Doðalgazlý set üstü ocaða kararlý adýmlarla yaklaþtý, ama bu sefer üstüne hiçbir þey koymadý, sabah demlediði çayýn çaydanlýðýný da bir kenara koyup dört ocaðýn gazýný da sonuna kadar açtý. Hâlâ ayaktayken ocaða doðru eðildi; o çok sevdiði, günün ilk sigarasýndan derin bir nefes çeker gibi gazý ciðerlerine çekti. O an caný son bir sigara içmek istedi, ama bunu yapamazdý. Hem havaya uçmak ya da yanmak çok acýlý bir son olurdu, hem de kimseye zarar vermeyi göze alamazdý. Hem zaten bunu kimseye daha fazla zarar vermek için yapmýyor muydu? Artýk kararlýydý, saplantýlý bir þekilde kendisine baðladýðý insanlarý sonunda salýverecekti, kendisinin saplantýlý bir þekilde baðlandýðý insanlarýn ise yakasýný býrakacaktý. Peki acaba arkasýndan üzülecekler miydi? Üzülürlerdi elbet… Annesi babasý bunca yýl büyüttükleri evlatlarýnýn gitmesiyle emeklerinin boþa gittiðine yanarlardý, hatta aðlarlardý. Peki ya o üzülür müydü? Üzülürdü þüphesiz, çok da aðlardý belki, ama her gidiþin ardýndan olduðu gibi gözyaþlarý gidene deðil de kendisi için akardý. Þimdi ben ne yapacaðým diye aðlardý, acaba þimdi o ne yapacak diye aðlamazdý. Üstelik gün gelir bir baþkasýnýn omzunda aðlardý, sonra da yavaþ yavaþ o omzun sahibi için aðlamaya baþlardý. Keþke onlarýn ardýmdan ne yaptýklarýný görme, görünmez bir þekilde onlarý bir köþede izleme þansým olsaydý diye düþündü, belki de kendisine deðer verildiðini kendisi için akan gözyaþlarýyla ancak o zaman hissedip onlarla birlikte o da, için için aðladýðý zamanlardaki gibi yine görünmez bir þekilde aðlardý ve birden o an da aðlamaya baþladý, hayatý bir film þeridi gibi gözlerinin önünden geçmiyordu, sanki o hayatý baþtan sona tekrar yaþýyordu. Ayný acýlarý, ayný sevinçleri hissediyordu, sonra acýlar daha aðýr basýp onu teskin edici bir þekilde o ana, o son ana býrakýyordu, ya da terk ediyordu. Ama kararýndan vazgeçmemeliydi, artýk hayattan vazgeçmeliydi. Yine de herkesten, her þeyden vazgeçmiþti de, keþke bunu tek baþýna yaþamasaydý, bari ona son bir arzusunu soran olsaydý da hiç doðmamayý dileseydi. Bu dileði kim gerçekleþtirebilirdi, gerçi bilmiyordu. Aslýnda biliyordu da bir tanrýya inanmadýðý için bilmezden geliyordu. Ama sorun deðildi, az sonra bir tanrýnýn olup olmadýðýný kendi gözleriyle görecekti, iþte o an ya aslýnda tek baþýna olmadýðýný anlayacaktý, ya da dileði kimse gerçekleþtirmeden kabul edilecekti ve o beþ duyusuyla bilincinin kapanmasýyla birden hiç doðmamýþ gibi olacaktý; bu dünya, bu evren de onun için hiç var olmamýþ olacaktý. Mutluluk veren o güzel anýlarýn hiç yaþanmamýþ gibi olmasý ise hiç yaþanmamýþ gibi olacak büyük acýlarýnýn yanýnda onun için gayet ihmal edilebilirdi.
Dakikalar ilerliyordu, o ise hâlâ olduðu yerde ayakta olmasýna raðmen sanki hedefine doðru kararlý adýmlarla ilerliyordu. Gözyaþlarý hâlâ akýyordu da artýk bir yolcuyu veda eden birininki kadar çaresiz ve içliydi. Birden tatlý bir uykunun bastýrdýðýný hissetti ve yavaþça ama yine kararlý bir þekilde yere oturdu, sýrtýný ocaðýn altýndaki dolaba verip gözlerini kapattý. Asýl dileðinin gerçekleþeceðine duyduðu inançla, ya da inançsýzlýðýyla artýk sadece kimsenin, hiçbir þeyin onu yolundan döndürmemesini diliyordu. Burnu giderek kesifleþen gaz kokusuna alýþmaya baþlarken sonunda uykuya daldý.
Birden pek aþina olmadýðý, derinden gelen bir alarm sesiyle uyandý. Nerede olduðunu kestiremedi, ne yaptýðýný hemen hatýrlayamadý, o alarm sesi ise onu her sabah uykusundan uyandýrmaya çalýþan ama onun defalarca ertelediði, telefonunun alarm sesine hiç benzemiyordu, yatmakta olduðu sert zeminin de yataðý olmadýðý aþikârdý. Çatlarcasýna aðrýyan baþýný tutarak, neliðinin yeni yeni farkýna varmaya baþladýðý halýnýn üzerinde doðruldu, iþte o an ne yaptýðýný hatýrladý. Büyük bir þaþkýnlýkla ayaða fýrladý, o kadar þaþkýndý ki planýnýn baþarýsýz olmasýna dair ne bir üzüntü, ne de bir sevinç duyabiliyordu. Hemen ocaða eðilip tek tek bütün bölmeleri kokladý, artýk gaz kokmuyordu ve böylece durumu anladý. O alarm sesi doðalgaz sayacýndan geliyordu. Son doðalgaz zammýný hesaba katmamýþ, üç beþ kuruþu zor denkleþtirerek aldýðý gaz onun planýný gerçekleþtirmesine yetmemiþti ve herkesin lanetlediði o zam onun hayatýný kurtarmýþtý. Demek ki ölmek zamlanýrken onun ölümü atlatmasý ucuzlamýþtý da, bunu düþünmekten ziyade ona en çok bir þey koyuyordu, havanýn suyun bedava olduðu o kadim günler hayatýn ateþ pahasý olduðu þimdiki günlerde çoktan geride kalmýþtý da bu koduðumun düzeninde ölmek de mi paraylaydý?