Yýlý bitirdik nihayet derken yeni yýldan da 20 gün çaldýk bile! Ne verdik neler aldýk, dengemiz ne alemde? Kar mý ettik, zarar mý, yoksa iflasta mýyýz ha? Kendi adýma bir ara manen iflasýmý ilan ettim þimdilerde toparlanýyorum. Beni toparlayan da þu çok hayýflandýðýmýz mecburiyetlerimiz oldu. Hiç hayýflanmayýn, yaþayarak gördüm ki onlara da ihtiyacýmýz varmýþ hayatta kalabilmek için. Mecburiyetlerimiz de bizi ayakta tutan baðlarý oluþturuyormuþ beðenmesek de. Yoksa sihirli bir el çýkýp gel seni hayata döndüreyim demiyor. En güvendiklerinden yardým istesen umurunda olmayabiliyor. Benim geçen hergünden asýl öðrendiðim "yaþama sevincimiz herþeyimizmiþ ve sevenlerimiz en önemli hazinemiz". Kayýplar arttýkça anlýyoruz ne yazýk ki bu güzelliði.

Ben þimdi yeni yýlda þunu yapýn, bu olun, bundan kurtulun, þunu bunu edinin demeyeceðim. Hatta diyenlere de deli oluyorum. Sanki önümüzde sýnýrsýz seçenek var da, tek iþimiz aralarýndan en doðruyu, en güzeli seçmek.. Ýnsanýn önüne her zaman bir yýðýn yol çýkmýyor; ya tek yol oluyor ya da en fazla iki.. Çoðunlukla da mecbur olduðun yolu yürüyorsun.. Yeni yýlda yeni yollar falan hikaye yani.

Yaþama sevinci varsa ve yanýnda onu destekleyen, koþulsuzca seven bir ailesi (gerçek dostlarý da bunun içine dahil ediyorum) herþeye katlanabiliyormuþ insan. Hayatta en güvendiðim yaným yaþam enerjimin yüksekliði idi. Hep pozitif, insanlarý mutlu etmeye çabalayan, herþeyi gülen gözlerle görmeye çalýþan, içten kahkaha atabilen biri oldum yaþamýmda, ama bir sabah uyandým ki yaþama sevincim yok, hayatýn anlamý yok! Aþkýnýzýn bitmesi de böyle deðil midir? Her sabah ilk aklýnýza gelen insan yoktur o sabah uyandýðýnýzda ilk aklýnýza gelenler arasýnda. Yokluðu artýk canýnýzý acýtmýyordur. Kollarýnýz onu kucaklamak için boþluða uzanmýyor, seni arayacak diye can atmýyorsundur. Her yokluk bir boþluk. Ama yaþama sevincinin yokluðu felaket de olabiliyor, güçlü olmak yaþadýklarýný engellemekte deðil ama yere yapýþtýrýldýðýn yerden kalkacak takati bulmakta iþine yarýyor. Yoktu iþte o sabah yaþama sevincim içimde. Eksi 40 derecede penceresi bütün gece açýk kalmýþ bir odaya uyanmak gibiydi gözlerimi açýþým.

Ruhumdaki adý belli fýrtýnanýn "hayal kýrýklýðý" hýzý artmýþtý, hayalim yoktu artýk. Hýzla giden bir trendeydim ve duraklarýn da önemi yoktu. Sadece tren kendi hýzý ile hedefine doðru ilerliyor, ben baþým önümde o yolculukta asgari yapmam gerekenlerle ilgileniyordum... Ayy ne fena bir tasvir oldu gerilim filmi gibi mübarek :) Kafamý camdan uzatmaya kalksam ne kadar kalbimi kýran þey varsa yüzüme yüzüme çarpýyorlardý.. Aman!! deyip perdeyi kapatýyordum.. Eh o zaman içerisi pek fena bir karanlýk oluyordu ama olsun ses çýkarmayalým üzücü hatýralar, bin piþmanlýklar, yüreðini sökenler hepsi orada saklan çýkma ortaya..

Ben bu halde bu nankör halin uyuþukluðu ile yaþamýn, nefes almanýn kýymetini bilemezken; kimbilir, nerelerde kaç kiþi, birkaç nefes daha alsa, dünya onun olacak kadar umutla bakýyordu etraflarýndaki gözlere.. Ne enteresandýr bu dünya... Ýnceden bir baþ aðrýsý eþlik ediyordu kelimelerime.. Eh sýrtýmda taþýmak istemediðim yumurta küfemin aðýrlýðý, dilimde birikmiþ kelimelerim, içimde tutmaktan paslanmýþ sözlerim ve kafamýn içi çürümüþ hayallerimle doluyken o kadar aðrý azdý bile:))

