Fýrat… Hep sessiz ve sakin. Kalmamýþ onda çýlgýnca savrulmaktan hiçbir iz. Utanýrcasýna boynu bükük ve aðlarcasýna þýrýl þýrýl. Ve gözlerini kapat eteðinde Fýrat’ýn. Ruhunu güneþe emanet ederek dinle. Güneþ yaksýn, yürek kavrulsun, kulak görev üzere… Evet þimdi dinle Fýrat’ýn her zerresini. Haykýrýþlarýný duyarsýn ehl-i sünnetin. Hüseyin, Hüseyinlerini duyarsýn ve dahi Zeyneb’in.
Ve þunu da anlayacaksýn o esnada; zannedildiði gibi serin falan da deðildir suyu Fýrat’ýn.Ne zaman ki matarasýna sýzmadý kervanýn; yandý sinesi. Ve kaynar o gün,bugündür. Ne zaman bir genç kýz pembe topuklarýný deðdirmek istese bir katresine, titrer ve hafif bir tokat atar, utanmýþlýk beraberinde. Hüseyin’in ciðerlerine deva olmayan, onu ferahlatmayan hiçbir damla, hiçbir tasarrufa layýk deðildir keza.
Ve Zeynel Abidin. Babasýnýn dudak çatlaðýna asýlý kalmýþ dualarda yazýlý adý. Gözyaþlarýný Fýrat’ýn eteðine býrakmýþ, Kufe’de kalmýþ yanýk yüreði. Nebi’nin ciðerparesinin can özü o. Birkaç ciðersizin acý fiilinin en büyük yitirmiþi… Yetimler yetimi Zeynel! Kulaklarýma dolmuþ kabuslarýmdaki sesin. Babalarýna seslenmekten haya duysun çocuklar, senin boynun bükükken. Sen babaný kabuslarda hatýrlarken, tatlý rüyalar dilesin anneler, rüyalarýnda okþasýn babalarý saçlarýný.
Ve sana en çok Fýrat yansýn. Süngü ucundaki kutlu yapraklarýn, kutlu baþýn, onca çýðlýðýn sükutu derin tanýðý. Baðrýna bassýn seni, adý adýnla yan yana yazýlsýn. Türkülerde anýlsýn hikayeniz. Belki o zaman aðýtlar diner bir nebze.
Ve þimdi söyle Fýrat! Dudaklara sunulmakla mý çatlarsýn, sunulmamakla mý? Hüseyin’in dili damaðý gibi mi kurursun, Yezid’in dimaðý gibi mi? Ben susayým sen anlat Fýrat, konuþ þehadet sancaðý…