Bir Ayrýlýk Þarkýsý

Sýkýldý, elindeki kitabý býraktý, okuma gözlüðünü çýkardý, gözlerini ovuþturdu, kendisini yorgun hissediyordu. Sýkýntýsýný daðýtýr sandý ve TV’yi açtý. Geçip karþýsýna oturdu. Elinde kumanda aleti, baþladý kanallar arasý gezinmeye. Bu uðraþý bir müzik kanalýnda þimþek gibi son buldu! Onu yýllar öncesine davet eden bir þarký çalýyordu... Dondu âdeta! Nefesi daraldý. Derin bir iç çekti. Þarký onu birkaç saniye içerisinde kendinden kopardý aldý yýllar öncesine, yetmiþ sekizli yýllara götürdü. Ve özlem dolu bir gezintiye çýkardý. Hani þu 18 yaþlarýnda olduðu; kabýna sýðmayan, enerjik dönemini yaþayan, yarýn bakýþlý, özlemleri deniz, hasretleri okyanus olduðu zamanlara.

O zamanlar ki dönem "devrim dönemiydi" ve devrim çok yakýnlarda görünüyordu ona ve çevresindeki herkese! Bir þeyler yapýlmalý ve eller çabuk tutulmalýydý. Zaman bir örgüte, bir partiye tutunma zamanýydý. Yoksa ya taraf olunacak ya da bertaraf olunacaktý. Öncelikle örgütlere katýlmalý, sonra bir þeyleri öðrenme fikri aðýr basýyordu. Öyle bir dönemdi ki araþtýrmaya giriþmek zaman alabilirdi. Ýnsanlar mutlu ve inançlýydý. Dillerinde özgürlük türküleri düþmüyordu hiç. Yüzler güleç, gözler ýþýltýlý ve çakmak çakmaktý. Yarýn bakýþlý gençler büyük bir kavgaya hazýrlanýyordu. Kuracaklarý yeni bir dünya düþüyle giriyorlardý yataklarýna ve öyle de kalkýyorlardý. Sabah uyandýklarýnda mutlu ve dinç hissediyorlardý kendilerini. Yeniden hazýrlanýyorlardý yeni bir kavgaya. Karanlýkla aydýnlýðýn hiç bitmeyen kavgasý...

Tabii ki büyük kavganýn arifesinde bazý iþler ertelenebilirdi. Bilerek veya bilmeyerek fedakârlýklar yapýlabilirdi. Bir þeyler yaþanmadan sonraya býrakýlabilirdi. Aþk gibi, evlilik gibi, karþý cinsten hoþlanmak gibi... Ne var ki her þey zamanýnda güzeldi. Ama yine de olsundu. Yalnýzca savaþmak vardý, gelecek güzel günler için. Ýstemleri yalýn ve gerçekti. Kan ve gözyaþý aksýn istemiyorlardý. Çocuklar savaþ görmesin, barýþ içinde özgürce büyüsün, doða þenlensin, daðlar kekik kokularýyla koksun istiyorlardý. Sözün kýsasý karanlýðý yok edip, yerine aydýnlýðý koymaktý herkesin hedefi...

Þarkýyý iþiten Kirvem, ince bir kalp sýzýsý ile yýllar öncesine, soðuk bir sonbahar gününe gitti ve soðuk soðuk terlediðini hissetti. Güneþ saklandýðý yerden çýkmýþ, etrafa yüzünü gösteriyor, gülümsüyordu. Ilýkça esen bir yel yüzünü okþuyordu onun. Dallarýný terk ediyordu yapraklar, yerler yapraktan bir deniz gibiydi. Kirvem sonbaharý içinde yaþýyordu. Birazdan olacaklarý önceden sezinliyor gibi bir hâli vardý.

Daha önceden belirledikleri görüþme yerine ayrý yollardan geldiklerini anýmsadý. Önce Kirvem gelmiþti, ardýndan Nergis... Tokalaþýp selamlaþtýlar.
“Merhaba”dedi Nergis gülümseyerek.
“Merhaba”dedi Kivrem.
Ayaküstü hâl hatýr sordular birbirlerine.
”Nasýlsýn?”diye sordu Nergis.
“Ýyiyim”dedi Kivrem.”Seni gördüm ya daha bir iyiyim”
Nergis de bir þeyler diyecek gibi oldu, diyemedi. Utandý.

