Namýk ile arkadaþlýðýmýz okul dýþýna da taþmýþtý.
Nazmi, bizimle gezip tozmak yerine yurtta/okulda kalýp ders çalýþmayý tercih ediyordu. Onun bu tavrý ilk sýnav notlarýnda baþarýlý olmasýný da saðlamýþtý, yani tüm notlarý “on”du; her hangi bir sýnavdan dokuz aldýðý zaman o bir puanlýk eksiklik nedeniyle hýrslanýyor, o notu da mutlaka “on”‘a tamamlýyordu. Sýra arkadaþým, yatakhanede ranza arkadaþým, yemekhane de, kütüphanede masa arkadaþým, her durumda en samimi arkadaþým, halen Nazmi idi. Namýk ile arkadaþlýk yapmamý istemiyordu ve her defasýnda, beni, onun hakkýnda kendince uyarýyordu. Biraz da abartarak…
Nazmi’nin, Namýk hakkýnda sarf ettiði “komünist”, “solcu” yaftalarýna uygun bir dýþ hayatý olduðunu, beni T.Ý.P. nin Gençlik Kollarýna ait bir lokale götürdüðü zaman ilk kez düþündüm. Oturduðumuz masada sekiz, on kiþilik bir grup vardý; beni hepsiyle teker teker tanýþtýrdý. Öylesine candan karþýlanmýþtým ki, hepsiyle canciðer kuzu sarmasý oluvermiþtim. Herkes, komplekssiz, mesafesiz, sevimli, tatlý dilli, bilgili bir etkiyle arkadaþým olmuþtu. Ýnsan Haklarýnýn evrenselliðinden, emperyalist güçlere karþý maðdur olan ülkelerin ezilen insanlarýndan, Atatürkçü Düþünceden, Atatürkçü Ekonomiden,… konuþuyorlardý. Ben ise bilgisizliðimle, onlarýn bilgi birikimini, aðzý açýk ayran budalasý gibi dinliyordum. Nazmi’nin ýsrarla “tu kaka” dediði, Namýk’ýn “solcu” olmasýnýn, kötü bir þey olmadýðýna karar verdim. Hatta, Nazmi’nin öve öve göklere çýkarttýðý “milliyetçilik”, “ülkücülük”, “saðcýlýk” gibi kavramlardan daha iyi bir þey olduðuna karar verdim.
Lokalin duvarlarýnda Behice Boran’ýn boy boy afiþleri ve fotoðraflarý ile TÝP amblemli bayraklar asýlýydý. Resimlerde genelde pamuk gibi beyaz saçlarý, güleç yüzü olan çirkince bir kadýn olarak görünüyordu. Afiþlerde, Galata Köprüsünde Kore Savaþýna karþý eylemler yaptýðýný okuyunca, aklýmdan, onun bir lider olabilmek için gereken meziyetlere sahip olduðuna hükmettim. Sevmiþtim ben burayý.
…
Bu sevgi, pek çok arkadaþlýk soktu hayatýma. Sonradan tanýþtýðýmýz Saide adýndaki kýz, bana özel bir samimiyetle yakýnlaþmaya baþlamýþtý. Gözlük takan, saçlarýný kulaklarýnýn üstüne kadar kat kat kýsaltan, iri kemikli bir kýzdý; onu, pürüzsüz teni çok güzel gösteriyordu. Lokale her gittiðimde, kiminle, nerede oturuyor olursa olsun, kalkýp yanýma geliyordu.
Bir keresinde, bana, “kafam çok uyuþuyor seninkiyle,” demiþti.
Hangi konularda, nasýl uyuþtuðumuzu bile anlayamadan, “benim kafam da seninkiyle,” demiþtim.
Sonra baþ baþa, baþka yerlere de gitmeye baþladýk.
