Þu an dünyanýn dört bir yanýnda savaþlar yaþanýyor, insanlar sakat kalýyor, ölüyor, evini ya da ülkesini terk etmek zorunda býrakýlýyorlar. Mazlumlar zor ve insanlýk dýþý koþullarda açlýk, susuzluk, salgýn hastalýklarla mücadele ederken, zalimler rahat yaþamlarýný sürdürüyor, yemeklerini yiyor, çocuklarýný seviyor ve rahat yataklarýnda vicdanlarý sýzlamadan huzur içinde uyuyabiliyorlar. Bu insanlar adaletle hükmedilmesi gerektiðine inanmýyorlar mý?

Çoðu insan adaleti kabul ettiði ve önemini bildiði halde, çýkarlarýyla çatýþtýðýnda reddeder. Bu yüzden adaletin uygulanmasýnda aksaklýklar kaçýnýlmaz olur. Örneðin rüþvetin ahlak dýþý ve adil olmayan bir davranýþ olduðu çok açýktýr. Bazý kiþiler bunun çirkin bir davranýþ olduðunu bildikleri halde, çýkarlarý gereði ve kendilerince akla uygun bahaneler ileri sürerek hiç çekinmeden rüþvet alabilirler.

Ya da þahitlik yapan insanýn kesinlikle doðruyu anlatmasý gerektiðini bildikleri halde, bazý insanlar kendilerinin veya yakýnlarýnýn çýkarlarý nedeniyle yalan söylemekten kaçýnmaz.

Buna benzer örnekleri çoðaltmak mümkündür. Bu nedenle toplumlarýn genelinde çýkarlar adalete üstün gelir. Maðdur durumda kalan insan hemen adaletten dem vurur, ancak kendisi adalet yerine çýkarlarýný ‘ayakta tutar’. Bu þekilde davranan insanlar toplumda çoðunluðu oluþturduklarý için de, adalet soyut bir kavram olarak yaþanmaya devam eder.

Adaletin gerçek anlamda uygulanabilmesi için, adaleti çýkarlarýna tercih edebilecek üstün ahlaka gereksinim vardýr. Bu ahlak, insanlar arasýnda kesinlikle ayrým gözetmeden, yalnýzca haktan yana, gerçek bir adaleti emreder. Ýþte bu ahlak, Kur’an ahlakýdýr:

Ey iman edenler, kendiniz, anne-babanýz ve yakýnlarýnýz aleyhine bile olsa, Allah için þahidler olarak adaleti ayakta tutun. (Onlar) ister zengin olsun, ister fakir olsun; çünkü Allah onlara daha yakýndýr. Öyleyse adaletten dönüp heva (tutkularý)nýza uymayýn. Eðer dilinizi eðip büker (sözü geveler) ya da yüz çevirirseniz, Þüphesiz Allah, yaptýklarýnýzdan haberi olandýr. (Nisa Suresi, 135)

Kur’an ahlakýný yaþayan kiþinin adalet anlayýþýnda kiþisel çýkarlar, dostluklar, arkadaþlýklar, akrabalýklar, insanlarýn fiziksel farklýlýklarý asla etkili olmaz. Kararlarý yalnýzca haktan ve doðrulardan yanadýr. Ýçinde Allah korkusu taþýyan ve hesap günü Rabb’inin huzurunda sorgulanacaðýnýn þuurunda olan insan gerçek adaleti saðlayabilir. Dünyada hak arama telaþýnda olan birçok insanýn, asýl ahirette Hakkýn karþýsýna çýktýðýnda ne yapacaðýný düþünmesi gerekir. Ýþte Allah’tan içi titreyerek korkan insan, ‘o günü’ düþünerek hareket eder.

Bazý insanlar sevmedikleri kiþilere karþý her türlü adaletsizliði yapabilirler. Bu kiþilere iftira atar, suçsuzluklarýný bilseler dahi aleyhlerinde þahitlik yaparlar. Bazý kiþiler de gerçekte suçsuz olduðunu bildikleri halde, haksýz yere suçlanan insanlar lehinde tanýklýk yapmazlar.

Kur’an ahlakýný yaþayan insanýn ise, karþýsýndaki kiþiye olan yakýnlýðý ya da duygularý aldýðý kararlarý asla etkilemez.

Her durum ve koþulda güzel ahlaktan asla taviz vermemeyi fýsýldayan vicdanýmýzý dinleyelim. Duygularýmýz, aklýmýzýn ve vicdanýmýzýn önüne geçmesin. Hakký ayakta tutalým, adaleti uygulayalým; çünkü "... Allah, adaletle hüküm yürütenleri sever." (Maide Suresi, 42)