Ýnsanlýk tarihi boyunca yaþanan savaþ ve çatýþmalarýn birçoðunun altýnda, farklý ýrklar arasýnda süregelen düþmanca duygular yatar. Irkçýlýk ya da etnik düþmanlýk, bu çatýþmalarýn kaynaðýdýr. Bu ideolojilerin mensuplarý, kendi ýrklarýný veya etnik gruplarýný tutkulu bir biçimde savunurlarken, diðerlerine karþý kin ve nefret beslerler. Onlara göre, ýrklar ve uluslar arasýndaki farklýlýklar, bir çatýþma ve kýyasýya rekabet nedenidir.

Bu ideoloji, yakýn tarihte Nazi vahþetini doðurmuþtu. Naziler, sýrf ýrkçýlýk adýna, Yahudi, Slav ya da Çingene olduklarý için milyonlarca masum insaný korkunç toplu imha yöntemleriyle yok etmiþlerdi.

Kur‘an ahlakýnda ise ýrkçýlýða yer yoktur. Kur‘an’da bildirildiðine göre, Allah farklý kabileleri ve halklarý birbirleri ile tanýþmalarý için yaratmýþtýr. Üstünlük, insanýn ýrkýna ya da etnik kimliðine göre deðil, Allah’a olan yakýnlýðý ve takvasý oranýndadýr:

Ey insanlar, gerçekten biz sizi bir erkek ve bir diþiden yarattýk ve birbirinizle tanýþmanýz için sizi halklar ve kabileler kýldýk. Þüphesiz, Allah katýnda sizin en üstün olanýnýz, ýrk ya da soyca deðil takvaca en ileride olanýnýzdýr. Þüphesiz Allah bilendir, haber alandýr. (Hucurat Suresi, 13)

Yaþadiðimiz çaðýn büyük felaketlerinin çýkýþ noktasý, insanlarýn, farklýlýklarýný kültürel alýþveriþ ve tanýþma nedeni deðil, bir çatýþma nedeni olarak görmeleridir.

Örneðin Zaire’de iki kabile arasýnda yaþanan savaþ, 20. yüzyýlda ýrklar arasýnda yaþanan çatýþmalarýn acý bir örneðiydi. 1997 yýlý ilkbaharýnda 5 büyük ülkeyi; Zaire, Ruanda, Uganda, Burundi ve Tanzanya’yý içine alan, büyük bir bölgeyi etkileyen savaþta, Hutu ve Tutsi adlý iki büyük kabile birbirini katletti.

Ýki kabilenin hesaplaþmasý, çok büyük bir soykýrýma sahne oldu. Yarým milyona yakýn insan feci þekilde öldürüldü. Öylesine büyük vahþetti ki küçük çocuklar, bebekler dahi farklý bir kabileden olduklarý için öldürüldüler. Göç eden onbinlerce kiþi ormanlarda açlýkla, sefaletle, salgýn hastalýklarla mücadele etti ve çok büyük bir bölümü yaþamýný yitirdi.

Dinden uzak cahiliye insanlarýnýn bu nefret dolu ýrkçýlýklarý Kur’an‘da öfkeli soy koruyuculuðu olarak tanýmlanýr.

Hani o inkar edenler, kendi kalplerinde öfkeli soy koruyuculuðunu, cahiliyenin öfkeli soy koruyuculuðunu kýlýp-kýþkýrttýklarý zaman, hemen Allah; elçisinin ve müminlerin üzerine güven ve yatýþma duygusunu indirdi ve onlarý takva sözü üzerinde kararlýlýkla ayakta tuttu. Zaten onlar da, buna layýk ve ehil idiler. Allah, her þeyi hakkýyla bilendir. (Fetih Suresi, 26)

“Arap’ýn Aceme, Acem’in de Arap’a üstünlüðü yoktur. Ayný zamanda siyahýn beyaza ve beyazýn da siyaha bir üstünlüðü yoktur, üstünlük sadece takva iledir. Hepiniz Âdem’densiniz, Âdem de topraktandýr." buyurur Peygamberimiz (sav). Bir baþka hadisi de þöyledir: "Allah, sizden cahiliye kötülüklerini (kibri, gururu) ve atalarla övünmeyi yoketmiþtir. Ýnsanlar iki kýsýmdýr; ya takva sahibi mümin veya bedbaht bir facir (günahkar)."

"Ýnsanlarýn bana en yakýn olanlarý kimler olurlarsa olsunlar ve nerede bulunurlarsa bulunsunlar takva sahibi olanlardýr." buyuran Resûlullah (sav), yalnýzca Araplara deðil, alemlere rahmet olarak gönderildi. Mücadelesi diðer kavimlerle deðil, putlarla oldu. Zaten ýrkçýlýktan, “asabiyyet-i cahiliyye“ olarak söz ederdi. O’nun da ifade ettiði gibi, ýrkçýlýðýn tam bir cehalet ürünü olduðu açýktýr.

Hz. Ali (ra)‘den de þu söz rivayet edilir: “Þeref, akýl ve edep iledir. Soy sop ile deðildir. Soyluluðun en ilerisi, güzel edep ve saðlam terbiyedir.“

Ýnsan, ýrkýndan dolayý iyi bir kul olmaz. Allah’a þirk koþmadan iman etmek, O’nun sýnýrlarýný korumak, Allah‘a aþkla baðlý olmak ve derin bir saygýyla O’ndan korkmak insanýn ýrk özelliðine baðlý deðildir. Bu takvadýr.

Dünyanýn dört bir yanýnda yaþanan ýrkçý akýmlar, dinsizliðin karanlýk yüzünü ortaya koyar. Hiçbir ýrkýn üstünlük iddiasý olmamalýdýr. Ýnsanlar arasýnda barýþýn ve huzurun saðlanmasý, ancak Kur‘an ahlakýnýn dünya üzerinde gerçek anlamda yaþanmasý ve yaþatýlmasý ile mümkün olacaktýr.