Avuçlarým tutuþtu sevgili, baþým bir mengene aðzýnda kendinden geçmiþ, aklým kemirirken kendi sýtkýný kendinden, bu nasýl bir veda üzerime sessiz bir gürültüyle devrilmiþ… Sen ömrümün hiçbir kelimeyi üzerine giydirip dile dökemediði… en derin en fýrtýna en suskun en güzel kelimeyken, nasýl bir noktadýr bu, sonrasýnda hiçbir harfi bulunmayan ve yüreðimi böylesi bir suskunun celladýna ram edip býrakan…
Oysa ben, dünyaya yakýþmayan tüm kelimelerle durmuþtum yanýnda, kulaðým her söze duyarsýz… Dünyam sürgülü kapýydý senden gayrýna, bir tek sen vardýn kararýmda kuralsýz… Þimdi, deðdi mi? Deseler ‘evet’ derim hiç düþünmem umarsýz… Gözümde ki yaþa, özümde açtýðý gayya artýðý yangýna, hem de nasýl deðdi, sevmeyi bilmeyen bir yüreði sevmenin ‘ah’ýnda dünyam yenilendi…
EBRU OLUR. BEYT-ÜL HAZEN YAZILARI…22
Anasayfa
