Yaþadýðýmýz hayatlar gibi az hallice olurdu bizim buralarýn aþklarý. Ne olmazsa olmazdý yüreðimizde, ne de hepten boþverilmiþti. Umutsuz deðildi, ancak umutlanmamak eðilimi kök salmýþtý ürkek bakýþlarýmýzda.
Mehtabý seyrederken aðlamak gibi romantik düþler barýnýrdý yaþam tohumunun ekildiði her yürekte, ama düþtü iþte. Oysa ki biz ýslak sakallarla gezerdik geceleri, ay kaybolmuþsa eðer, yalvarýrdýk bulutlara devridaimlerinde duraklama yaþanmasýn diye.
Ancak minnette duyardýk o bulutlara biz. Verdikleri anlýk gölgelerde, usulca gözyaþlarýmýzý avuçlarýmýza gizlerdik. Varlýðýmýzýn çizgileri hayat bulurdu o zaman bu bu nehirlerin gezindiði yataklarýnda.
Anlamsýz þiirler yazar, gülümserdik, çünkü biz anlamsýz olduðunu düþünmezdik ki hiç onlarýn. Anlamadýk demezlerdi ki zaten bilirdik, anlamak istemeyenler.
Sonra gece sona ermeye baþlardý yavaþ yavaþ. Aya son bir elveda çekmek için son kez kaldýrýrdýk baþlarýmýzý yukarý. Bir damla yaþ yollardý ay bize, ýþýk huzmesi þeklinde.
Ve bizde ceplerimizde ay ýþýðý geceye karýþýrdýk sessizce.

.