Ulu bir çýnar aðacýnýn altýnda, özenerek yapýlmýþ bir tahta masanýn uyumsuz plastik sandalyelerine oturdular. Birikmiþ özlemlerini, üzünçlerini, sýkýntýlarýný birlikte yatýrdýlar o bilmedikleri yabancý tahta masanýn üstüne. Garsonu yanlarýna çaðýrýp çay ýsmarladýlar. Garsonun tepsi içinde getirdiði tavþankaný çaylarýný yudumlarken bir dernekte ilk bakýþtýklarý zamanki yýldýrým aþklarýný hatýrladýlar. Ne garipti ilk bakýþta konuþmadan âþýk olmak! Evet, evet aþk! Herkesin korktuðu aþk onlarý kalbinden vurmuþtu o an. 5 yýl yaþadýklarý gizli saklý aþklarýný uzun uzun konuþarak bitiremediler. Tertemiz, yalansýz gerçek aþklarýný… Sigaralarýný da katýk yaptýlar çayýn yanýnda. Hoparlörden yükselen bir müzik sesi konuþmalarýný böldü, kulak kesildiler. Bir ayrýlýk þarkýsý çalýyordu. Uzaklarý, özlemleri, gurbeti hatta uzaktaki bitmeyen aþký anlatýyordu bu þarký. Ýkisi de hüzünle ve heyecanla ayný anda "Bu þarký ikimizin olsun."dedi. O ana kadar gözleri hiç ayrýlmamýþtý birbirlerinden.

Ardýndan Nergis ekledi:
"Aramýza ayrýlýklar, kilometreler, sýradaðlar girse de asla birbirimizden kopmayalým, vazgeçmeyelim!" diye.
"Özlem duyduðumuzda, anmak istediðimizde birbirimizi, bu þarký aþkýmýzýn köprüsü olsun... Bu þarký acýlarýmýzý dindirsin." dedi Kirvem.

Uzun uzun bakýþtýlar, buðulu ýslak gözlerle. Ardýndan el ele tutuþtular. Ýlk kez sokuldular birbirlerine, bir çift kumru kadar yakýn… Ýkisi de utandý, yanaklarý kýzardý Nergis’in. Bir süre öylece kalakaldýlar. Sonra Kirvem "yukarý"dan gelen kararý açýkladý Nergis’e, sesi titreyerek. Nergis þaþýrdý… Yine de bir þey söylemek istemedi. Sustu, ‘’kaderine’’ boyun eðdi. Hem ne diyebilirdi ki? "Gitme yanýmda kal benim!" diyemezdi. Hem dese de kalabilecek miydi Kirvem? Tayini çýkmýþtý bir kez Kirvemin. Ýmkâný yok gidecekti. Profesyonel çalýþmanýn bir gereðiydi bu... O günlerde olaðan iþlerdi bunlar. Ýkisi de her þeyin bilinci içindeydi. Sessizce beklediler, birbirlerini süzerek... Üzülmediler gene de. Nasýlsa aydýnlýða gidecek günler yakýndý. Hem Kirvem yakýný biraz daha yakýnlaþtýrmak için gitmiyor muydu uzaklara? Hem nasýlsa bu ayrýlýk uzun süreli olmayacaktý!

En azýndan öyle düþünüyordu ikisi de! Her þeyi çarçabuk unutuverdiler. Biraz daha sokuldular birbirlerine, nefesleri karýþtý nefeslerine. Ýçleri bir hoþ olmuþtu. Nergis daðlar gibiydi, kekik ve yalnýzlýk kokuyordu... Kirvem de bir dað rüzgârý, bir ýlýk sevda yeli gibiydi... Kirvem sabredemedi, dayanamadý kekik kokularýna... Nergis’in heyecandan titremekte olan dudaklarýna usulca bir buse kondurdu, oradan doyasýya yudumlamaya baþladý susuzluðunu... Karþýlýk vermiþti Nergis.
Uzun uzun öpüþtüler, çevrelerine aldýrýþ etmeksizin hem de… Bir süre öylece kalakaldýlar.

