yalnýzlýðýn diraneti,
bozulmaz bir düðüm gibi.
acýyan kalp atýþý, her atýþda onun adýný sayýklamak gibi.
çaresiz derler, her doðan güneþin ýþýnda yeni bir umut arayýþý,
kanayan kalbin bedeninde kaybolmasý,
yolun sessizliði, karanlýðýný üzerine çökertmek,
her umudun kapanýþýný bir kerede bin defa hissetmek.
her adýmda sönen bir umut daha...
yalanlarýndan oluþan bir düðümün kýldan ince kýlýçtan keskininde yürümeye çalýþmak..
hatalarý sayýklamak, sayýkladýkça çoðalan acý kokusu.
izinde býrakýlan kokularýn , gecenin sükunetinde kaybolmasý...
sonbahrýn solan gülleri,
insanlarýn o mis kahkalarý
kapýmýn kolunda duran iki ekmek ve günlük süt,
penceremde seyre daldýðým o güvercin
yalnýzlýðýmýn adýmlarý,
bir omlet kokusu.
nedenleri unutulmuþ bir çok hata ve kýrýlan kalbin acý izleri.
benim evimden çýkan yalnýzlýk manzarasý.