Meryem teyze haftada bir gün on kilometre tutan Sakarya caddesi boyunca gidip gelerek, cadde üstündekidükkanlardan sadaka toplamaya baþlamýþtý. Esnaf onu iyice tanýmýþtý artýk. Kimisi avucuna birkaç kuruþ koyuyor, kimisi de dükkanlarýndaki kullaným süresi dolmak üzere olan mallardan birini çantasýna sokuþturuyordu. Bazen eve, taþýmakta güçlük çektiði fileler dolusu gýda çeþitleriyle dönüyordu. Bu iþi haftada bir gün yapýyordu, çünkü topladýðý paralar ve mallar, o haftayý bolluk içerisinde yaþamasýna yetip de artýyordu bile.
Günün birinde Meryem teyzenin evinde beþ yaþýnda bir kýz çocuðu peyda oldu. Öðrendik ki, Meryem teyze bu kýza para karþýlýðýnda bakmaya baþlamýþ. Kýzýn annesi bir pavyonda çalýþan konsomatrismiþ. Konsomatris her hafta Cuma günleri sabaha karþý bir taksiyle gelip kýzý teslim alýyor, ayný günün akþamýnda getirip teslim ediyor, sonra bir dahaki Cumaya kadar hiç uðramýyordu.
Bir gün üst kat merdivenlerinde otururken gördüðüm kýza, “adýn ne senin?” diye sordum.
“Sabah,” dedi bana gülümseyerek.
Saba, sabah güneþiyle yýkanmýþ, pýrýl pýrýl bir kýzdý. Saba olan ismini Sabah diye benimsediði anlaþýlýyordu, bu hoþuma gittiði için ben de ona Sabah diye hitap etmeye baþladým.
“Sabah! Sen okula gidiyor musun?” diye sordum.
“Ben küçüðüm,” diye karþýlýk verdi.
“Kaç yaþýndasýn?” diye sordum.
“Beþ,” dedi,.
“Ama beþ yaþýndaki çocuklar anaokuluna gidiyor. Sen de, anaokuluna gitsen ya,” dedim.
Aklý karýþtý.
“Çý-ýh!” layarak itiraz etti. “Ben okula gideceðim.”
Onun kafasýný daha fazla karýþtýrmamak için, “tamam!” dedim; “sen okula gidersin madem ki…”

O günden sonraki günlerde de, Sabah ile pek çok defa karþýlaþtýk. Bizim tahta merdivenlerde oturup, orada oynamak çok sevdiði bir þeydi. Bazen ben de oturuyor, onun oyunlarýný paylaþýyordum.
Daha sonraki günlerde onu merdivenlerin baþýnda oturup benim okuldan dönmemi bekliyorken bulmaya baþladým. Okul kýyafetlerimi soyunur soyunmaz yanýna dönüyor, müsvedde defterime kendim yazdýðým masallardan okuyordum. Aramýzdaki dostluk iyice pekiþmiþti.
Meryem teyzenin oðlu Mehmet, gidiþinden tam bir yýl sonra çýka geldi. Gittiði günkü haline göre adeta beþ yaþ birden büyümüþtü. Baþýnda, hiç de moda olmamasýna raðmen bir fötr þapka vardý ve üst dudaðý ile çenesinin ortasýnda býyýk ve sakalý andýran seyrek kýllar vardý. Pek sýk deðillerdi ama arkadaþým tam bir erkek gibiydi iþte! Sýrtýnda kayýþýný omzundan geçirip astýðý bir akustik gitar taþýyordu ve elinde de lacivert küçük bir valiz… Önce bir yabancý sandým onu, sonra hatýrlayarak sevinçle kucakladým.
“Hoþ geldin Mehmet’ciðim!”
Kucaklaþma isteðime öylesine soðuk bir karþýlýk verdi ki, bir anda, ilk karþýlaþtýðýmýz zamanlardaki ezikliðe itiliverdim.
O, kibirli,soðuk bir sesle, “hoþ bulduk!” dedi. “Muhterem!” diye ekledi. Ben, ne demek istediðini anlayamayarak þapþal þapþal suratýna bakarken, o devam etti: “Benim adým Mehmet deðil, Muhterem artýk!” Hala bir þey anlayamamýþtým. O, “bana hitap etmek istiyorsan, Muhterem abi diyeceksin bundan sonra! Anladýn mý?” diyerek evin içine girdi.
Meryem teyze çýðlýk çýðlýða karþýladý onu: “Oðlum!... Yavrum!...”
Bir anda Mehmet’e öylesine yabancýlaþývermiþtim ki, ondan sonraki günlerde karþýlaþmamamýz için elimden gelen her þeyi yapmaya baþlamýþtým. Zorunlu olarak karþýlaþtýðýmýzda ise, o bana laf atmadýkça laf atmýyor, baþýmý çevirip görmezlikten geliyordum.
