Bir yerlerde okumuþ ya da bir yerlerden duymuþtum : Sadakatin sembolüymüþ.

Kendisiyle on altý yýl önce Cunda’da tanýþtým. Bir tezgâhýn üzerine, minicik, týrtýklý gövdesini sermiþ yatýyordu. Küçücük “kýsrak baþý”ný, “Akdeniz’e” deðil de, hemen yanýndaki denizyýldýzlarýna, büyücek þeytanminarelerine, denizkestanelerine, omurgasýzlarý içinde taþýyan kabuklara çevirmiþti. 14-15 cm boyundaydý. Hafif pýrtlak gözleriyle, tek baþýna, onlara öylece bakýyordu.

Onu aldým, eve getirdim. Bir misinaya baðlayarak, bir tablonun ardýndan duvara sarkýttým. O gün bugündür yeri deðiþmedi, orada durur. Evde, benden baþka ona her gün bakan var mýydý bilmem. Sanmýyorum. Ama biz, her gün bakýþýr dururuz hâlâ.

Bilinçdýþýmda birikmiþ, sürekli kovulmaya mahkûm ettiðim, nedensizmiþ gibi görünen kuþkular mýydý beni ona çeken yoksa duruþundaki zarafet miydi ? Bilmiyorum.
...............

Denizatý, Hippocampus türünden bir balýk. Tropikal ve ýlýman sularda yaþar. Bazýlarý çok saydam olur, görünmez. Benimki kahverengi. Üstüne atýlan cila matlýðýný gidermiþ.
Çin’de fiziksel hastalýklarda, þifa amaçlý kullanýlmaktaymýþ. Sadakati nedeniyle ruhsal þifa ummak kimin aklýna gelmiþ, bilmiyorum. Bizde ise her deðerli varlýðýmýz gibi dýþsatým amaçlý talan edildiðinden neredeyse türü tükenmek üzereymiþ.

Biliyor musunuz ?... Denizatý ve yýlaniðnesi, bugüne deðin bilinen türler içinde erkek gebeliðinin görüldüðü tek tür ve tek eþli yaþayan az sayýdaki canlý türlerinden.
.................

Benim, denizatýmla “bakýþýr dururuz” dediðime bakmayýn. Söyleþtiðimiz, dertleþtiðimiz de oldu bunca yýllýk birlikteliðimizde.

Benim denizatým, erkekmiþ. Ergenlikten çýkar çýkmaz, gönlünü bir diþiye kaptýrmýþ, büyük umutlarla yaþamý paylaþmaya baþlamýþlar.

O sabah, her zamanki gibi, birbirlerine sabah kurlarýný yapmýþlar. Dokunmuþlar, baþlarýný tokuþturmuþlar, kuyruklarýný deðdirmiþler, dolamýþlar. Sonra yiyeceklerini aramak için ayrýlmýþlar. Esmer, kýrmýzý suyosunlarýnýn arasýnda dalgalanýp tutam tutam yemiþler. Küçük karideslerin tadýna bakmýþlar.

Akþam olmuþ. Tinleri ve bedenleri, birbirini istemiþ. Dolamýþlar kuyruklarýný birbirlerine. Diþi, uzun bir borucuða benzeyen üreme organýný, erkeðin kesesine deðdirmiþ, akýtmýþ yumurtalarýný.

Ertesi sabah, yine kur yapmýþlar birbirlerine, sevgiyle ayrýlmýþlar doyunmak için... Gün bitiminde kavuþmanýn sabýrsýzlýðýyla vedalaþmýþlar.

Akþama doðru beklemiþ durmuþ diþisini benim denizatý. Ýyice kararmadan sular, aramaya koyulmuþ. Kýrmýzý, esmer alglerin mercanlarýn kabuklularýn arasýnda dolanýp durmuþ. Bulamamýþ sevgili eþini. Ne ertesi sabah ne de daha sonra... Ya þiddetli dalgalarda tutunamayýp yok olurlar ya da avcýlarýn eline düþerler, telef olurlarmýþ.

Denizatlarý, tel eþlidir dedik ya... Baþkasýyla birlikteliði olanaksýzmýþ, ne tininin ne de bedeninin böyle bir gereksinimi varmýþ. Sabah akþam, birbirlerine karþý, aksatmadan aþklarýný dillendirmenin ve tüm gün birbirlerini düþünmenin sonucu olduðunu söylemiþti.

Haftalar geçmiþ. Kesesi þiþtikçe þiþiyormuþ bizimkinin. Günü geldiðinde, tepiþen yavrularýný salývermiþ suya. Yavrular týkýþ týkýþ büyümekten iyice sýkýldýklarý için daðýlmýþlar dört bir yana. Özgür, mutlu, umutlu... Dalgalanmýþlar sularda.

Gözleri yaþlarla dolu baba, gururla bakmýþ arkalarýndan. Onlar, iyice uzaklaþýnca görevini yerine getirmiþ, genetik töre böyleymiþ çünkü. Kýrmýzý bir denizyosunun yapraðýna dolamýþ baþýný, dolamýþ, dolamýþ, yaþamýna son vermiþ.

Biliyorum, diyeceksiniz ki ölüler, denizatý da olsalar konuþmazlar ki, uyduruyorsun...

Eee... Siz konuþturana bakýn.

Hem ne hakla yargýlýyorsunuz beni ? Bütün gün TV’lerde, gazetelerde gözünüzün içine baka baka söylenilen yalanlara kanýyor, acýsýný benim gibi garibandan mý çýkartýyorsunuz?

El insaf sevgili okur !...

07.01.2012
Vildan Sevil