Bizimki de kýrkýndan sonrayý býrakýn, altmýþýndan sonra saz çalmak gibi. Zaten televizyon, uçak, bilgisayar gibi buluþlara oldum olasý hiç aklým ermemiþtir benim. "Koskoca uçak havada nasýl durur? Dünyanýn her yerindeki olaylarý, kanapemize yan yatmýþ halimizle nasýl seyrederiz bu televizyon denen ekrandan? Ne sorsan cevap veren, hele de facebook yoluyla yýllardýr görüþemediklerimizle iletiþimimizi saðlayan bu bilgisayar da nasýl bir mucizedir? Böyle derken bilime olan hayranlýðýmý anlatmak istiyorum. Ýnsanlýk, bu buluþlarý yapanlara çok þeyler borçludur.
Üç yýl önce otuz altý yýllýk öðretmenliðe noktayý koyup "Þimdi ne yapmalýyým?" sorusuna yanýt ararken, çocuklar: "Baba, gel sana bilgisayar alalým, yazýlarýný da orada yazarsýn, hem senin için de keyifli bir uðraþ olur." dediklerinde ben klavyenin tuþlarýna basmayý bile bilmiyordum. Kafasýný gözünü yararak da olsa bu zamane mucizesini açýp kapatmayý, blog oluþturup ( çocuklarýn yardýmýyla) yazýlarýmý yazmayý öðrendim. Bir gün kýzým bana:
- Baba, facebook denen bir paylaþým sitesi var, seni üye yapayým.
- Ne iþe yarýyor bu facebook?
- Üye olduktan sonra senin adýný görenler arkadaþlýk istiyor veya sen gördüklerinden istiyorsun.
- Ben bu yaþta kiminle arkadaþ olacaðým, orasý gençlerin sitesi olmalý.
Böyle karþý çýktýysam da yine de üye olduk, daha doðrusu üye yapýldýk.Önce facebook hesabý olan birkaç yakýnýmla arkadaþ olduktan sonra beni mutlu eden mesajlarla birlikte eski öðrencilerimden istekler gelmeye baþladý. 1973’ten 1995’e kadar çalýþtýðým Mucur’dan, özellikle 1973-1992 arasý Mucur Ortaokulu’ndaki öðrencilerimden gelen istek ve onurlandýrýcý mesajlar, benim gibi emekli bir öðretmeni elbette sevindirdi. "Mucur Ortaokulu Yýllarý" adýyla siyah beyaz fotoðraflardan oluþan albümü facebookta oluþturunca istekler çoðaldý. Ben istek yapmýyordum. Bu benim ne gururumdan ne de "benim yaþým büyük" anlayýþýmdandýr. Sadece þunu düþündüm: Büyük çoðunluðu vefa gösterip sevgi ve saygýlarýný iletse de az sayýda da olsa birtakým ön yargýlarla iletiþim kurmak istemeyenler de olabilir. Onlarý güç durumda býrakmamak gerekir. Bu düþüncemde haklý olduðumu da zaman çok iyi gösterdi.
Düþünebiliyor musunuz, bir öðrencinizi on bir- on dört yaþ aralýðýnda okutuyorsunuz, ondan sonra otuz- otuz beþ yýl onu hiç görmüyorsunuz. Bir gün karþýnýza elli yaþýna yaklaþmýþ olarak çýkýyor. Eðer bulunduðunuz kentteyse onunla buluþup konuþuyorsunuz. Bu mutluluklar bir yana þimdi yetmiþ yaþýna gelen kendi öðretmenlerinizden biri de bir tesadüf sonucu facebook arkadaþýnýz oluyor ve onun þiirleri seslendirdiði videolarý dinliyorsunuz.
Yukarýda belirttiðim albümdeki siyah beyaz fotoðraflarýn çoðu 1973-1980 arasýnda çekilmiþ. Ýlçenin tek fotoðrafçýsý belirli günlerde çekmiþ bu fotoðraflarý. Birkaç tane de tab edip okula getirmiþ. O zamanýn öðrencilerinde bu fotoðrafý alacak para nerede? Öðretmen olarak bizler almýþýz o fotoðraflarý. Þimdi kýrklý, ellili yaþlar gelen eski öðrencilerimizin, o fotoðraflarda ortaokuldaki hallerini gördüklerinde nasýl duygulara kapýldýklarýný siz düþünün.
Facebooka üye olduðumuz ilk aylardaki gülünç bir olayý da anlatmadan geçemeyeceðim:
Bir gün facebooka girdim, "Bilgiler" kýsmýnda oku gezdirirken "flört" yazan sözcüðün üzerinde de durmuþum herhalde. Oraya týklamadýðýmý biliyorum. Kapattým ve dýþarý çýktým. Üç saat sonra eve geldiðimde çocuklar da bize gelmiþler. Yeni heves ya! Yine açtým, bakýyoruz, kýzým da bazý yerlerini öðretiyor bana. Birden kýzýmýn çýðlýðý:
- Aman baba, bu ne?