Aþýrý solcu bir derneðin (hatýrlayabildiðim kadarýyla Halkýn Kurtuluþu/ÝGD’ de olabilir)düzenlediði bir moral gecesine götürdü beni. Ruhi Su’yu getirmiþlerdi, seyrettik, dinledik. Konser neredeyse bitmek üzereydi ki, yanýmýza iki kiþi gelip bizi oturduðumuz yerden kaldýrarak dýþarý çýkarttýlar.
“Konser bitmek üzere, daðýlýrken arkadaþlardan bir tanýyan olursa zor durumda kalabilirsiniz. En iyisi gidin,” diyerek bizi oradan yolladýlar.
Onca kalabalýðýn içinden bizim kendilerinden olmadýðýmýzý nasýl anladýklarýna aklým bir türlü ermedi.
Ruhi Su dinleyebilmek uðruna beni rakip bir derneðin lokaline götürmüþ olduðunu anladýðýmda onu epeyi bir azarladým.
O geceyi Saide’nin evinde geçirdim.
Annesi ve ablasý ile birlikte kaldýklarý evde, o gece annesi ile ablasýnýn olmayacaðýný söyleyerek, beni davet etti. Saat tam on bir (yirmi üç)de nöbetçi öðretmenler yatakhaneyi dolaþmaya baþlýyorlar ve sayým yapýyorlardý. Saide ile gittiðim takdirde, yatakhanede tam vaktinde bulunmam mümkün deðildi.
Saide, “Ýyi ya,” dedi; “yatakhanede bulunmadýðýnda baþýna ne gelebileceðini test etmenin tam sýrasý!”
Hah verdim ona; ama, asýl test edeceðim þeyin, onunla birlikte evde tek baþýmýza iken, baþýma nelerin geleceði idi…
…
Mübalaðaya gerek yok! Tüm sinir sistemim içimde kabaran ihtirasa direnemeyerek boþalývermiþti. Ellerim, bacaklarým abartýlý bir þekilde titremeye baþlamýþlardý, dizginleyemiyordum. Kýzcaðýz beni sakinleþtirebilmek için ufacýk temaslar kurup, bolca konuþuyordu.
O arada anlattýðý bir fýkrayý hala anýmsamaktayým. (Azýcýk müstehcen olduðu konusunu okur dostlarýma ikaz etmiþ olayým.)
“Tir tir titreyen yaþlý, eðri büðrü bir adam, bir gün geneleve gitmiþ. sofada oturan kadýnlarýn arasýndan, herkesin gýpta eden/hasetli bakýþlarý önünde, sen, sen, sen de, diyerek altý tanesini seçerek odaya sokmuþ. Anadan üryan soyunup uzanmýþ yataða, ama uzadýðý yerde titremekten zýp zýp zýplamaktaymýþ. Kadýnlara, sen, demiþ sað bacaðýmýn üstüne çýkýp otur; sen sol bacaðýmýn üstüne çýk otur; siz ikinizden biriniz sað kolumu diðeri sol kolumu tutsun, beþi,nciniz de baþýmý tutsun! Kadýnlar denileni yapýlýnca adamýn titremesi durmuþ. Adam, altýncý kadýna da demiþ, çýk üstüme gör iþimi. Kadýn üstüne çýkýnca, öteki kadýnlara, tamam demiþ, salýverin hepiniz zapt ettiðiniz yerleri. Beþ kadýn birden bir kenara çekilince adam gene baþlamýþ hoplayýp zýplayarak titremeye. Böyle böyle iþini de görmüþ…”
Onun böylesine müstehcen bir fýkrayý anlatýþýndaki utanmazlýk bana da sirayet ettiðinde daha soðukkaqnlý olabilmeyi baþardým. Evet, on altý yaþýndayken ilk kez o gece milli olmuþtum…
Daha sonra, Saide ile samimiyetimiz hiç eksilmedi. Sadece, artýk ben, kýzana gelmiþ diþi kedinin peþinde ayrýlmaya erkek kedilere dönmüþtüm.
…/…