ÞERÝF KAYI - KABAÐIN AHMET

Ankaralý Çavuþoðlu kardeþlere ait Cihan Palas’ýn arkasýnda, bugünkü ‘Zafer’ sokakta Arnavut Tahir’in iþlettiði bir meyhane vardý. Öyküsünü anlattýðým Þerif Kayý da ayný sýrada Lastik damgacýlýk yapýyordu. Meyhanenin devamlýlarýndan ‘Dýngýllý Ahmet’ kendi deyimiyle (Kabaðýn Ahmet) iþinden çýkar çýkmaz kendini bu meyhanede bulurdu.

‘Þerif Kayý’ ise yalnýz yaþayan, dürüst kiþiliðiyle sevilen bir insandý. Akþamcýlarýn ‘Kerahet Vakti’ dediði, gün aþýmýnda, dükkanýn arka bölmesinde, peynirli, marullu mütevazi sofrasýnýn baþýna geçerek içkisini yudumlar, günün yorgunluðunu atmaya çalýþýrdý. Þerif Kayý bekardý ama, iki günde bir sakal týraþý olan tertipli bir adamdý.

Gine bir gün týraþ olurken, dükkandan içeri Kabaðýn Ahmet girmiþti. Kabaðýn Ahmet ve Þerif Kayý ellisine merdiven dayamýþ, birbirinin þakasýný kaldýran, birbirini seven iki arkadaþtýlar. Bu sebeple içeri girer girmez, Þerif’in yanaðýndan öpmek istedi. Þerif de þaka olsun diye büyücek bir lastik damgayý ýstampalayarak Kabaðýn Ahmet’in dazlak kafasýna bastý. Alnýndan tepesine kadar mosmor boya oldu. Bunun üzerine Kabaðýn Ahmet, Þerif’in elinden kurtularak kaçmaya baþladý. Þerif Kayý da elinde ispirtolu üstübü parçasý, Ahmet’in kafasýndaki boyalarý silmek için peþine düþtü.

Bir yüzünün sabunlu olduðunu unutan Þerif, önünde koþan Ahmet’i ‘Alsancak’ Sokaktan ‘Ulus Meydaný’ndaki heykele doðru alkolün verdiði bir keyifle kovalýyordu. Þerif Kayý, Ahmet’in kafasýndaki boyayý silmek için ‘dur!’ diye baðýrýyor, Ahmet de baþýna damga basýlacaðýný sanýp, korkarak kaçýyordu. Halk da elli yaþlarýnda iki adamýn çocukça kovalamacalarýný merakla ve kahkalarla seyrediyordu. Sonunda Þerif, Kabaðýn Ahmet’i yakalayarak baþýndaki ýstampa boyasýný sildi.

Þerif Kayý hiç evlenmemiþ, Kabaðýn Ahmet de mutluluðu alkolde arayan çoluk çocuða karýþmýþ bir kiþiydi. Ýkisi de rint meþrep, kalpleri temiz, güzel insanlardý. O gün, belki de o an, farkýnda olmadan çocuksu günlerinden birini yaþamýþlardý.