktur." (Sözler, s. 33, 133) sözleriyle ifade eder.

Nefsin telkinleri bazen insana çok inandýrýcý görünebilir. Ancak unutulmamalýdýr ki nefis asla insanýn iyiliðini istemez. Çözüm Allah’a sýðýnmaktýr. Nefis, Allah’ýn tarafýnda olan insana karþý koyamaz, gücünü yitirir. Böylece imaný ve vicdanýyla kiþi nefsini emri altýna alýr.

Ancak bu kararlýlýk insanýn yaþamý boyunca sürmelidir. Çünkü ne denli iyi eðitirse etsin, nefis ilk fýrsatta yeni bir atak baþlatýr, onu kötülüðe çekmeye çalýþýr. Allah nefse karþý kulunu uyarýr:

"(Yine de) Ben nefsimi temize çýkaramam. Çünkü gerçekten nefis, -Rabbim’in kendisini esirgediði dýþýnda- var gücüyle kötülüðü emredendir. Þüphesiz, benim Rabbim, baðýþlayandýr, esirgeyendir."(Yusuf Suresi, 53)

Yaptýðý hataya suçlu arayan birçok kiþi de þeytaný iþaret eder. Bu da imanýn zayýflýðýndandýr. Oysa þeytan da yalnýzca fýsýldar. Samimi kullar üzerinde etkisi yoktur. Ýmaný güçlü olan insan bu fýsýltýlarý dinlemez. Ýmaný saðlam insan harama güç yetiremez. Günahlar insana acýsýyla, azabýyla gelir ve asla mutluluk vermez. Ýnsan harama girdiðinde huzurlu olmaz.

Gayrimeþru olan herþeyde inanan insanýn adeta ruhu kilitlenir, vücudu kasýlýr. Vicdaný çok rahatsýzlýk duyar. Zaten bile bile günah iþlediðinde insan nasýl rahat olabilir? Ýnsanýn beyni, bir konuya karþý net tavýr görürse vücudu kilitler. Ancak imaný zayýf, imaný gelip giden kiþi nefsin etkisinde kalýr. Gerçekten iman eden insanýn bu konuda yaratýlýþtan sistemi güçlüdür.

Mümin de günaha düþtüðünde durumdan olumsuz etkilenebilir. Ancak büyük piþmanlýk hissederek manen çökmez. Morali bozulup, kendine olan güvenini yitirecek ya da kendisini kontrol edemeyecek duruma gelmez. Aklýný ve iradesini kullanýr, Allah’tan baðýþlanma diler, samimi ve kesin bir tevbeyle tevbe eder.

Dinden uzak cahiliye insaný gibi yaptýðý hatayý duygusal bir bakýþ açýsýyla deðerlendirmez; sýkýntý, karamsarlýk ya da bunalým yaþamaz. Hissettiði yalnýzca derin bir piþmanlýk duygusudur. Ancak bu duygu, ‘rahmani bir piþmanlýk’týr. Mümin, aczini görüp Allah’ýn kudretini gereði gibi takdir eder; O’na yönelir, O’na sýðýnýr.