Sahte bohçacý çetesiyle yaþanan olaydan sonra annem evde duramaz oldu, korkuyordu.
Seyitgazi’ye, ablamýn yanýna gidip orada kalmaya baþladý. Bir hafta, iki hafta… Zavallý babacýðýmla periþan olmuþtuk.
Evde yalnýz olduðum bir gün avluya kara çarþaflý, peçeli iki kadýn girip doðruca bizim kapýya gelerek yumruklamaya baþladýlar.
“Hu!... Komu!”
Sahte bohçacý korkusu sardý her yanýmý, bacaklarým titremeye baþladý. Hiç ses çýkarmadan çalýp çalýp gitmelerini bekledim.
Onlar da zaten týklattýklarý kapýyý açan olmayýnca geldikleri gibi gittiler.
Babam geldiðinde, “ açmadýðýn iyi olmuþ,” dedi.
Cuma günü akþamüzeri annem, Ablam ve kardeþim, üçü birden geldiler. Ablamla annem gelir gelmez hummalý bir hazýrlýða giriþtiler. Evi baþtan aþaðý temizleyip eþyalarý özenle yerleþtirdiler. Babam da kolonya, ikramlýk þeker, çikolata gibi þeyler alýp gelmiþti.

Emekli imam, oðluna ablamý istemeye geleceklermiþ; hazýrlýklarýn sebebi buydu.

Cumartesi akþamý sadece emekli imam ile ailesi deðil, en az on beþ kiþi geldi. Dört erkek, üç çocuk ve geriye kalanlarýn hepsi kara çarþaf ve peçe…

Geçen gün kapýyý týklatýp beni korkutanlar da bu kara çarþaflýlardan ikisi, ama hangisi. Birbirlerinden ayýrt edilir bir belirtileri yok ki; ayný yumurta ikizleri...

Kara çarþaflýlarýn hiç birisi babamla tokalaþmayý kabul etmiyor, adamcaðýz elini uzatýp uzatýp geri çekiyor. Ayný þekilde adamlar da ne annemle, ne de ablamla tokalaþmýyor.

Böyle bir aileye gelin gitmek istediði için, Esin ablamýn gözümdeki bütün deðeri sýfýra iniyor.

Havadan sudan sohbet, kolonya, þeker ikramý filan derken imam efendi damdan düþer gibi niyetini pat diye söylüyor.

“Allahýn emri peygamberin kavli…”

Babamýn savunma mekanizmalarý düþmüþ, kýzý istiyor… Tutacak bir dal oluverse, “kalkýn gidin…” diyecek ama…

O da kara çarþaflý kadýnlardan ürkmüþ görünüyor. Bir cesaretle, “kýzýmý gelin ettikten sonra böyle kapatacak mýsýnýz?” diye soruyor. Sanýrým, bir ümitle, “kapatacaðýz,” derlerse, kýzým da kapanmayý kabul etmezse, kurtuluruz bu iþten, diye düþünüyor olsa gerek.
Emekli imam, “haþa!” diye atýlýyor. Kapatmayýz, diyecek gibi, babamýn ince hesabý tutmayacak galiba… Adam, sözünü sürdürüyor. “Bizde kadýnlarýmýzý zorla kapatacak bir zulüm yoktur. O, Allah’ýn emridir!”

Adamýn ne demek istediðini ben anýnda anlýyorum, ama zavallý babacýðým, kafasý durmuþ, bir þey anlamýyor. “Kapanmasý için bir baský yapmayacak mýsýnýz yani?” diye soruyor.

Adam tekrar, “haþa!” diye atýlýyor. “Ne haddimize?”

Babam, “ya sen evladým?” diye sorarak damat adayýna dönüyor. “Kýzýmýn kapanmasýný talep edecek misin?”

Oðlan da babasýný taklit ederek, “haþa!” diye baþlýyor sözüne. “Allah ü tealanýn emri ne ise o olur, onun emirleri karþýsýnda bizim bir sözümüz olamaz.”

Babam bir þeyler anlar gibi oluyor. “Allah ne emrediyor bu konuda?” diye sorunca da, hepimizi uzun bir vaaz dinlemek zorunda býrakýyor.

Emekli imam, ilgili kuran ayetlerini hem Arapça, hem Türkçe olarak aktararak, Peygamberimizin hadislerinden bahsederek, ulemanýn düþüncelerine atýfta bulunarak, anlatýyor habire…

Anlattýðý aslýnda kýsacýk bir cümleden ibaret: “Kuran’a göre kapanmak zorunludur!”

Anlattýklarý bize göre deðil; biz o kadar koyu birer Müslüman olamadýk henüz. Ýçimizde ibadete en düþkün olan annemin bile böyle bir þeye razý olabileceðini sanmam.

Babam, kýzýnýn da çarþaflara bürünmesi için baský göreceðini anlayabiliyor nihayet. Esin ablama dönerek, “sen ne diyorsun kýzým? Allahýn emri, peygamberin kavli ile istediler seni, verdim dersem, senin de kapanma gerekecekmiþ bak… Razý mýsýn?” diyor.

Ablam, tam bir hayal kýrýklýðý yaþamakta; “ama biz Þaban ile bunu hiç konuþmamýþtýk. Bana böyle bir þeyden hiç bahsetmemiþti,” diye söylenmeye baþlýyor. “Ben devlet memuruyum. Devlet memuriyetinde çarþaf yok, yasak…”

Emekli imam onun sözünü keserek, “memuriyeti býrakýrsýn kýzým,” diyecek oluyor; “bizim servetimiz yeterlidir, çalýþmana gerek yoktur.”

Adam, resmen baltayý taþa vuruyor. Ablama, bunlar söylenir mi hiç?

Ablam, “Ne münasebet?” diye baðýrdýðýnda son sözünü söylemiþ oluyor, babama bu kadarý yeter. Tamam iþte, benim ablam bu!

Babam ortamýn gerginleþmesine fýrsat býrakmadan, “biz, size cevap vermek için birkaç gün düþünmek istiyoruz,” diyerek son noktayý koyuyor. Bunun anlamý, “ben size bu kýzý nah veririm!” demek. Bunu emekli imamla oðlu da anlayarak kýçlarýna baka baka gidiyorlar.

O güne kadar, "Allahaýsmarladýk""iyi günler","hoþça kalýn" gibi bir sürü veda sözcüðü duymuþtum. Bu defa ilk kez duyduðum bir veda sözcüðünü öðrenmiþ oluyordum:
"Selametle!"
"Selametle!"