Git gide artan uzaklýklara takýldý bugün gözüm. Bir zamanlar iç içe geçmiþ, birbirine karýþmýþ ýrmaklar zamanýn aþýndýrmasýyla, ayrý düþebiliyor. Ve ben birbirini besleyen iki ýrmak ne olurda ayrýlýr diye içleniyorum.

“Kavgasýz zaman” özlemi artýnca belki bitiveriyor ansýzýn ve hazýrlýksýz yakalanýrsanýz “ayrýlýk ayazýna” sürüklenebiliyorsunuz baþýboþ bir sandal gibi. Hangisidir, sizi üþüten ayrýlýk mý ayaz mý karar veremiyorsunuz. Öyle bir sandýk ki bellek, her sözü aleyhe delil olarak arþivleyebiliyor. Hani olur ki ýsýttýðýnda yüreðin ismi dün yolcusu olaný, çýkarýp arþivlenmiþi, kendine “pek çok sebebim var ” diyebilmek için.

Nasýl hunharca iþlenmiþ cinayetler var ki, hiçbir avukat savunmasýný yüklenmiyor. Ne ücret, ne de kazanýp meþhur olmak kabulune yetmiyor. Hem de suç aleti sadece birinin dudaðýndan dökülen üç beþ söz olabiliyor. Önce þaþýrýyorum üç beþ söz nasýl bu kadar güçlü olabilir diye… Sonra fark ediyorum sözden ziyade söyleyene takýldýðýmý. Kabulleniyorum.

Þimdi bir eskiciye veriyorum bende eskimiþ yýpranmýþ ne varsa, hem de yok fiyata. Hatta almasý için üstüne para dahi teklif ediyorum. Ardýndan süresiz gözyaþý dökecek olsam da, veriyorum. Çünkü biliyorum ki gidiþat çöplük alameti zaten. Ve çöplüðe gitmektense baþka ellerde hatýralarýnýn yaþatýlmasý daha vefakâr geliyor.

Kulaðým duymayacaðý bir sesten dolayý varoluþunu anlamsýz hissederken, yürüdüðüm her yol o sese hiçbir zaman ulaþamayacak olduðumu çiziyor gözlerime. Bu göçebeden arta kalan soðuk özlem düþünce içime, kendimle baþ baþa kalma yalanlarýný söyleyip yanýmdan uzak tuttuðum dostlarým geliyor aklýma.

Bugün fark ediyorum ki hepsine yalan söylemiþim. Ben en çok kendimle baþ baþa kalmaktan korkmuþum. Müziðin sesini sonuna kadar açmýþým ya da hiç izlemediðim bir televizyon programýný son sese vermiþim. Sýrf kendimi dinlememek için. Bir yandan insanlar bana haksýzlýk ediyor derken, diðer yandan en büyük haksýzlýðý kendim etmiþim “kendime”.

O vakit hissediyorum üzerime sinen papatya kokusunu. Burnumun direðini sýzlatýyor o tutamadýðým keskin ve asi papatya kokusu. Bu ayrýlýk nem’i azdýrýyor astýmýmý. Öksürüyorum zehir gibi, içim sökülür gibi, içimden söker gibi.

Yýlýþýk avuntularý duymak istemiyorum artýk. Morga kaldýrýlsýn ölmüþ ne varsa, defnederiz gerekirse canhýraþ. Hatta bir þiir yazarým mezar taþýna çýðlýk çýðlýða. Sonra ayrýlýk ve veda demleyen bir çay bahçesinde düþürürüm anýlarýmý.
Yeter ki dinsin yýlýþýk avuntularým.

En büyük doðrumu öldürüyor iþbirliði içindeki bütün yanlýþlarým. Öyleyse artýk atýyorum yüreðimi Akdeniz’e, balýklara yem olsun. Yýldýzlar ile fýsýldanýrýz gerekirse.

Hüzün mü?
Ayrýlýk mý?
Onlar zaten debisi çaðlayan nehirlerdi þah damarýmda.