Ne zaman
yalnýz kalsam
Ruhumu yoran çýlgýn
kalabalýklardan uzaklaþsam


Ýnsan
olduðumu hatýrlasam
Ve tefekküre dalsam

Vicdanýmýn
suskun çýplýklarýný
Bir buket olarak
tebessümle sunsam


Yýllara sari
suskunluðumdan
o an kurtulsam

Gözyaþlarýmla
barýþýp sürur duysam


Ruhumun
figanýyla yol alsam
Kanatlanýp þevkle uçsam

Ne vakit
aniden kapý çalýnsa
Gecenin kör vaktinde
kalbimi bir telaþ sarsa


Ýçinde
þad olduðum düþler
hiç býrakmasa

Muvazemen
halimden emin olup
sürurla uðunsa


Ruhumun
uzak kaldýðý yitik yýllarýn
kitabý hakkýyla okunsa

Hüzün
vehmeden çýðlýklarým
o an duyulsa


Alýp
götüren zaman
ruhuma aþký sunsa

Sabrýn senasý,
gamýn ah u zarý kalmasa
Gönül kapým hep açýk kalsa

Okuduðum
nameler var
Her satýrýnda manidar
hicran sahneleri içini burkar

Derdin
sahibi kim diye
bir sual zihnimi açar

Çilenin latifliði
hissedilmezse ruhu yorar

Dikenin
sýrrýnda bir vuslat var
Her nasibin vicdaný ar koklar

Nafile
taatlar haz içindir
Þevkine ducar olamak
aþkýn vaktini beklemektir

An kimindir,
kime seslenmektedir
Nefes müddeti içinde ferdir

Mazlum kime denir
Hakký gaspedilen
bir nefes ne için ümitlenmektedir

Yar,
nefsin hülyasý deðil,
harýn adresi hiç deðil

Ruhun ve kalbin
þehrine elhak hakikat ehil

Ey aklýn
sahibi olan vicdan
Rahmet ve maðfireti
kullarýna esirgemeden sunan

Bizleri
hakiklat yolunda emin eyle
Sýrat-ý müstakimde hiç ayýrma

Nefsin
zafiyetlerine býrakma
Umutlarýmýzý emel yapma
Hýrs ve hýnç içinda yaþatma

Zan
kalp için züldür
Arifin meyletmediði
namert bir küldür
Ruhun þevkini katledip öldürür

Zihnin asla
kabul etmeyeceði kültürdür

Yagýlamadan
mahkun eden rüþtür
Ýman ve akide adýna lekedir

Aþký
reddeden frenktir
Düþünmek o vakit niyedir
Fikretmek kalbin izaný ve edep þiarýdýr



Mustafa CÝLASUN