Çok
Sýkýldým yine
Dolaþmak istiyorum
Kendi derlerimin serinliðinde

Yutkunmalarýmýn
Sensizliðinde, yumruklaþan
Parmaklarýmýn
dinmeyen hazin çilesiyle

Sana sevgimi
Anlatamamanýn hicranýyla
Sendeki duyarsýz
kalan zarif yüreðine

Kimseye
Bir þey söyleyememenin
Üzüntüsüyle,
dalgalarýn efkârýndan

Yükselen
Naðmeyle, halimin hazanlaþan
Sakinliðinde,
çok uzaklarda ki ümidimle

Söz vermiþtik,
Her ne olursa da asla
Bizi vazgeçiremez
kimse demiþtik

Biz
Birbirimizin
Adeta ruh ikiziydik

Düþüncelerimizi
Tuval üzerine resmederken,
Renklerin
izlerinden giderken,

Kalbin
Sahibini bilirken,
Nasip olmasýna
bu kadar yakýnken

Birden
Fýrçandan akseden
Resimlerde kara bulutlarýn

Gün
Batýmýnýn, hazanýn,
Hüznün
çizgileri aðýr basýyordu

Yemyeþil baharý
Güze çeviriyor, umutlarý
Dalgalarýn
hýrçýnlýðýna emanet ediyor

Zarifçe
Yaðan yaðmuru
Afete dönüþtürüyordun.

Bu zaman
Diliminde sessizliðimi koruyor
Ve seni
anlamaya çalýþýyordum

Fevkalade
Naif hislerinizin
Duyarlýlýðýný bildiðim için,

Yüreðine inmek,
Seni o kapkaranlýk vehimlerden

Bir hýþýmla
Çekip umudun vadisinde çay
Ýkram etmeyi
o kadar çok diliyordum ki

Ama sen
Sadece hazin bir nazarla
Gözlerimden
her zaman ýþýk saçan,

Yüreðimi baðlayan
Nazarlarýný saklýyordun,
Bir türlü
efkârýný anlatamýyordun,

Daraðacýna
Mahkûm edilen
Suçsuz bir
yareni resmediyordun

Kime
Neye kýzacaðýmý,
Halini nasýl anlayacaðýmýn
Ýpuçlarýný
bir türlü vermiyordun

Kaderine
Teslim olmuþ bir
Mürebbinin sakinliðinde,

Gözyaþlarýnýn
refakatiyle seyrediyordun

Dünyayý
Karþýma almayý göze
Almamanýn
bahanesi olur mu

Nefeslerin
Hükmünden
arî olunur mu



Ömrün
kalanýyla
hayat solunur mu

Hiç hak aþkýna
Aþka pranga vurulur mu

Anlat
Ne olur susma,
Suskunluðunu
yüreðine kusama

Kalbini
Þeksiz þüphesiz bir anla
Ýtminanlýk içinde
ruhuna uzansana,

Bir nefsin
sahibi olarak
Mizan senin uðrunda

Ne derler,
Vehimler, icbar edenler
Reddiye çekenler
olmayacaklar yanýnda


Mustafa CÝLASUN