Ýman sahipleri ile inkarcýlar arasýndaki önemli fark þudur; Ýnkar eden kiþi, “dünya hayatý çok kýsa, ölüm her an gelebilir, hayatýn tadýný çýkarmalý”, iman eden insan ise, “dünya hayatý çok kýsa, ölüm her an gelebilir, ölüme hazýrlýklý olmalý” þeklinde düþünür.

Yüce Allah, insan henüz idrak dahi edemezken, onun bedenine ve yaþayacaðý ortama hayatýný rahatça sürdürmesi için gerekli olan sayýsýz özellik yerleþtirmiþtir. Tüm bu nimetlerin karþýlýðýnda kulundan istediði ise yalnýzca Kendisine kulluk ve ibadet etmesidir. Ancak insanlarýn birçoðu, zalim ve nankör davranarak Allah’a þükretmekten, O’na boyun eðmekten kaçýnýr.

Kendince bu kýsa dünya hayatýný doya doya yaþamak amacýndaki kiþi, aslýnda düþündüðü þekilde hayatýn tadýný da çýkaramaz. Eksikliklerle dolu olan dünya hayatýnda, Allah’a tevekkül etmediði için sürekli sýkýntý ve endiþe içinde yaþar. Þeytanýn etkisiyle, her zaman içinde gelecek korkusu taþýr. Oysa insanýn asýl endiþelenmesi gereken, kýyamet ve hesap gününün gelecek olmasýdýr. “Ancak insan, önündeki (sonsuz geleceði)ni de ’fücurla sürdürmek ister.’ (Kýyamet Suresi, 5)

Bazý kiþiler Allah’tan uzak yaþamalarýna ve ibadetlerini yapmamalarýna gerekçe olarak, iþleri nedeniyle çok yoðun olduklarýný ya da ailevi durumlarý nedeniyle vakit bulamadýklarýný ileri sürerler. Bunlar yalnýzca, þeytanýn sözcülüðünü yapan nefislerinin bahaneleridir. Allah’ý anmaya, namaz kýlmaya, insanlara iyiliði emretmeye zaman bulamadýðý mazeretine sýðýnan bir kiþi, örneðin televizyon karþýsýnda saatlerini düþüncesizce israf edebilir. Burada büyük bir çarpýklýk olduðu açýktýr; kiþi, yaþamýndaki öncelikler konusunda yanýlgýya düþmüþtür.

Din, arta kalan zamanlarda yaþanacak bir olgu deðildir. Samimi mümin için, “Þüphesiz benim namazým, ibadetlerim, dirimim ve ölümüm alemlerin Rabbi olan Allah’ýndýr." (Enam Suresi, 162) ayeti gereði böyle bir durum söz konusu olmaz. Mümin tümüyle Rabb’inin rýzasý için yaþar ve yaþamý boyunca O’nun beðendiði ahlaký kazanmaya çalýþýr.

Ýman eden insan, yaþamý boyunca Allah’ýn sýnýrlarýný gözetir, O’na teslimiyetin verdiði huzur ve mutluluðu yaþar. Allah, yalnýzca Kendisini hoþnut etmeyi amaçlayarak çaba gösteren kuluna, hem dünyada hem muhteþem nimetlerle donattýðý aðýrlama konaðýnda sonsuz mutluluðu yaþama müjdesi verir.

“Onlarýn kalpleri tutkuyla oyalanmadadýr … (Enbiya Suresi, 3) ayetiyle tarif edilen kiþiler Allah’tan yüz çevirerek dünyaya yönelik yaþarlar. Allah’ýn dünyada kendilerine tanýdýðý süreyi öðüt almak yerine, uyarýlarý göz ardý ederek tüketirler. Sorumluluklarýný yüklenmekten kaçýnarak oyalanan bu kiþileri bekleyen ise azap dolu günlerdir:

Þu halde sen, kendilerine vadedilen (azab) günlerine kavuþuncaya kadar onlarý býrak; dalýp-oynasýnlar, oyalansýnlar.


Fuat Türker