Toplumda yaygýn olarak yaþanan hayat þekli, dinden uzak bir sistem olan ’þeytanýn sistemi’dir. Ýnsanlarýn büyük çoðunluðu, Kur’an ahlakýnýn olmadýðý yerde hayat bulan bu sistemin yanlýþlarla dolu olduðunun farkýnda olsa da Allah’tan uzak, samimiyetsiz ve mutsuz bir yaþamý kabul eder ve sürdürürler.

Aslýnda bu sýkýntýlý yaþamdan kurtulmak son derece kolaydýr. Ýnsan, Allah’ýn üzerindeki rahmetini ve korumasýný kavradýðý ve ancak Kur’an ahlakýný yaþadýðýnda huzura kavuþabilir.

Aðzýyla iman ettiðini söylemesi, insaný içinde yaþadýðý sýkýntýlý durumdan kurtarmaz. Bunun için iman kalbe gerçek anlamda yerleþmelidir. Ýnsan, kalbini Allah’a tam bir teslimiyetle baðlamadýðý ve Kur’an’a uymadýðý sürece yaþadýðý hüzün, karamsarlýk, ümitsizliktir; kýsacasý azaptýr.

Bu insanlarýn kendi elleriyle oluþturduklarý mutsuzluk, Kur’an’ýn, "Öyleyse sen onlarý (en dayanýlmaz azabla) çarpýlacaklarý günlerine kavuþuncaya kadar býrak. O gün, ne hileli-düzenleri kendilerine herhangi bir þeyle yarar saðlayacak, ne yardým görecekler. Þüphesiz zulmedenlere bundan önce de bir azab vardýr; ancak onlarýn çoðu bilmiyorlar." (Tur Suresi, 45-47) ayetleriyle bildirdiði gerçektir. Allah, yaptýklarýnýn karþýlýðýný ahiretten önce dünya hayatýnda da verir; bu durum sonsuz azabýn henüz baþlangýcýdýr.

Ýnkarcý, çeþitli bedensel acýlarýn yanýnda, ruhsal olarak da azabý yaþar. Olumsuz tüm duygular, ahirette yaþayacaðý azabýn benzeridir. Ahiretteki sonsuz mekaný ise bedenine ve ruhuna acý tattýrmak için özel olarak yaratýlmýþ cehennemdir.

Ýnkar içinde yaþayanlar Kur’an’ý dinlemez ve Kur’an ayetlerinde söz edildiði gibi okunurken üstün gelmek için "yaygaralar" koparýrlar. Ýslam’dan Kur’an’dan bahsedildiðinde itiraz eder, karþý koyar ya da ortamý terk ederler. Allah’ýn varlýðýný ve yaratmasýný savunan Müslümanlarý dayanaksýz ve kanýtsýz ifadelerle suçlar, sahtekarca çirkin davranýþlar sergilerler.

Yalanladýklarý Kýyamet gününde, Allah onlarý korku içinde süründürür. Yer gök dehþetli sarsýntýlarla sallanýr, yeryüzündeki herþey yýkýlýr, daðlar erirken inkarcýlar adeta sarhoþ gibidirler. Korkunun þiddetinden elleri ayaklarý dolanýr, konuþamazlar.

Dünya hayatýnda Allah’a, dine yönelik uygunsuzca konuþan, kendilerince ayetleri yalanlayan kiþilerin cesaretinden þimdi eser yoktur. “Gebelerin çocuðunu düþüreceði" yani insanlarýn bedensel fonksiyonlarýný yitirecekleri o gün, panik içindedirler. Meleklerin saf saf inmesiyle, yalanladýklarýnýn; kýyametin, meleklerin kýsacasý her þeyin gerçekte var olduðunu anlarlar. Verecekleri hesabýn da gerçek olduðunu düþünürler ve þok üstüne þok yaþarlar. Allah onlara, dünya hayatýndaki korkularla kýyaslanamayacak þiddette korkular tattýrýr.

Allah’ýn, inkarcýlara Kendi varlýk delillerini kavramalarý için verdiði iþitme, görme duyularý ve derileri ahirette aleyhlerine þahitlik eder. Onlar dünyadayken, ahirette organlarýnýn aleyhlerinde þahitlik edeceðine inanmaz ve sakýnmazlar. Yaptýklarýnýn birçoðunu -haþa-Allah’ýn bilmeyeceðini zannederler.

