Zamanýn akýp giden yalnýzlýðýnda
Soluksuz kalan bedenler ve bedenlerle birlikte boþluða itilen yaþamlar.

Parkýn biraz eskimiþ bazý yerleri ve kenarlarý dökülmüþ tahta ile yapýlan bankýnda oturuyorum.Kýþýn verdiði soluksuz yaþam parkta bulunan aðaçlarý,kurumuþ çiçek dallarýný ve hemen arkamda bulunan tarihe eþiklik etmiþ görkemli ama yorgun sur’larý esir almýþtý.
Ýki yaþam arasýnda kendini yaþatmayý bilen tarihi surlar þehrin ortasýný bir þerit gibi çizmiþ þehri ikiye bölmüþ ama ayýrmamýþtý.

Parkýn banklarýnda oturan yaþýný almýþ ihtiyarlar ve parkýn içinde dolaþan gençler ve çocuklar yaþamýn zaman boþluðunda vakit öldürüyorlardý.
Herbirinin kafasýnda belirsizlik,anlam verememezlik ve farklý hayaller vardý,týpký benim gibi.Herkesin zamaný umursadýðýný sanmýyordum.Onlarda zamaný akýþýna býrakýp sadece o aný yaþayanlardý.

Anlarý yaþamak,anlamak hangimiz anlarý yaþýyoruzki! doya doya yada içten içe.Aný yaþamak istediðimiz anda kafamýzý binbir kuþku ile kurcalayan yaþamýn zorluklarý ve nedensizlikleri ile anlar sadece dakika ile yaþanýr olmuþtuk.Birini severiz,aþýk oluruz,hoþlanýrýz ama bunu sadece platonik ile yaparýz.Ýçten içe hergün içimizi yediðimiz yarým kalmýþlýk anlar bizleri nedenleri bilmediimiz kuyulara atýp boþluða yuvarlanmamýza neden oluyordu.

Parkýn dili olsada konuþsa içini dökse ve bizde dinlesek nelere kulaklýk etmiþ oluruz nelere.Ama bizler sadece konuþuruz,konuþuruz sürekli konuþuruz ama hiç dinlemeyiz sürekli konuþtuðumuz içinde hiçbirþey anlamaz,empati kurmaz ve bencil yaþamayada mahkum oluruz.

Bende sustum yaþamý,rüzgarýn iniltili sesini,parkýn gizli sýrlar taþýdýðý yüreðini,surlarýn tarih kokulu kokusunu ve yalnýzlýðýný dinledim.Sadece dinledim sustum ve dakikalarca kulaðým yaþamýn,parkýn,surlarýn ve duvarlarýn yüreklerinde kaldý.Zamaný dinledim dinledikçe anlýyor,kavrýyordum öðrendiklerim kulaðýmdan beynime enjekte ediyordu.

Ýnsanlarýn týklým týklým doldurduklarý herþeyden uzak kendinden bile uzak bencillikleri ile yapayalnýz hücrelerine yani betonarme yaþadýklarý binalara baktým.Sayýsýz suretlerin izlerini,sýrlarýný hem gördüm hemde duydum.Duydukça hem gülüyor hemde üzülüyordum,sayýsýz aðlayýþlar gülüþler,çýðlýklar ve sessizlikler duydum sessizliklerin içinde kaybolan zamanýn kuraklý boþluðu ve boþlukta zamanla zavallýca yarýþan bizlere kulak verdim.

Arabalarýn karmaþýk,bunaltýcý,kahredeci korna sesleri ile kendime geldim yani benim dünyama.

Serdar ÖZDEMÝR
16/02/2012/Perþembe