“Bir varmýýýþ, bir yokmuuuþ” mu diyelim?... Yoksa anlatýlacaklarý, “Geçmiþe özlem” olarak mý tanýmlayalým?... Önce oku, sonra giriþi, tekrar sen düzenle sevgili okur...

Bu ülkede, kitle iletiþiminde, yalnýzca yazýlý basýn ve bir adet siyah beyaz TV varken baþlar öykümüz.

8 Mart Dünya Emekçi Kadýnlar Günü’nün ülkemizde ilk kez kutlanýþý 1921 yýlýnda oldu denir. Ama kimler, nerede, nasýl kutladýlar pek bilinmez ya da ben öðrenemedim. 1921’den sonra, 8 Mart’ýn adý duyulmaz olur. Taa ki 1975’e deðin.

Ýþte ben sizlere, kendi katýlýmým ve tanýklýðýmla gerçekleþen bu ilk 8 Mart kutlamalarýndan söz edeceðim.

Kýsacýk Bir Tarihçe :

8 Mart 1857’de, New York’lu tekstil iþçisi kadýnlarýn baþýný çektiði 40.000 iþçi, vahþi sömürüye karþý, çalýþma koþullarýnýn iyileþtirilmesi, erkeklerle eþit ücret için greve giderler. Elbette ve âdet üzere polisin kanlý saldýrýsýna uðrarlar, yakýlýrlar. -Canavarlar ateþi neden çok sever?- Çoðu kadýn 129 kiþi can verir.

O yýllarda, iþçi ve emekçi haklarýný, vahþi kapitalist sömürü düzeninin ilahi olmadýðýný, deðiþtirilebilinir olduðunu savunan komünist düþünceyle insanlýk yeni tanýþmaktadýr ve bu düþünce Avrupa ve Amerika’da yeni yeni yayýlmaya baþlamýþtýr.

1910’da Danimarka’nýn Kopenhag kentinde II. Komünist Enternasyonal toplanýr. Alman Sosyal Demokrat Partisi önderlerinden, ömrünü emekçilerin hak arama savaþýmýna adamýþ Clara Zetkin, Amerikalý iþçi kadýnlarýn ilk örgütlü direniþinin anýsýna, 8 Mart’ýn Dünya Emekçi Kadýnlar günü olarak kabul edilmesini önerir. Kadýn hareketinin o günkü hedefi “Oy hakký”dýr. Kadýnlar, seçimlere katýlýp koþullarýný düzeltmek için yönetimde yer almak isterler. Öneri kabul edilir.

Þimdi darmadaðýnýk olan, o zamanki Dünya Sosyalist Hareketinin önderliði ve baðýmsýz ülkelerin desteðiyle BM, 1975 yýlýný Dünya Kadýn Yýlý ilan eder.

1977’de ise BM, “Emekçi” sýfatýndan arýndýrýp “8 Mart Dünya Kadýnlar Günü” olsun, diye karar verir.

Türkiye:
1975: Taksim Gezi Parkýnýn hemen arkasýnda, bir apartmanýn köhne bir bodrum katý dairesinde, bir grup aydýn kadýnla birlikte, iþçi ve memur kadýnlar bir dernek kurarlar. Ýlerici Kadýnlar Derneði (ÝKD). Amaç; iþçi, memur, tüm emekçi kadýnlarýn, sömürüye karþý örgütlenip haklarýný aramalarýný saðlamaktýr. Küçük, basit anlaþýlýr bir gazete çýkartýlýr, fabrika önlerinde bildiriler daðýtýlýr, geceli gündüzlü koþturulur, ev ev dolaþýlýr.

1976: 8 Mart ilk kez gerçek içeriði ve anlamýyla kapalý salon toplantýlarýnda kutlanmaya baþlar.
Okuma-yazma kurslarý, iþyerlerinde kreþ istemli kampanyalar, eþit iþe, eþit ücret, doðum izinlerinin düzenlenmesi, iþsizliðe pahalýlýða karþý tencereli tavalý eylemler, kadýnlarý aþaðýlayan yasa maddelerinin kaldýrýlmasý kampanyalarý, evlat acýsýna son yürüyüþleri, barýþ, demokrasi, ulusal baðýmsýzlýk istemleri hemen aklýma gelenler... Bunlardan baþka istemler, ayrýca yörelere özgü istemlerle donanmýþ kampanyalar saymakla bitmez.

1977: Kanlý 1 Mayýs... Derneklerinde þarkýlar, türküler söyleyerek yoðurduklarý hamurdan yapýp kýrmýzýya boyadýklarý karanfiller, yakalarýnda açmýþtýr artýk. Baþlarýnda al çatkýlarý, Taksim’de, tam da kürsünün önündedir emekçi kadýnlar. Kurþunlar výzýldýyor tepelerinde... Sular Ýdaresinden, Ýntercontinental Otel'in pencerelerinden yaylým ateþi... Yitip giden otuz yedi can.

1978: Artýk 8 Mart Dünya Emekçi Kadýnlar Günü’nde kapalý salonlar dar geliyor kadýnlara. Ülkenin çeþitli kentlerinde, ilçelerinde kadýnlar sokaklarda. Kendi özgül taleplerini de ikinci plana atýp, baðýrýyorlar: Faþizme Geçit Yok, Evlat Acýsýna Son, diye. Sokaklarda kurþun sesleri...

