Besmeleyle açtýðýn bi aþkýn perdesini,
Küfürle sonlandýrmak acýdýr elbet.

Sen beni hiç anlamadýn ki,

burnunun dikine gidiyorsun dediðinde,
gözyaþlarýmýn ayaklarýma kapanmasýna engel oluyordum.

Sol yanýma yürek yerine ateþ koydum ben,
içimi ýsýttým,
buzlarýmý senle erittim,
taþ yerine kayalar bastým da baðrýma,
dindirimedim bu sevdanýn o çekilesi acýsýný.

Sonra saçlarýna baðladým hayatýmý,
kördüðümünle öldüm sevgili.

Çocuklar büyüttüm bahçende,
ama bir hiç uðruna,
piç gibi ortada býraktý aþk beni.

Haklýsýnýz çok kez ölmek istedik,
ama hep güçlü rolu yapýp,
yanan yürekleri aldýk önümüze.

Bir kývýlcýmýn büyüttüðü yangýn kadar basitti aslýnda,
delikanlý gibi yaþayalým dedik,
sonra tek bir yol ayrýlýk çýkardýlar karþýmýza.

Yaralar açtým yüreðime, yar koydum dilime de,
aðzýmý açýp tek kelime söyleyemedim Destina,

Sana gitme diyemedim !

Tek yapabildiðim aciz ellerimle
bir gökküyüzü çizmekti hayallerine,
uçurtmalara renk oldu gözlerin,
elime verdiðin ip deðil saçlarýndý,
kokladým,
kendimi gül bahçesinde buldum Destina..

Aþk hocalarým daraldýðýnda,
Hasbinallah ve nim'el vekil de derdi!
Allah herþeye vekil de derdi.
Allah aþkýma vekil de sevgili,

bir hiç uðruna,
piç gibi ortada býrakmakta neydi?

BELÝNA ÖZBEK