… Þimdi sen; kendini büyük gören, aklýný üstün zanneden, dinin bir dogma olduðunu, bilimle çeliþtiðini ve her þeyin Allah’ýn “Ol!” demesiyle deðil tesadüfler sonucu olduðunu iddia eden inkarcý! Gücün yeterse kýyameti durdur! Dinin de, bilimin de ve senin de asýl sahibinin Allah olduðunu sonunda anladýn ama artýk çok geç.

Güneþ batýdan doðmuþtur, artýk tevbe kapýsý kapalýdýr. Ýmtihan bitmiþtir. "Ben þimdi inandým" dersen sana söylenecek olan Firavun’a söylenendir: "Þimdi öyle mi?"

Ýnkarcýnýn iþlediði suç, en büyük suçtur. Kendisini yaratan, can veren, sayýsýz nimetler içerisinde yaþatan Allah’a karþý isyaný ve nankörlüðü, olabilecek en büyük günahtýr. Cehennem de bu suçun karþýlýðýdýr; Allah’ýn adaletinin tecelli edeceði mekandýr. Allah’a kul olmak yerine, yaratýlýþ amacýný reddederek büyüklenen kiþiler, "... Cehennem’e boyun bükmüþ kimseler olarak gireceklerdir. (Mü’min Suresi, 60)

Ahirette onlar, "Rabbimiz, cinlerden ve insanlardan bizi saptýrmýþ olanlarý bize göster, ayaklarýmýzýn altýna alalým, en aþaðýlarda bulunanlardan olsunlar." (Fussilet Suresi, 29) derler. Kendilerini Darwinizm’e, materyalizme, komünizme, terörizme çekenleri ayaklarý altýna almak isterler. Kendilerini yoldan çýkaranlarýn, en aþaðýlarda, cehennemin en derin tabakasýnda olmalarýný isterler. Kafirler birbirlerini cehenneme düþürmüþ olmakla suçlar, cehennemde kendi aralarýnda tartýþýr, þiddetli ve kýyasýya kavga ederler.

Kur’an’ýn haber verdiðine göre iman sahiplerinin sayýsý her dönemde azdýr ve insanlarýn çoðu cehenneme gidecektir. O halde insan için en büyük tehlike cehennemdir. Dolayýsýyla dünya hayatýnda, cehennemden kurtulmak için yapýlacak iþlerden daha önemli bir iþ yoktur.

Bu çok açýk gerçek olduðu halde, önemsiz bir konu için aylarca, yýllarca çalýþan insan, kendisi için en büyük tehlike olan cehennemden korunmayý aklýna bile getirmez. Ateþ hemen yanýbaþýndadýr ama o gaflet içinde, çocuklar gibi oynar, oyalanýr:

Ýnsanlarý sorgulama (zamaný) yaklaþtý, kendileri ise gaflet içinde yüz çeviriyorlar. Rablerinden kendilerine yeni bir hatýrlatma gelmeyiversin, bunu mutlaka oyun konusu yaparak dinliyorlar. Onlarýn kalpleri tutkuyla oyalanmadadýr... (Enbiya Suresi, 1-3)

Dünyada, Allah’a karþý büyüklüklenmiþ, inananlara düþmanlýk beslemiþ olanlar, karikatür, espri ve fýkralarda konu ettikleri cehennemin hayali bir kavram olmadýðýný anlarlar. Cehennem gerçektir, hem de öylesine gerçektir ki; bin yýl, 2 bin yýl, 1 milyon yýl deðil, sonsuza dek sürecektir.

Dolayýsýyla cehennemin en ürkütücü özelliði, azabýn sonsuz olmasýdýr. Ýçine bir kez giren inkarcý için çýkýþ yoktur. Allah’ýn Kahhar (kahredici) sýfatýnýn tecellisi olan cehennem gerçeðiyle yüzleþen kiþi, en büyük yýkýma uðrar. Piþmandýr, çaresizdir, hiçbir umudu kalmamýþtýr.

Böylece onlarý yalanladýlar ve yýkýma uðrayanlardan oldular. (Mü’minun Suresi, 48)

Fuat Türker