1979: Kadýn kýsmýnýn sokaklarda iþi ne? Örtünüp, saklanýp týkýlmalý evine. Bir, üç, beþ çocuk doðurmalý, baþýna vurulup, lokmasý alýnmalý. Yedek ve ucuz iþ gücü olarak dört duvar arasýnda bekletilmeli (!)

28 Nisan’da sýkýyönetimin emriyle kapatýlýr dernek. Bu tarih itibariyle, 15.000 üyesi, 33 þubesi, binlerce temsilciliði ve 30.000 satan Kadýnlarýn Sesi Gazetesi vardýr.

“Baþüstüne komutaným” demez ÝKD’liler. Ýki koldan Ankara’ya doðru yollara düþerler. Ýzmir kolu, Ege’yi, Ýstanbul kolu Marmara’yý toplaya toplaya Ankara’ya yürürler. Her temsilcilikten, her þubeden gelenlerin katýlýmýyla... Barikatlar kurulur, Sivrihisar’da önleri kesilir. Ankara’ya sokulmazlar. Zarif bir bakan olan olan Hasan Fehmi Güneþ Bey, biz temsilcilerle görüþür ama elinden bir þey gelmez. Karar sýkýyönetimindir.

1984’e kadar , bu ülkede 8 Mart kutlanmaz. Sonra, yavaþ yavaþ “sömürüye karþýtlýk” vurgusu boþaltýlarak, farklý istemlerle, çeþitlilikle yine salonlardan meydanlara bir akýþ baþlar.

Artýk, yaygýn bilinen adý, Dünya Emekçi Kadýnlar Günü deðildir. Sadece Kadýnlar Günü’dür.

Þimdi , maðazalar cicili bicili boyanmakta, promosyonlar dökülüp, saçýlmakta artýk. MSN’lerle, cep telefonlarýyla, internet gruplarý aracýlýðýyla, ekranda plastiði sýrýtan cýrtlak gül buketleri sunulur kadýnlara. Artýk 8 Martlar karanfil kokmaz.

Devlet adamlarýmýz ve eþleri, pek önemserler bizi. Günün “mana ve ehemmiyetine uygun” kutlama demeçleri yayýnlanýr. Belediyeler þapþal þabalak konserler düzenlerler, göbekler atýlýr þen þakrak.

Töre cinayeti, namus meselesi denir, kadýnlar öldürülür bir yandan. Kafasý bozulan sevgili, boþanmýþ eþ, kýtýr kýtýr doðrar kadýnlarý...

Memeleri tomurcuða durmamýþ kýzlar, dedelere peþkeþ çekilir, alýnýr satýlýrlar. Bahçedeki aðaçtan ya da bir tavandan sarkan ipin ucunda, ince güzel boyunlarý sallanýr kýzlarýmýn.

Almanya’da bir baba, türban takmýyor diye, öldürür kýzýný. Bu ve benzeri olaylar, basýndan duyulabilenlerdir.

Bir kentin, ileri gelen dindar ve muhafazakâr adamlarý, namazlarýný eda edip, 15 yaþýndaki N.Ç’ye kýza sýra sýra tecavüze dururlar. Yürekli basýnda ve internette; adlarý, iþleri, bürokrasideki mevkileri, kayýtlý olduklarý partiler çarþaf çarþaf yayýnlanýr, ses çýkmaz.

Zihinsel engelli kadýn tecavüze uðrar, baðýramamasý nerdeyse suç sayýlacaktýr. Yargýçlarýmýz, tecavüzcülerin suçlarýný hafifletir. Ölümle tehdit edilen iki çocuklu kadýnýn, "rýzasýyla” tecavüze uðradýðýný kabul ederler, suçlular tahliye olur.

Kent ayaða kalkmaz, ülke ayaða kalkmaz. Dut yemiþ bülbüle dönerek “Kimi kime þikâyet edeceksin ki” umursamazlýðýna bürünür tüm toplum.

Yaþasýn teknolojimiz!... Yaþasýn derin ve dingin, kara kile bulanmýþ uykumuz (!)

Yaþasýn umut veren ileri demokrasimiz (!)

Yaþasýn, dindarlaþmaya, muhafazakârlaþmaya doymayan, doymadýkça susan, boyun eðen, deðerlerini hýzla yitiren toplumumuz !...

Ne diyeyim?... Selam olsun (!)

SONUÇ:
Bu yazý, tüm güçleriyle ve içtenlikleriyle, kadýna karþý ayrýmcýlýða, þiddete, cinayetlere son vermek için uðraþýp didinen, güzel yürekli, yiðit kadýnlarý kapsam dýþý býrakmaktadýr. Onlar, tüm bunlara baþkaldýrdýkça, biber gazýyla dolar akciðerleri... Vücutlarýnda cop yaralarý...

Bu yazý, ýsrarla yok sayýlan bir tarihi, geleceðe karanfiller eken ve bu uðurda can veren, acý çeken nice kadýný anmayý amaçlamaktadýr. Genel Baþkanýmýz Beria Onger’i ve baþta, sevgili ablamýz Nermin Çetiner olmak üzere aramýzdan ayrýlan arkadaþlarýmýzý da saygýyla anmak borcumdur.

Bu yazý, anýlan günlere kýyasla, BUGÜN, çok daha büyük tehlikelere maruz býrakýlan kadýnlarýmýza, kadýn sorunlarý için koþturan örgüt ve bireylere, 2012 8 Martýnda, ablalarýndan küçücük bir armaðandýr.

(8 Mart Haftasý nedeniyle, kadýn ve kadýn sorularýný ele alacak olan yazýlarým devam edecektir.)

04.03.2012
Vildan sevil