“Çantasýnda, gözleri þen bir bebek, elinde kardeþinin eli. Gözlerinde babasýnýn bir an önce gelmesini bekleyen çocuksu bir bekleyiþin gölgesi. Arabanýn arka koltuklarýnýn tekini ufacýk bedenleri ile dolduramýyorlar bile. Ufak kardeþi, huzursuzlaþýyor burnunun soluduðu yakan havayla. Ablasý sarýlýyor çocuða. Öpüyor, ‘bak, geliyor babamýz, aðlama’ diyor.”

Babasý onu hiç arabayla dolaþtýramamýþtý. Ufaklýðýndan beri içinde kalan ve geçmeyen ve acýsýný hatýrladýkça yaþadýðý bir anýydý bu. Hafta sonlarý mahallede o ve onun gibi yoksul çocuklarý top peþinde koþtururlarken, babalarýyla beraber arabalarýyla gezmelere çýkmýþ çocuklarý görmesi –saha olarak kullandýklarý yoldan geçerlerdi, bu yüzden oyunlarý da dururdu-, maçtan da çocukluktan da tüm hevesinin kaçmasýna sebep olurdu. Ýþte ayakkabýlarýný haftada bir parçaladýðý o çocukluk günlerinden beri, ileride bir arabaya sahip olup, hem kendisini hem de karýsýný, çocuklarýný gezdirmek isteyiþi yer etmiþti yüreðinde. Çocukluk böyledir. Görür, kendisinde de olsun ister. Elde ederse güzel bir aný olarak hafýzada kalýr, bir süre sonra da unutulur. Ama elde edilemezse, ömür boyu yürekte taþýnýr.

Babasýna hiç bu yüzden kýzmamýþtý. Çünkü biliyordu yoksul olduklarýný. Yoksul olmanýn bir gelenek olduðu yerleþmiþti yüreðine. Öyle olmalý diye düþünüyordu, eðer diyordu, baban ya da deden zenginse, sen de zenginsindir. Ama deden ya da baban zengin olamamýþlarsa sen de zengin olamamýþtýrsýn diye kuruyordu çocuk kafasýnda. Bazen kýzasý geliyordu babasýna, dedesine kýzamýyordu, çünkü dedesi yoksullarda görülen bir hastalýk sebebiyle (verem) o henüz bebekken ölmüþtü. Bu yüzden sadece babasýna kýzmak geliyordu bazý zamanlarda. Maçlarda parçaladýðý ayakkabýsýný istediði zaman yenileyemiyor diye, beþ senedir aralýksýz olarak giydiði önlüðünden baþka önlüðü olamýyor diye, komþulardan ve akrabalardan temin edilmiþ kitaplarý kullanmak zorunda kalýyor diye bazen söylenmek geliyordu içinden ama akþamlarý babasý onu kollarýndan tutup da havaya fýrlattýðýnda aklýnda bunlarýn hiçbirisi kalmýyordu. Mutlu olmak böyle bir þeydi iþte, ardýndaki tüm mutsuzluklarý örtmeye bir âný yetiyordu.

Onun çocukluðu yoksullukla geçmiþ, yoksulluðun getirdiklerine katlanmakla geçmiþti ama çocuklarý onun çektiklerini çekmiyordu. Çekmesin istiyordu çünkü, bu yüzden çok çalýþýyordu. Mesai diye bir þey vardý, gerçekti, yasalar haricinde vücudunu para karþýlýðýnda daha fazla gönüllü olarak kiralamaktý manasý. Çocuðumun diyordu, çocuðumun gözü benim çocukluðumun gözünden bakmasýn diyordu, hayata. Araba da almýþtý üstelik, her ay aylýðýndan belirli bir meblað ayýrýp sadece araba almak için biriktirmiþti. Biriken parayla elden düþme, kelepir bir araba almýþ, benzin yüzünden çok fazla masrafa girmesin diye de lpg sistemi döþetmiþti arabasýna. Hafta sonlarý, karýsý, birisi henüz yeni doðmuþ iki kýz çocuðu ile gezmelere çýkýyorlar, bazen sahile inip piknik yapýyorlardý. Çocukluðunda yapamadýklarýný çocuklarýnýn yapabildiðin görmesi gece yatarken onu mutlu etmeye yetiyor, yorgunluklarýný defediyordu bedeninden.

