“Ocakta karýþtýrmakta olduðu çorbadan tüten buharý gördükçe mutlu oldu bir an. Mutfaðýn her yerine iþlemiþ dýþarýnýn soðukluðunu, içine dert olup saçlarýný aklaþtýrmýþ sýkýntýlarýn tamamýný örttü buharýn kokusu. Çekti içine sýcak kokuyu tekrardan. Tepsiye üç tabak, üç kaþýk çatal koydu. Dünden kalan ekmeði ýsýttý tost makinesinde. Ekmeði de tepsiye koyup, salona götürdü hepsini. Yerdeki sofraya koydu. Titrek ýþýk, titredi bir daha. Hepsi oturdular sofraya, içtiler çorbayý, yediler ekmeði. O akþam için, mutluydular.”

Hava soðuk. Yanaklarý soðuktan kýzarmýþ kadýn elinden tuttuðu ufak yavrusuyla, fýrýna gidiyor. Çocuðun ayaðýnda terlik var. Ayaklarý çýplak. Çýplak parmaklarý kýzarmýþ ayaklarýnda. Bacaðýndaki pantolon kim bilir kaçýncý sahibinde. Üstündekiler keza öyle. Karýþmýþ saçlarý ama yüzü temiz ufacýk bir erkek yavru. Yanaklarý annesine çekmiþ, soðuktan al al. Annesinin eline sarýlmýþ, soðuktan annesi koruyacak diye umuyor. Fýrýna giriyorlar, içerisi sýcacýk, hem de ekmek kokuyor. Taze ekmek. En son ne zaman taze ekmek yediklerini bilmiyorlar. Onlar için lükse kaçýyor taze ekmek çünkü. Fýrýncýlar bir önceki günden kalan ekmekleri daha ucuza satarlar, hem israf etmemiþ olurlar hem de fakir fukara daha ucuza ekmek alýr. Kadýn da baþý önde, tazesinden daha ucuz diye dünden kalmýþ ekmeklerin konulduðu dolaba gidiyor. Ýki tane alýyor. Ödeyip çýkmak istiyor hemen ama, ufak çocuk nazlanýyor. Hem ekmek kokusu cezp ediyor çocuðu hem de içerinin sýcaklýðý. Kadýn kucaðýna alýyor yavrusunu, ellerini koynuna sokuyor üþümesin diye çocuk. Baþý omzunda annesinin, sonsuz bir güven duygusu içerisinde ayrýlýyorlar fýrýndan. Fýrýncý arkalarýndan bakýp, haline þükrediyor.

Ayakkabýsý su alýyor, su alan ayaklarý üþüyor. Soðuk almýþ ayaklarý gece ona diz ve baþ aðrýsý olarak geri dönüyor. Rutubetli evinde, hem ömrü, hem de kendi çürüyor ama hayat bazen hiç adil olmadýðý için, katlanmak zorunda kalýyor. Fýrýncý gibi o da haline þükrediyor, ‘beterin beteri vardýr’ diyerek. Ama iyinin de iyisi olduðunu biliyor kadýn. Yürüyor markete doðru, çocuk kucaðýnda, sarmaþ dolaþlar.

Bir süpermarkete giriyor. Meyve sebze reyonunda, zedelenmiþ, hafif geçmiþ meyveleri sebzeleri ayýrýrlar ve indirimli olarak satarlar yoksul semtlerde. Lüks semtte sebzenin meyvenin eziði çöpe giderken, ezilmiþ bir meyve varoþta bir çocuðun mutluluk sebebi olabiliyor. Yere konan o kasalardan, meyve seçiyor kadýn. Çocuk kucaðýndan inmiþ, annesine yardým ediyor, annesiyle ezilmiþ, az çürümüþ meyve ayýklýyorlar. Çocuk mutlu, kadýn çarçabuk seçme telaþýnda. Poþete dolduruyor kadýn, tarttýrýyor. Etiketi yapýþtýrýlýyor poþete. Bunlarý yaparken, hep baþý önde kadýnýn. Tanýdýk birileri var mý diye, komþularý görmesin diye bakýnýyor gizli gizli. Bir paket makarna alýyor, birkaç tane de hazýr çorba. Kaðýt mendil alýyor sonra birkaç poþet. Parasý yetmeyecek diye, iyice hesaplýyor aldýklarýný. Hesaplý olmak zorunda. Çünkü para evlerine hiç de kolay girmiyor. Ama çok kolay tükeniyor. Hem de çok kolay.