Ben, beni alýþtýrmýþ olduðu sigarayý avluda gizli saklý içiyordum, ama o, artýk alenen, herkesin önünde içiyordu sigarasýný.
O geldikten sonra, Sabah, merdivenlere çok seyrek çýkmaya baþlamýþtý. Evlerinin kapýsý önünden geçerek merdivenleri çýkarken, içerden gitar ritimleri eþliðinde Mehmet’in þarký söylediði duyuluyordu. Sabah, kendisine gitar çalýp þarkýlar söyleyen “Muhterem abisiyle” benden daha çok arkadaþlýk yapar olmuþtu. Bunu pek fazla önemsemiyordum aslýnda; kýz için yazdýðým masallar atýl kalmýþtý, ona üzülüyordum.
Ortaokulu bitirmek üzereydim. Babam nereden taktýysa kafasýna takmýþ, bana, “senin öðretmen olmaný istiyorum,” dedi. “Seni öðretmen okulu sýnavlarýna sokacaðým. Derslerine ona göre çalýþ, emi!”
Bu emri aldýðýmdan itibaren ders çalýþmaktan baþka hiçbir þeyle ilgilenmez oldum. Yoðun bir þekilde sýnavlara hazýrlandým. Babam öðretmen olmamý istemiþti. Olacaktým. Hýrslýydým.
Mayýs ayýnda babamla birlikte Ankara’ya gittik. Atatürk Orman Çiftliði içindeki okulda girdiðim yazýlý sýnav ve mülakat sonrasý, sýnavý üçüncülükle kazandýðýmý öðrendik. Sonra, okullar açýlmadan önce tekrar gelecek, okula kaydýmý yaptýracak ve okulun yurduna yerleþerek okumayý Ankara Erkek Öðretmen Okulu’nda sürdürecektim.
Sýnav stresi üzerimden kalktýktan sonra, babamýn da arttýrdýðý harçlýklarýmla gezip tozuyordum.
Küçük Sabah’ý da özlemiyor deðildim hani…
Eve döndüðüm bir gün onu gene merdivenlerde otururken buldum. Sandým ki, o da beni özlemiþ, dönmemi bekliyor. Fakat yanýldýðýmý az sonra anladým. O, Muhterem abisini bekliyordu.
“Nasýlsýn Sabah?”
“Ýyiyim.”
“Senin için yazdýðým masallardan birini getirip okuyayým mý sana? Ýster misin?”
“Çý-ýh! Ben sünnetçilik oynamak istiyorum. Muhterem abim gelince, onunla sünnetçilik oynaycaz…”
Küçük kýzýn ne söylediðini birden kavrayamadým.
“Sünnetçilik mi?” diye sordum tekrar.
“Sünnetçilik.”
Ýyice anlamaya çalýþarak, “nasýl oynanýyor sünnetçilik? Ben bilmiyorum,” dedim.
Elleriyle ve mimikleriyle tarif ederek anlatmaya baþladý: “Muterem abim sünnetçi oluyor. Bööle… Ben külotumu indiriyorum. Bööle… Pipimi, kesiyo, sünnet yapýyo, böle…”
Daha fazlasýný dinlemeye tahammül edemedim. “Böyle oyun mu olurmuþ be!” diye öyle bir haykýrmýþtým ki, kýzcaðýz o andaki halimden korkuya kapýlýp aðlamaya baþlamýþtý.
Öfkeden suratýmý ateþ basmýþ, suratýmýn kýpkýrmýzý kesildiðini hissetmiþtim.
Meryem teyze ve annem evlerinden fýrlayýp merdiven baþýnda toplaþtýlar.
“Ne var? Ne oluyor oðlum?”
Sinirden anlatmakta güçlük çekiyordum öðrendiklerimi.
Duyduklarýndan sonra Meryem teyzenin boþ bir çuval gibi yere yýðýldýðýný gördüm. Beti benzi bembeyaz…
Mehmet, olanlardan habersiz eve döndüðünde, onu bekleyen polisler tarafýndan göz altýna alýnýp bileklerine kelepçe takýldý ve semtin karakoluna götürüldü. Karakol önündeki insanlar galeyana gelmiþ, onu linç etmek istemekteydi.
Karakolda, içerde, Küçük Sabah’ýn annesi bir vahþi kedi gibi, çýðlýk çýðlýða saldýrmaktaydý ve polis memurlarý engel olmasa oðlaný paralayacaktý.
Mehmet, yaptýðý sapýklýðýn ortaya çýkmýþ olduðunu anlamýþ, bir medet umarcasýna, annesine bakýnmaktaydý.
Küçük kýzýn annesi hýçkýrýklarla aðlamakta, saldýrmakta…
Mehmet’in gözleri annesini aramakta…
“Annem? Annem nerede?”
Onu tutuklayarak getiren polis memuru, ona nefretle baktý ve “Annen, Devlet Hastanesinin morguna kaldýrýldý,” dedi.
*