Bu tür safsatalara karným tok diyen ve çevresinde dönüp duran vesveselere kulaklarýný týkayan kader, kendi kaderim kendi elimde deyip hayatýn azgýn dalgalarýyla boðuþmaya devam etmek için her Allahýn günü kendini kapýdan þehrin engin denizine býrakýveriyordu. Ýnsanlarýn ne dedikleri ve ne yaptýklarý umrunda deðildi. Ýçinde bulunduðu devinimde istese de ilgilenemezdi bunlarla zaten. Herkes biþekilde kader denen senaryoya kendini mahkum etmiþ ve teslimiyetçi bir hayat yaþarken, o da inadýna daha çok çabalýyor ve hiçbir zaman kadere teslim olmayacaðýný, alnýnda yazýlan diye biþey olmadýðýný, bunu yaþarken kendinin yazdýðýný söylüyordu. Bigün gerçekten bunu kanýtlayacaðýndan adý gibi emindi. En azýndan buna tüm benliði ile inanýyordu. Dedikleri gibi bir yazgý olma ihtimali varsa bile bunu silebilecek, yeniden yazabilecek ve isterse yeniden deðiþtirebilecek güce sahip olduðunu düþünüyordu. Bu gücü de, insanlarýn çaresizlikleri içinde hiç biþey yapmadýklarý için isyan etmesinde buluyordu. Ýsyanýnda haklýydý. Gerçekten insanlar hiç biþey yapmýyorlar ve sadece dua edip öylece bekliyorlardý. Kimisi de biyere kadar zorlayýp, ne yapalým kaderimiz böyleymiþ, deyip kendini avutuyordu. Bunlarý gördükçe, hayatýn kendisine sunduðu olanaklarý sonuna kadar kullanarak, hatta zorlayarak biyerlere varmak düþüncesi iyice aldý baþýný gitti kaderde. Ne parasýzlýk, ne bilgisizlik, ne de dýþ görünüþü korkutabildi kaderi. Kafasýna koymuþtu bikere, bu makus talih zýrvalýðýna bir son verecek ve gerçekten de tanrýnýn insanlara zenginliklerini tesadüf eseri vermediðini gösterecekti. Bu hayatta her þeyin bir karþýlýðý vardýr ve ilahi adalet her seferinde kendini gösterir. Bazý insanlar bunun farkýna bile varmazken, bazýlarý bunu sadece iyi veya kötü þans olarak nitelendirirler.
Her ne ise, yýlbaþýndan bikaç gün önce yolda karþýsýna çýkan bir piyangocu ile uzun uzadýya tartýþma yaþar. Haliyle piyongocu kader kýsmet ve þans gibi zýrvalýklarla kaderi ikna edip satýþ yapma peþindedir ancak kaderi önceden tanýmýþ olsa buna yeltenmeyeceðini hepimiz biliyoruz. Ama her ne hikmetse bizim kader piyangocunun bu saçmalýklarýna karþýn yine de ona açýklama yapma zahmetinde bulunmuþtu. Kaderin mantýklý açýklamalarý piyangocuyu etkilemiþ olacak ki piyangocu kadere bilet satmaktan vazgeçti. Bunun üzerine kolay gelsin dilekleriyle oradan ayrýldý kader. Piyangocu ise elinde kalan bileti daha sonra yaþlý bir adama satmýþtý, hem de hiç çabalamadan.
Kader yalnýz yaþýyordu. Ailesi onu henüz bebekken terk etmiþti ve devlet elinde büyümüþtü. Üniversite çaðýna gelince de okumak istemediði için devletin sorumluluðundan erken yaþta çýkmýþtý. Orda burada geçici iþlerde çalýþan ve tek baþýna ayakta kalmayý becerebilen kader, insan üstü bir özgüvene sahipti. Hem de parasýna, güzelliðine ya da bilgisine güvenenler gibi deðildi. Çünkü onda hiçbiri yoktu. O sadece, iyi bir insan olduðu için tanrýnýn kendisini koruduðuna inanýyordu. Ýçinden bir ses böyle olmaya devam ettiði sürece kendisinin daha da iyi bir hayata sahip olacaðýný söylüyordu. Her zaman, þeytan denen varlýk, insaný zevk ve zaaflarýna doðru yönlendirip kandýrýr ve kötü bir olay yaþamasýna neden olur, derdi. Oysa tanrý, insaný acý ve kedere yönlendirip sabrýný test eder, sonra onu mükafatlandýrýr, diye düþünürdü. Yani þeytan kötünün içindeki iyiyi, tanrý ise iyinin içindeki kötüyü gösterir insana, derdi hep kendine. Kadere inanmayýþý ismine olan bir isyan da olabilirdi ama asýl sebep henüz iyinin içindeki iyiye ulaþamamýþ olmasýydý.
