Bazen beynim açlýk çekiyor. Aslýnda bu tamamen küstahlýktan.

Uzun bir zaman , çok okudum , çok yazdým, çok konuþtum, tartýþtým, çok çözümledim. Çevremdeki herkes böyleydi çünkü. Öðrenmeye müthiþ bir açlýk vardý, büyük bir merak.

Yýllarca ve yýllarda , bunu kendi kapalý küçük topluluðumuzda o kadar çok yaptýk ki, dýþ dünya ile baðýmýz koptu. Sonra yavaþ yavaþ insan içine karýþtýk. Baktýk çok hýzlý gitmiþiz. Daha hiçbir yaþýtýmýz klasik müziði anlamaya bile çalýþmamýþ, çoðu okuduklarýmýzýn yarýsýný bile okumamýþ, akýllarý baþka çalýþýyor, baþka þeyler konuþuyorlar. Sonra yine kabuðumuza çekildik. Ama küstahlaþtýk. Kibir geldi. Baþkalarýna anlatmak anlamsýzdý, birbirimize anlatmak zaten gereksiz. Tek laftan bir sürü noktayý çözebilecek kadar yakýndýk ya birbirimize, konuþmak bile gereksizdi. Bu küstahlýkla yýllar geçti. Ve çalýþmayan beyin, düþünmeye üþendi. Þimdi herþeyin gerisinde kalmýþ gibiyiz. Dýþarýya açýlmak istiyoruz ama hala arada koca bir uçurum var. Kimisiyle eskisine benzer uçurumlar, kimisi ile de onun katettiði yolun daha yarýsýnda bile olmayýþýmýzdan kaynaklanan uçurumlar. Beynim aç, Fikirlerim aç. Nitelikli sohbetleri özlüyoruz, olmuyor. Kelimeler bile baþka bir dünyaya aitmiþ gibi artýk. Öyle uzak ve yabancý geliyor.

Artýk ne küstahýz ne acemi. iyice yabancý olmuþuz. Nasýl bir noktaya varacak bu bilmiyorum. Þimdilik sadece konuþmaya çalýþýyoruz hep beraber. Anlasa da karþýdaki kendimizi anlatmak üzere zorluyoruz. Bu arada fonda çalan Antonin Dvorak a dalýp gitmemeye çalýþarak.