Akþamýn alacasýnda, güneþ saklandýðý yuvasýna geri çekilirken ayrýlýk zamaný gelip çatmýþtý, korkunç bir kâbus gibi sindi üzerlerine ayrýlýk. Kalktýlar tahta masadan. Kalkmazdan az evvel tahta masanýn üzerine bir kalp resmini kazýyarak çizdiler. Kalbin tam orta yerine isimlerinin baþ harflerini kalýnca yazdýlar, týpký liseli âþýklar gibi.
Gülümseyerek çýktýlar çay bahçesinden. Bir süre sokaklarda amaçsýzca dolaþtýlar, hiç konuþmadan. Bir dört yolun ayrýmýna geldiklerinde, kendilerinin de ayrýlýk zamanlarýnýn gelip çattýðýný anlamýþlardý. Uzun uzun bakýþtýlar, birbirlerinin resimlerini yüreklerine kazýyormuþçasýna… Zaman durmuþ, söz bitmiþti sanki. Birden Nergis’in aklýna yeni bir fikir gelmiþçesine geriye döndü, hýzla Kirvemin boynuna atýldý. Yüzünü, yanaklarýný defalarca öpmeye baþladý, ardýndan bir çocuk neþesiyle tekrar hýzla uzaklaþtý... Donmuþtu Kirvem, ne diyeceðini bilemiyordu, þaþýrmýþtý. Ardýndan bakakaldý yalnýzca. Elini kaldýrarak,
"Ben de seni seviyorum."diyebilmiþti ancak. Nergis duymadý bile onu... Hem yüzüne söylemeye cesareti yoktu Kirvemin.

Bir daha arkalarýna dönüp bakmak istemediler nedense. Nergis yolda kendini tutamadý, aðlamaya baþladý. Hýçkýrýktan sadece omuzlarý deðil, sanki bütün vücudu deprem dalgalarýyla sarsýlýyordu. Kendisine çevrili gözlere aldýrýþ bile etmeksizin...

Kirvem de doluydu. Duygularý ýslaktý. Aðlamadý gene de... Diþlerini dudaklarýna geçirmiþ kanatýrcasýna ýsýrýyordu. Aðlasa rahatlayacaðýnýn farkýndaydý. Ama yap(a)madý. Bir erkek için zordu aðlamak. Hele bir yarýn bakýþlý genç için daha zordu. Aðlamak ayrýca zayýflýk demekti.
"Ýyisi mi" diye geçirdi içinden mýrýldanarak. "Sevdamý aðýr bir yük gibi yüreðime sarýp, birlikte götürmeliyim, gideceðim yere."

Yollarý ayrýldý, o günden sonra. Günler haftalara, haftalar aylara, aylar yýllara döndü. Birbirlerinden bir haber alamadýlar. Ýkisi de farklý paralellere düþtüler, paralellerin bir daha kesiþmeyeceðinin farkýnda olarak... Ýkisi de, günün birinde aniden çýkýp geleceklermiþ gibi uzaklarý gözlediler...

Kirvem çok çekti, çok badireler gördü, cezaevleriyle tanýþtý, dört duvarlarý tanýdý, sürgünleri tattý. Yalnýzlýðý, ihaneti yaþadý. Nergis ile olan anýlarý hep diri kaldý yüreðinde, onun sýcaklýðýyla kýþlarý yendi. Karanlýkta kaldýðýnda hep onun gözleri yol gösterdi. Yýllarca aradý Nergisi vazgeçmedi. Ama bulamadý...

Çok uzaklarda bir yerler yanýyordu. O yangýný yüreðinde hissetti. Ýçi acýdý. Otuz iki yýl öncesine inat, aðlamaya baþladý. Gözyaþlarý çalan þarkýnýn nakaratlarý oldu. Elini kaldýrarak,
"Ben de seni seviyorum." diyebildi, ayrýldýklarý günü tekrardan hatýrlayarak. Rahatlar gibi oldu...

Sonra içinde yýllardýr taþýdýðý, daha önce yitirdiði birinin eksikliðini duyumsadý...