Evlerine doðru yürüyorlar gölgeleri önde. Çocuk kendi kendine oyunlar yaratmýþ oynuyor yürürken. Konuþuyor, annesine sorular soruyor. Annesi duymuyor onu. Bir an önce eve dönüp, para kazanmaya çýkmasý gerekiyor. Onu düþünüyor, her akþam evlerine para girebilsin diye, insanlara aðýz döküyor kadýn. Kaðýt mendil satmaya çalýþýyor insanlarýn sebepsizce bir aþaðýya bir yukarýya yürüdüðü ünlü caddelerden birinde. Kocasý hastalandýðýndan beri (ki kocasý da aðýr iþ þartlarýndan ve fakirlikten ötürü hastalanýyor bir merdiven altý kot taþlama atölyesinde), her gün çýkýyor sokaða. El mecbur, yaþama telaþýyla, insanlarýn aþaðýlayýcý bakýþlarýna aldýr(a)madan. Okuyamamýþ olmanýn, bir vasfa sahip olamamýþ olmanýn üzüntüsüyle, kadýn baþýna evini çevirmeye çalýþýyor her þeye raðmen. Dik durmaya çalýþýyor.

Ev tek göz odalý, sobayla ýsýnýyor. Kýþ onlar için zor geçiyor bu yüzden, yakacak olmadýðý zaman sokakta ufak çocuk yakacak topluyor kimi zamanlar bulabildiði kadar. Mahalle pazarlarýndan meyve sebze kasalarýný topluyorlar pazar toplanýþlarýndan sonra. Komþular yardým ediyor bazen ama varoþta herkesin ayrý bir derdi var. Yoksulluk kokuyor semtte. Kýþýn bu koku daha da aðýrlaþýr, herkes birbirinin yüzüne baktýðýnda rahatlýkla görür bu kokunun býraktýðý ekþi izi. Kimse belli etmek istemez ama anlaþýlýr her þey bir bakýþta. Dert yüzde gizlenemez, içte kalýr ama bir insanýn mutlu gülüþüyle acý çekerken ki gülüþü çok farklýdýr, anlaþýlýr.

Çýkýyor kadýn akþamýn ayazýyla beraber. Ýnsanlarýn insafýna kalmýþ olan geçiminin peþinden koþmaya gidiyor. Her akþam dönüþte aðlýyor eve girmeden, yavrusu, kocasý görmesin diye aðladýðýný. Aðýr geliyor insanlarýn aþaðýlar bakýþlarý, dilenci yaftalamalarý. Ýnsan, bilmeyince ne kadar kolay yapýþtýrýyor sýfatlarý baþkalarýna. Korkunç derecede insafsýzdýr insan. Ve yaþamadýkça bazý þeylerin duygusunu bilemez. Düþünmeye bile üþendiði için, statüsüne bakarak insaný ezer, hiç acýmaz, çekinmez bundan. Üzüntü bile hissetmez, vicdaný olsa bile. Kadýn her akþam böyleleriyle karþýlaþýr, karþýlacaktýr, bilir bunu. Ama bazýsý da çýkar, cebinden sanki çýkartýp yüreðini koyar kadýnýn eline. O sýcaklýðý hisseder. Üzülse mi sevinse mi bilemez kadýn. Kaðýt mendili verirken aðlamamak için zor tutar kendisini. Ertesi günkü çorba parasý çýktý diye, yavrusu aç kalmayacak diye sevinir bir yandan da. Çantasýndan diðer kaðýt mendili çýkartýr, bir baþka insanýn vicdanýna yol almaya devam eder.

Eve dönüyor kadýn. Çantasýný asýyor askýlýða. Kocasý yatýyor çekyatta, zor nefes alýyor. Gözlerinden okunuyor kederi. Çocuk sobanýn önünde ki halýya yatmýþ yüz üstü, sobanýn üstüne mandalina kabuklarý dizmiþ. Oda mandalina kokuyor. Mutfaða geçiyor kadýn sýcak salondan. Mutfak soðuk, yer beton. Ayaklarý üþüyor, dizleri aðrýyor yorgunluktan. Cebindeki bozuk paralarý mutfaktaki para kutusuna atýyor tek tek. Yarýný kurtardýðý için mutlu, ocaðý yakýyor, tencereyi koyuyor üstüne.