Bulmak için çabaladýðým kristal kapý kollarýmýn, bayýlarak yediðim çikolatanýn, gezmek için can attýðým ülkelerin, aldýðým nefesin, yürüdüðüm yollarýn, çiçek böcek herþeyin anlamýný kaybetmiþtim. Hissettiðim neydi? Dipsiz bir karanlýk, koyu bir perde gibi ruhumu örten bir his. Ölmeden mezara girmek bu olsa gerek dedim. Hayatýn anlamý yitince ölümü bile düþünmeye baþlýyor insan. Bir anda kendini nasýl bir an önce ölsem, hangi yol daha acýsýzdýrý planlarken buluyor. Ne dehþet verici.. Bir sonraki adýmý da bir anda yapmak olsa gerek. O noktaya gelmemek için çaba harcayabildiðime göre bende hala iþ vardý. Ýþin en kötü yaný bu yaþama sevincini aðýr aðýr kaybederken, saçma sapan insanlara, deðmeyecek olaylara kaptýrýrken farketmiyoruz da bir anda tamamý yokolduðunda görüyoruz hatamýzý. Ne çok hiç üzülmememiz gereken þeye üzüldük, ne çok hata yaptýk, ne çok inanmayacaðýmýz insana inanýp onlarýn bizi üzmelerine izin verdik, ne çok yýkýlýp yeniden ayaða kalktýk sandýk. Her biri, birer parça yaþam enerjimizden götürürlerken, içimizdeki güzellikleri geri gelecek sandýk. Otobanda son hýz giderken bir anda benzininin bitip sol þeritte kalmasý gibi bir þey bunu yitirmek. Yok, yaþamaya gaz yok. Boþ teneke gibi týngýrdýyordu içim. O ana gelmiþsen kim sana ne söylerse söylesin artýk kar etmiyor. Öfke duygusu yükseliyor bir anda içinden, patlasan sanki dünya yanacak ama patlamamak zorundasýn.. Yaþam enerjini yitirdiðinde sinek výzýldasa ejderha sesi geliyor kulaklarýna.. Eskiden pespembe, sapsarýþýn olan ben için kayýp ilaný verip, insaniyet namýna birileri beni geri getirsin diye haykýrasým, yarýn öleceksin deseler bir oh diyesim vardý.
Nasýl zor bir durum ki bu ben bunlarý yaþarken minik bir bonbon þekeri de benden ilgi ve sevgi bekliyordu. Yaa iþte suçlu belli; loðusa depresyonu. Yaþama sevinci verecek kadar güzel bir varlýk hediye ediyor Allah sana, ama sen onun en tatlý anlarýný yaþayamýyorsun çünkü 40 basmýþ. Ben Elif Þafak'ýn "Siyah Süt " kitabýný bile okumamýþtým aman etkilenirim, sonra ne saçma olur mu öyle þey insan hiç çocuðunu reddeder mi, bebeði oldu diye ölmek ister mi þýmarýklýk bu deyip. Al buyur baþýma geldi. Sen milletin hormonlarýna onca laf et olacaðý buydu iþte :) Senin de sonun hormonlarýndan oluyordu.

Tatlý tombiþ, sýrma saçlý (o zamanlar keldi tabii), pamuk gibi bembeyaz minik oðlumu sanki baþkasýnýn çocuðu gibi kucaðýma alýp, asgari görevlerimi yerine getirip beþiðine koyuyordum. Yüzüne bakmak içimden gelmiyordu. Bunlarý duyarsa ileride eminim üzülür ama elimde olsa idi hiç böyle yaparmýydým. Beni hayata baðlayacak tek cümle vardý "geçecek". O kadar güvendiðim tek bir iyikim yoktu o anlarýmda yanýmda; hep keþkelerim, hep piþmanlýklarým sarmýþtý baþýmýn her yanýný. Geçmeyeceðini düþünmeye baþlarsan nefes alman imkansýz. Parasýzlýða da, saðlýksýzlýða da, iþ sorunlarýna, hatta kötü insanlara da katlanýr insan iþ ki yaþama sevinci onu ayakta tutuyor olsun.. Yaþama sevinci ile hayatta, ailenin ve arkadaþlarýnýn sevgisi ile de ayakta kalýyorsun.

Test sürüþü gibi bize yüklenenler bazen, manevra kabiliyetimiz, fren gücümüz, ani duruþlarda takla atýp atmadýðýmýz sýnanýr gibi oluyor. Hani inek gibi olsa idik tek derdimiz ot yemek, süt vermek mesela... Yaþamak aðýr iþ, hele ki insan olmak, dahasý insan kalmak...

"Kötü bir döneme girdiðinde ve herþey sana karþý gibi göründüðünde, bir dakika bile dayanamayacakmýþsýn gibi geldiðinde sakýn pes etme, çünkü iþte orasý gidiþatýn deðiþeceði yer ve zamandýr"....demiþ Mevlana..Ýnþallah öyledir..

Yeni yýl tüm yüreði daralmýþlara iyi gelsin dilerim ((birkaç kiþiyi ayrý tutarak diliyorum yine de).. Affetmek büyüklükmüþ ya ben büyük olmak istemiyorum, onlar da onlarý affedip affetmediðimi umursamýyor nasýl olsa:) )


Öðrendiklerimin çoðunu dinlediklerimden,
Bildiklerimin çoðunu düþündüklerimden,
Unuttuklarýmýn çoðunu yaþadýklarýmdan,
Yazdýklarýmýn çoðunu unuttuklarýmdan çýkardým."
(Özdemir Asaf)

Yaþama sevinci ile...
Rüya
20.01.2012