Yalnizca dünya hayatýný esas alan insanlarýn, akýlsýzca, boþ ve marjinal davranýþlarýna sýkça tanýk oluruz. Bu kiþiler zorluk zamanlarýnda ya da tedavisi zor bir hastalýk durumunda, çok çirkin bir cesaret ve imani þuursuzluk örneði sergilerler. Ýnanan insanlar, kendileri için bir fýrsat ya da ibret vesilesi olarak gördükleri olaðan dýþý olaylar karþýsýnda Allah’a daha fazla sýðýnýrken, bu kiþiler, acizliklerini kabullenmez, dünya hayatýna baðlýlýklarýnda direnirler. Ölümün yakýnlýðýný hissedip Allah’a yönelmek yerine, "ben güçlüyüm", "bunu yenerim", -haþa- "bu benim kaderim olmamalý, bunu deðiþtireceðim" gibi akýl dýþý sözlerle Allah karþýsýnda ne denli acz içinde olduklarýný unutur, kendi güçleriyle bu durumu deðiþtirebileceklerini zannederler. Zor zamanlarda bu kiþilerin en çok söyledikleri söz de, "hayata tutunmaktýr."

Oysa hastalýk, insanýn Allah’a olan duasýný ve yakýnlýðýný artýrýr. Allah’a tam olarak teslim olmamýþ kiþi, belki hastalýðý vesilesiyle güzel özellikler kazanabilir. Örneðin iyileþme süresi uzadýkça insan, ölümü daha fazla düþünmeye baþlar ve gönülden Allah’a yönelerek saðlýk vermesi için dua eder.

Bediüzzaman’ýn ifadesiyle "ilahi bir hediye" olarak gördükleri hastalýk, müminlerin ibret alarak imanlarýnýn derinleþmesine, Allah’a daha sýký baðlanmalarýna vesile olur.

Fiziksel bir rahatsýzlýkla karþýlaþmak, güzel ahlak göstermek için bir imtihandýr; hastalýðý da, þifayý da yaratan yalnýzca Allah’týr. Mümin hastalandýðýnda, ardýndaki hayýr ve hikmeti düþünür, sabreder. Hastalýðý þükür, ecir kazanma ve Rabb’ine yakýnlaþma fýrsatý olarak görür. Allah’a olan sevgisini -hastalýk dahil- O’ndan gelen her þeyden hoþnut olarak kanýtlar. Hastalýðýn getirdiði eksikliði musibet olarak deðil, sonsuz ahireti için rahmet olarak görür.

Hemen hemen her gün çevremizde, gazete ve televizyonlarda Allah’ýn üzerindeki rahmetini düþünmeyen, sýkýntýlarýný giderecek tek gücün Yüce Allah olduðunun bilincinde olmayan insanlara rastlarýz. Her an ölebileceðinin farkýnda olduðu halde imandan yüz çeviren kimselerin örneklerini görürüz.

Hatta çok az ömrü kaldýðýný öðrendiði halde, inançsýzlýðýný vurgulayan ve çirkin bir cesaret sergileyen kiþilerle karþýlaþýrýz. Dahasý "nasýlsa herkes ölecek, ölüm doðal bir olay, önemli olan ölene kadar nasýl yaþadýðým" gibi þuursuz sözlerini iþitiriz.

Son günlerini iyi ve güzel davranýþlarda bulunarak geçirmek yerine öfkeyle yaþayan insanlar, ne denli büyük bir kayba uðrayacaklarýný düþünmezler. Çevrelerindeki insanlarýn, "öleceðini bildiði halde ne kadar cesur ve hayata baðlý" demeleri için gösterdikleri çabanýn "boþa bir çaba" olduðunu anlayamazlar. Oysa bir daha asla geri dönemeyecekleri dünya hayatýndaki tüm çabalarý, onlarý, asla geriye dönüþü olmayan sonsuz piþmanlýða sürükleyecektir.

Ölüm ve ahiret konusunda kendince cesaret örneði olan meydan okumalarý, insaný güçlü bir insan haline getirmeyecektir. Ýsyan da etse Allah’ýn kulu olduðu gerçeðini deðiþtiremeyecek, Allah’ýn dilediði an ölüm onu bulacaktýr. Gösterdiði kibir ve enaniyetini yaþayacak, ahirette tüm bu çirkin davranýþlarý ona "yürek acýsý" olacaktýr. Ki o acý, dünyada yaþadýðý acýlarýn yanýnda kýyas bile edilemeyecek þiddette bir acýdýr.

Yaþadýðý hastalýk insanýn, Allah’ýn sonsuz merhametine sýðýnýp baðýþlanma dilemesi ve tevbe etmesi için özel yaratýlan fýrsatlardýr. Ancak yaptýðý seçim iman deðil isyan olan kiþi, ahirette yaþayacaðý sonsuz acýlarý göz ardý etmektedir.

Bazý kiþiler de Allah karþýsýndaki aczlerini görmezden gelerek, ölümü ve ahireti kendilerince hafife alýrlar. En güzel yerdeki en güzel mezarý satýn alýr, öldükten sonra en iyi yerde olacaklarýný düþünürler. Hatta güzel manzaralý mezarlarýyla insanlara gösteriþ yaparlar. Kimi insanlar da ölmeden önce cenaze törenlerinin nasýl muhteþem olmasý gerektiðiyle ilgili vasiyetlerde bulunurlar. Oysa insanýn mezarýnýn konumunun ya da cenaze töreninin ihtiþamýnýn, ne kendisi ne de gösteriþ yaptýðý insanlar için hiç bir önemi yoktur. Kendisiyle birlikte gidecek olan, "Ýnsana o gün, önceden takdim ettikleri ve erteledikleri þeylerle haber verilir. (Kýyamet Suresi, 13) ayetiyle bildirildiði üzere dünya hayatýndaki iyi ve kötü amellerive erteledikleridir. Onu gerçek muhteþem hayata kavuþturacak olan ise yalnýzca Allah’ýn hoþnutluðu için yaptýklarýdýr.

Allah, bu kiþileri, sözlerini ve davranýþlarýný bir hikmet üzere yaratýr. Kendisine aþkla ve içten derin bir saygý ile baðlý olan samimi kullarýna, imansýzlýðýn insaný ne denli ürkütücü bir hale getirdiðini böyle örneklerle gösterir. Müminler, bu olaylarý ve insanlarý ibret vesilesi olarak görür, daha þuurlu ve derin imanlý insanlar haline gelirler.

Kur’an, bu kimseleri, henüz yaþýyorken ve zaman varken iman etmeleri için, "Azap size gelip çatmadan evvel, Rabbiniz’e yönelip-dönün ve O’na teslim olun. Sonra size yardým edilmez. Rabbiniz’den, size indirilenin en güzeline uyun; siz hiç þuurunda deðilken, azap apansýz size gelip çatmadan evvel .(Zümer Suresi, 54-55) ayetiyle, ahiretteki sonsuz azabýna karþý uyarýr.

Söz ettiðimiz insan karakterlerine, hemen her gün ve dünyanýn her yerinde rastlayabiliriz. Ancak uyarýlarý göz ardý eden, Allah’a tutunmak yerine "hayata tutunan" bu enaniyetli kiþiler için sonsuz azap mekaný, ahiretteki son durak olacaktýr.

Gerçekten Biz sizi yakýn bir azab ile uyardýk. Kiþinin kendi ellerinin önceden takdim ettiklerine bakacaðý gün, kafir olan da: "Ah, keþke ben bir toprak oluverseydim" diyecek.(Nebe Suresi, 40)

Fuat Türker, Edebistan