“Bilirsin, tanýrsýn beni Cihan, para için bunu diyecek adam deðilim ben. Baþýný aðrýtýr, bir gün durup dururken, kontak kapalýyken sýkýþýr patlar bu. Gel deðiþtirelim ya da sat bu aracý miadý dolmuþ, baþýna iþ açar. Üzülürsün.”

O hafta sonu, eþi biraz hasta olduðu için, -bir de çocuklar artýk evde birbirleriyle didiþecek kadar büyümüþlerdi, eþi olmadan çocuklarýyla beraber gezmeye çýkmýþlardý. Anneleri olmayan çocuklar arabanýn arka koltuðuna oturmuþ yine aralarýnda çekiþiyorlar, baðýrýþýyorlar, bazen ufak çekememezlikler yüzünden kavgaya tutuþuyorlar, sonra hemen barýþýp birbirlerinin saçýný tarýyorlar, çantalarýndaki bebekleriyle oynuyorlar, önde arabayý kullanan babalarýna sorular soruyor, cývýldaþýyorlar ve babalarýna hayatýn tüm renklerini aþýlýyorlardý. Kýz çocuðu babasý olmak, bir erkek için erkek çocuðu babasý olmaya göre daha farklýdýr. Kýz çocuðunu daha bir sahiplenir, daha çok özenirler onlarýn büyümesine, yetiþmesine. Ýlk defa kýzýný kucaðýna aldýðýnda, mutluluðunu tariflendirecek bir þeyler dilinde toparlayamamýþ, sadece kýzýný öpüp, ‘meleðim’ diyebilmiþti, dolu gözlerle öperken.

Önce lunaparka gittiler, atlý karýncaya bindiler beraberce. Sonra, sahile gidip pamuk þeker yediler. Bir eline ufak kýzý –yorulunca tek kolunda oturma hakký vardý, diðer elinde ilk göz aðrýsý – o da yorulunca omuzda taþýnýyordu. Biri 3 birisi 5 yaþýnda iki melek.

Eve dönüþ yolundaydýlar artýk, babalarýyla güzel bir hafta sonu geçiren iki ufak beden, hareketli bir gün geçirdikleri için yorulmuþlardý, arka koltukta yan yana birbirlerine yaslanarak uyumak üzere oturuyorlardý. Babalarý annelerinin ilacýný almak için bir eczane önünde durdu, nöbetçi eczanenin adresini aldý. Tekrar arabaya atlayýp nöbetçi eczaneye doðru sürdü aracý. Aynaya baktý adam, çocuklarý uyumak üzereydi. Bir an önce eve gitmek için gaza yüklendi. Nöbetçi eczanenin önünde durdu, kontaðý kapatýp, arkasýna döndü, ‘kardeþine sahip çýk olur mu kýzým, ben annenin ilaçlarýný alýp hemen dönüyorum’ dedi gözleri açýk olan büyük kýzýna. Ýndi arabadan, koþar adým girdi eczaneye.

Hafta sonu olduðu için, biraz sýra vardý eczanede. Bir iki kiþiydi bu sýra. Mecburen bekledi, gözü arabadaydý. Reçeteyi verdi, eczacýnýn telaffuzundan ilaçlarýn okunuþunu o an öðrendi. Ödedi, poþeti alýp kapýya doðru yürüdü, çýktý. Kapýnýn önündeyken, gözlerine karþýsýnda gördüðü ateþ topu yansýdý. Göðe yükseliyordu yalýmlar. Önce poþet düþtü ellerinden, sonra dizleri hayatýn aðýrlýðýna dayanamadý. Gücünü terk etti. Basýnçtan patlayan camlar savruldu etrafýndan, kulaklarý duymaz oldu.