Birgün evine gelince bir zarf buldu kapýsýnýn önünde. Kendisini savcýlýða çaðýran bir tebligattý bu. Ayrýntý verilmemiþti ama bir miras davasý söz konusuydu. Oldukça þaþýrmýþtý, çünkü kimsesiz büyüyen bir kýza nasýl böyle bir tebligat gelebilirdi. Galiba bir yanlýþlýk olmalý diye düþündü ve apar topar savcýlýðýn yolunu tuttu. Yolda uzun uzun düþündü, geçmiþini düþündü. Çok küçük anlar ve bulanýk görüntülerden baþka bir þey anýmsayamýyordu, seçemiyordu neyin ne olduðunu. Bir þeyler çýkaramadý ve savcýnýn karþýsýnda buldu kendini. Savcý soðuk yüzlü ancak sýcak davranmaya çalýþan birinin izlerini taþýyordu. Bir yapmacýklýk vardý tavýrlarýnda. Artýk insan sarrafý olmuþ olan kader bunu hemen seziverdi. Temkinli yaklaþtý ve bu iþin aslý astarýnýn ne olduðunu sordu. Savcý baþladý anlatmaya..
Kader dinlerken hiç te þaþýrmýyor görünüyordu, oysa savcýnýn anlattýklarý dudak uçuklatacak boyuttaydý. Savcýya karþý bir türlü güven oluþmamýþtý içinde ve bir sahtekar olabileceði düþüncesi aklýný karýþtýrýyordu ta ki duruþma gününe kadar. O gün hakim karþýsýna geçinceye kadar her þey bir düzmeceden ibaret gibi gelmiþti ama mahkemedeki ciddiyet ilk kez tebligatta yazýlanlarý haklý çýkarmýþtý ona göre.
“Yaz kýzým gereði düþünüldü; hak sahibinin ifadeleri ve elimizdeki belgeler doðrultusunda, incelediðimiz bu davanýn bir miras davasý olduðu aþikar bulunup, belgelerin ise vasiyet olgusuna uygun görülmesine.. kiþinin tüm mal varlýðýnýn devir teslimine onay verilmesine..” iþte bu andan sonra gözlerine bir karaltý çöken kader oracýkta bayýlýverir.
Bir yýl sonra tekrar ayný yerde o biletçi ile karþýlaþýr. Biletçi yine, kader kýsmet þans diye baþlayýp biletini satmaya çalýþýr. Kader yine aldýrýþ etmeden geçip gitmek üzereyken biletçi; “geçen sene de böyle bi kadýn biletimi almamýþtý ancak elimde kalan o bileti ondan sonra gelen bir bey amca almýþtý ve büyük ikramiye ona çýktý..” deyince, kader durdu ve arkasýný döndü. Biletçi konuþmaya devam etti; “bey amca o kadar enteresan bi adamdý ki, ona bu yaþtan sonra büyük ikramiye çýkarsa ne yapacaksýn o kadar parayý dediðimde, yýllar önce kaybettiðim vicdanýmý geri alýcam demiþti. Nasýl yani diye sordum, bi kýzým vardý, yoksulluk illeti yüzünden ondan ayrýlmak zorunda kaldým, babalýk görevimi yerine getirememenin acýsýný yaþýyorum. Evlat özlemi nedir bilir misin? Ben çok acý çekiyorum, belki de masum bir sabinin ahýný alýyorumdur.. tam bu sýrada kader biletçiye iyice yaklaþýr ve baþka, baþka biþey demedi mi? diye sorar.. biletçi devam eder; “dedi elbette.. kýzýmýn nerde olduðunu buldum, onu gizlice takip ediyorum ancak birtürlü karþýsýna geçip ben senin babaným diyemiyorum. O cesareti bulamýyorum kendimde. Yüzüm yok biliyorum ama bu bilete þans vurursa belki o zaman kendimde bir cesaret bulurum ona karþý..”
Kaderin gözlerinden akan yaþlar çoktan yanaklarýna kadar ulaþmýþtý, ne diyeceðini bilemedi. Boðazý düðüm düðümdü.. biletçi ise neden aðladýðýný soracak oldu vaz geçti. Çünkü kader arkasýný dönmüþ, hýçkýra hýçkýra gitmiþti bile. Artýk kader, baþýna gelen durumu çözmüþtü. Þimdi nasýl kadere inanmýyorum diyebilirdi, diyemezdi. Bu yaþananlara kaderden baþka bir þey denemezdi..

Ulaþ Tuzak