Dinimi aþk için çarhýma her geriþimde yanmama sebep oldum. Odunu kendi ellerimle baþlangýca ve sona taþýdým. Bilinmezliðin ufkuna yalýn ayak koþarcasýna ölerek yürüdüm. Sonuçta incinen hep ben oldum, naiftim... Bilenler bilir ölümle yaþamýn manasýzlýðýný. Bilinmezliðin sonsuzluðuna taþýnan ya ölümdü ya da aþk.

Mabetleri inþa ediyorum ruhuma ki bilmediðim gerçekler mabetlerin taþlarýydý. Korku ve ölüm kokardý tapýnaklarýn taþlarý. Kutsallýðýný yitirince mabet, yýkýlýrdý kâinat. Kan olurdum oluk oluk.

Her seferinde kendi ellerimle yaktým bedenimi. Günaha son çaðrýydý ruhum. Þeytan olurdum, ilah arardým. Karþý çýkar sonra inanýrdým. Ýnanýþlarým Tanrýmý buluyordu, aþk Tanrým olmalýydý, öyle de oluyordu. Koþar adýmlarla infaz ediyordum dünü ve yarýný. Bana kalansa aðza almaya korktuðum sorgulamalarýmdý.

Sorgulamaya baþlamak istediðimde ya kayýp verirdim ya da kendimi kaybederdim. Bu yüzdendi korkularým... Susmalarým bundandý... Oysa cesaretimin rengine güvenirdim; siyah olurdu, kýrmýzý olurdu. Denize bürünürdü. Adanmýþlýklarým Tanrýmý verirdi. Ýnsaný severdim, kendimi severdim. Tanrýmý bedende bulurdum. Tanrýnýn sýðmadýðý bedenlerden arta kalan inancý kendi bedenime taþýrdým. Tanrým olurdu, aþk olurdum, inanmayý severdim. Ýnanmak aþktandýr derdim, aþk inþa ederdim.

Soyut olan bir olguyu somuta taþýrdým aþýk olunca. Tapardým, bu yüzden hep incindim, incitildim. Dinimi alýrlardý elimden. Kimliksiz kalýrdým her kayýpta. Bu yüzden hep sustum, susturuldum belki de þehvetin dudaklarýyla. Aðzýmda dünden kalma cümlelerin tadý. Kaybettim, yenildim... Naiftim... Yenildikçe incindim. Usanmadým yeniden doðurdu Bakire Meryem beni. Vahmi kan kokuyordu, elleri þefkat. Ýlk Ýsa’ya taptým, Tanrý oðluna. Sýradanlýðýn kutsallýðýný haç gibi taþýyordum göðsümde.

Yenilgiye doymadým henüz, her yenilgi geriye taþýdý ruhumu. Korktum, daha çok küçüktüm. Kasýklarýmdan vurulmuþtum. Kan kaybediyordum…

Þimdi her doðuþumda ölüme daha çok yaklaþýyorum. Her kayýp daha gençleþtiriyor beni. Azalacak umudum bile kalmýyordu. Yine de yenilgiye açýktým. Yeni yetme analarýn sütleriyle beslendim, Sonra sustum, susmalarla uyuttum düþlerimi. Düþler uyuyunca, ölüyorum sandým. Yaþamakla cezalandýrýldým…

Aþk için her soyunuþumda rahimden baþka bir þey olamadým. Bundan ötesini görmek istemedi Tanrýlarým. Sancýlar içinde doðurdum ümitlerimi.

Her doðumdan sonra iyice yaþlandým, sonra özlemeyi öðrendim. Özlenmeyi tatmadým hiç. Kaçtým ilahlardan, bütün putlarýmý döküntülerine kurban ettim. Korkmuþtum... Korkularým var ediyordu beni. Belki de korkularým sömürüyordu ruhumu.

Öfkeleniyordum, öfkelerimle susuyordum. Kendime yeniliyordum sonunda inanmak yok deyip, inancý çürütmeye çalýþýyordum. Sonra yine tapýyordum... Korkularým doðuruyordu ilahlarýmý. Sustukça öfke kusuyordum, konuþtukça soyunuyordum... Biten her söz yenisini doðuruyordu. Kan oluyordum, cinnet oluyordum, cinayet oluyordum, sonum oluyordum...

Bahar kokuyordu göðüslerim, biten her aþktan sonra leþ kokuyordum. Ölüyordum…

Ýnanmýyorum Tanrýya.

Tanrý oluyordum.

Tapýnaklarý taþýyordum ruhuma.

Susuyordum...