Difenbahya saksýsýnýn ardýnda kalan tülün kenarýný hafifçe sola çekip takribî seksen yaðmur yemiþ, þimdi biraz da gölgeliði andýran camýn ardýndan gökyüzüne doðru baktý Ekrem Bey. “Ýyi” dedi, “yaðmaz herhalde”. Yaðmur damlalarýný düþündü, kuruyup kalmýþlar. Camýn üzerinde farklý zamanlarda kuruyup kalan, zamanýn tanýklarý ve kanýtlarý gibiydi üst üste binmiþ tozlu damlalar. Bir tozlara, bir camýn ardýna, bir camdaki yansýmasýna, belki de birde üçüne baktý. “Þadiye Hanýmý bir çaðýrmalý” dedi. Temizliðini, yemeðini, ütüsünü kendi yapardý yapmasýna da cam silmeyi beceremiyordu. “Evet, çýkmadan arayayým da bu hafta bir gün gelsin, yoksa yakýnda akþamý sabahý ayýramayacaðýz, deðil mi hanýmefendi?” dedi patisinin biri limonküfü minderin üzerinde, kendi yerde uyuyan Zarife’ye. Adýný duyunca baþýný doðrulttu yaþlý kedi. Ekrem Bey de onaylanmýþ saydý kendini.

Giyinmek için odasýna yürürken telefona baktý, çalmadýðýndan emin olmak istercesine. Görülebilecek bir þey olsa da o gözlerle biraz zor görürdü zaten ya… Baþýný kaldýrýp, salonda kendine tozlardan ikinci bir çerçeve yapmýþ emektar saatle kolundakini karþýlaþtýrdý. Ýkisinde de akrep yelkovan ayný yerdeydi. Telefon, yine de çalmamýþtý.

Takým elbisesini giydi, kravatýný düzeltirken bu kez de aynanýn tozuna takýldý. Tozlar içinde Ekrem Bey. Sol elinin gerisiyle sað, saðýnýn tersiyle sol omzunu silkeledi. Aynanýn ardýnda yine toz içinde Ekrem Bey. Yýllarýn tozunu tüm aðýrlýðýyla yüzünün her çizgisinin içinde hissetti, yoruldu. Ne kadar da silse tozu kalkmýyordu artýk bu aynanýn, sýrrý mý bozulmuþtu ne? Çerçevesiyle aynanýn arasýna sýkýþtýrdýðý fotoðrafa iliþti gözü. “Zeynep’imin ilk fotoðrafý” dedi. Süheyla Haným’ýn kucaðýnda. Tahtakurularýnýn güzelim mobilyalara yaptýðýný zaman da fotoðraflara yapýyordu sanki. Her gün daha da sararýyor, ufalýyordu. Adeta kaðýtkurusu diye bir böcek varmýþ da gece gündüz o fotoðrafý kemiriyormuþ doymak bilmeden… Sol bileðini burnuna dayayýp saatine baktý. “Kör olasýcalar” deyip bir karýþ öteden yine baktý. Pes edip gözlüðünü taktý. Duvardaki de aynýydý. Yine sehpanýn üzerinde çalmadýkça soðuk ve daha ürkütücü görünen telefona baktý. Çalmadýkça büyüyordu. Tüm evi o etrafýna yaydýðý bekleyiþ dalgasýyla ele geçirebilirdi hani. Kablosunu kontrol etti, ahizeyi kaldýrýp “la” sesini aldý, kapattý. Telefon inatla çalmadý.

Nasýl çýkacaktý þimdi. Ya o yokken çalardý da… Yok yok. “Biraz geç çýksak da olur deðil mi Zarife Haným, gel de sana biraz yemek koyalým madem” dedi. Evin içinde oradan oraya dolaþýyordu ama telefon sehpasýna görünmez bir sicimle baðlýydý sanki.

Kutusundan kaba dökülen bisküvilerin týkýrtýsýný duyan Zarife altýndan sýcak su borularýnýn geçtiði parkesinden kalkýp sallana sallana geldi Ekrem Bey’in yanýna. “Merak etme caným, elbet bir iþi çýkmýþtýr, yoksa ablan bilmez olur mu hiç beklediðimizi”. Difenbahyanýn arkasýndaki tülü tekrar çekti. “Yaðmasa bari” dedi. Sol koluna, duvara, gittikçe büyüyen telefona, ardýndan Zarife’ye baktý.
Çalan kapý ziliyle ikisi de irkildi. “Hayýrdýr inþallah, dur sen, ben bakarým” dedi kapýya ilerlerken. Karþýsýnda gözlerinin altý mosmor, genzi, burnu akmamýþ gözyaþlarýndan týkanmýþ bir adam.

“Hazýr mýsýn baba?”

“Amaan! Hoþ geldin oðlum! Beklemiyordum sizi, Zeynep nerde? Aþaðýda mý? Bugün aramadý hayýrlar olsun inþallah diyordum, sürpriz mi yapacaktýnýz. Kocamýþ, yaþlý adama yapýlýr mý caným, evhamýmdan dört dönüyorum sabah beri, al Zarife’ye sor, küçümencik de diken diken”

“…”

“Girsene içeri oðlum, arabasýný mý park ediyor, Zeynep nerde? Ben de Zarife’ye diyordum, ablan bilir bekleyeceðimizi, arar, aramaz olur mu hiç diyordum”

Adam tutamadý kendini, önce avucuna aldý mis kokulu buruþmuþ ellerini, sýmsýký, öptü, baþýný kaldýrýp dimdik gözlerinin içine baktý. Durmuyordu Ekrem Bey. Sýmsýký sarýldý, yaþlý adamýn kaburgalarý kollarýnýn altýnda sarsýlýyor, kafesin içinde yüreði titriyordu, ürpertiyordu insaný. Ama susmuyordu.

“Ben de dýþarý çýkacaktým. Arayacak diye bekledim bekledim, çýkamadým. Ah bilseydim böyle çat kapý geleceðinizi. Neyse ki çýkmamýþ beklemiþim. Aklým da kalýrdý zaten. Çýkmazdým belki de…”

Koluna girdi Ekrem Bey’in. Kapýyý çekip merdivenleri birlikte indiler. Dýþarýda Zeynep’i göremeyince. Sustu.

Sessizce arabaya binerken yaðmur baþladý. Tozlar içinde Ekrem Bey, yýkanýyor bugün iþte diye geçirdi. Penceredeki yaðmur lekeleri düþtü aklýna. Hah dedi kendi kendine, bu yaðmur bir yaðar ki þimdi, bütün pislikleri temizler de kendi lekesini býrakýr. Az yaðarsa da yeni bir kat olur kururdu eskilerin üzerine. Þadiye Haným’ý çaðýrmalý.

Elli yýllýk apartmaný arkalarýnda ufacýk kalýrken, “telefon” dedi. Telefon büyüyordu, ev kadar olmuþ Zarife’yi köþeye kýstýrmýþ, kaçamadýysa öldürmüþtü belki de. Apartman çatlamýþ, paramparça olmuþ. Uzaklaþýrken, ardýnda, enkazýn içinde yükselen koskocaman bir telefon kalmýþtý Ekrem Bey’in .