Bir kazaným ben. Dünyanýn acýlarýyla yanarken tabanlarým, içimde kaynar durur et parçalarým. Ne yakan benim ne de içimde piþenler benim. Ey dünya bir kazaným. Ýçime doldurduklarýn tarifi imkansýz acýlardýr. Herkes tuzum biberim eksik der, yine de herkes kepçeyle alýrken benden kaþýkla vermez. Ey dünya içimi herkes bilir ve benimle herkes midesiyle konuþur. Ey dünya kimseye anlatamam derdimi ben. Dünyadan alamam bir tat yýllardýr açým ben. Ve dünya ile insanlar benim açlýðýmý bilmelerine raðmen bu konuyu kapatalým der. Üzerime kapaklanýr herkes. Herkes içimi yer bitirir de kimse doymak bilmez. Bu kazan dipten yanar, insanlarsa benim baþýmýn etini yer. Buna raðmen kimse benim ne çok acýlar çektiðimi düþünemez. Giydiðim kazak birileri için. Ýçtiðim su birileri için. Sabah saat birilerine uyanmam için çalmakta. Saçlarýmý taramam ve iyi görünmem hep baþkalarý için. Hep birileri için yaþamaktayým. Peki ölüp gidersem birileri ne yapacaktýr? En çok üç gün aðlayacaktýr. Birileri benim ölmemle ölmezken, ben birileri için hep ecel terleri dökmekteyim. Birilerini yaþatmak adýna, kendime nefes aldýrmamaktayým. Ben bir kazaným. Ýçim kaynarken, dýþým kararmakta. Herkes yemeðe içmeye dost. Ýçimi yiyip bitirirlerken, ben yapayalnýzým. Herkes þapur þupurken, bana Allah’a þükür. Bir kazan kaldýrýrsam, daha kimseye zýrnýk koklatmam. Bakalým o gün ne zamandýr. Ýnþallah yaþarkendir. Ölmeden kazan kaldýrmamýn zamanýdýr.