- Ne var kýzým, ne oldu?
- Bak þurada ne yazýyor?
Dikkatle baktým, "Anasayfa" denen yerde aynen þu cümle var: "Numan yeni flört arýyor."
- Allah Allah! Kýzým bu neyin nesi? Çabuk sil þunu! Umarým bu kýsa zaman içinde okuyanlar olmamýþtýr.
- Baba, sen bu "flört" yazan yere bastýn mý?
- Bilmiyorum kýzým, birkaç saat önce girdim, çeþitli yerleri dolaþtým; ama böyle bir yere basmamýþýmdýr herhalde.
Bu arada tepemizde dikilip bakan damat da durumu anlayýnca bastý kahkahayý. "Ben seni anneme demem mi?" diyerek salon kapýsýna doðru koþtu. "Elli kaðýt temizler bu iþi." demeyi de unutmadý. Ben de teslim olmadým her zamanki gibi. "Geç onlarý, týnmam öyle þeylerden." diyerek umutlarýný(!) boþa çýkardým.
..............
Bir baþka olay da gülünç olmasa bile epeyce ilginçti. Ben "Edebiyat Defteri" adlý bir edebiyat sitesine yazýlarýmý gönderiyorum. Yazýlarýma "Bedri Tokul" adýnda bir arkadaþ yorumlar yapýyor, övgülerini dile getiriyor. "Tokul" soyadý az bulunan bir soyadý olduðu için ilgimi çekiyor. Bir akþam Bedri Bey’in, o gün gönderdiðim yazýmýn altýna yazdýðý yorumunu okuduktan sonra ona, mesaj yoluyla þu soruyu soruyorum: "Bedri Bey, soyadýnýz ilgimi çekti. Benim Batýkent Mobil Lisesi’nde Seval Tokul adýnda bir öðrencim vardý. Yakýnlýðýnýz var mý?" Bedri Bey’den yanýt çok gecikmiyor. "Vay sevgili hocam! Demek sen benim biricik kýzýmýn öðretmenisin ha?" Bedri Bey, iþten çok yorgun geldiðini bildiði halde gecenin on birinde Seval’i arýyor, haber veriyor. Þimdi hem Bedri Tokul’la hem de Seval’le facebook arkadaþýyýz. Emekli astsubay olan Bedri Bey’in o siteye yazdýklarýný okumak da bana ayrý keyif veriyor.
.............
Yukarýdakilere benzer, mutluluk verici "facebook yaþanmýþlýklarý"ný daha da çoðaltabilirim. Bu paylaþým sitesi olumlu kullanýldýðýnda gerçekten eþsiz bir buluþ. Ýnsan oraya elbette sevdiði bir müzik parçasýnýn videosunu da koyabilir; ama her önüne gelen videoyu da oraya aktarmamalý diye düþünüyorum. Bir de orda hesabý olanlar en az ilköðretim okulu mezunu. Kullanýlan Türkçe ise içler acýsý. Büyük harf, küçük harf; nokta, virgül...hak getire. Milletini seven insanlar, o milletin en güçlü baðý olan dilini de doðru kullanmalýlar. Þimdi bu cümleleri okuyanlar "Hocam, sen de kendini hâlâ okulda sanýyorsun." diye býyýk altýndan gülebilirler. Olsun, dilini güzel konuþup yazmak her ulusseverin görevidir bence.
Çok sýk gelen "oyun istekleri" de býktýrýyor insaný. Güzel olan bir gönderiyi beðendiðimizi belirtmemiz gayet doðaldýr; ama onu gönderen bizim arkadaþýmýz, yakýnýmýz diye de her þeyi "beðen"mek zorunda deðiliz. Keþke baþkalarýnýn ürettikleri yanýnda kendi ürettiklerimizi de paylaþabilseydik bu paylaþým sitesinde. Bu paylaþým sitesinde yedi yaþýndaki de yetmiþ yaþýndaki de var. Cahit Sýtký’nýn bir þiirinde dediði gibi "Ýnsanoðlu çeþit çeþit/ Beþi parmaðýn beþi bir mi" Bu olumsuzluklara da katlanmak zorundayýz.
.............
Çocuktuk
Daha kasabayý bile görmemiþ
Bir köy çocuðu
Derlerdi ki büyüklerimiz
"Zaman gelecek, bu radyolarýn içinde
Adamlar da görünecekmiþ"
Aklýmýz almazdý bir türlü
Nasýl sýðardý kocaman kocaman
Adamlar
Bu ufacýk kutulara
Sýðdýlar
Televizyon oldu o
Biz televizyonu da bilgisayarý da
Gördük
Kim bilir neler neler görecek
Torunlar
..................................................................................

Numan Kurt
19 Aralýk 2011