Bunaltýcý sýcaklarýn baþladýðý, topraðýn tozunu buhrana katýp üzerimde yoðunlaþtýðý bir günde, kalemin mürekkebi bile en uca kaçarak kendi karanlýðýný (sessizliðini) arýyor. Fakat böylesine býkkýn, bedbaht, sýkýcý ve de mutlak boþlukta olan bir havada bile zamanýn anlamsýzlýðýný taçlandýran karakterler benliklerini yitirmeden, yerlerini koruyor.

Tanrýnýn lanetlenmiþ kullarýný bir baþýna býraktýðý gibi bu insanlarda kendilerini imgelere kaptýrmadan yerden kalkan kahverengi toz zerrecikleriyle neþeli, sýrýtkan ve aptalca gülüþlerini sürdürüyorlardý. Ruhlarý berraklýðýný yitirmiþ ucuz umarsýzlýklarýnda dolanýyordu. Bu tipler bir zamanlar bizim dostumuz, tanýþýðýmýz, sevdiðimiz, hem hal olduklarýmýz, idi. Þimdi duygularýmýzýn bu denli deðiþmesinin sebebi , hislere kendimizi fazlasýyla kaptýrmamýzdan ve modern insanýn yalnýzlýðýndan sýyrýlmak istemesinden ötürü ortaya çýkan bir nevi hüsrandýr.

Yalnýzlýðýmýz asýl olmasý gereken, sevgilerin üst mertebesinde duracaðý yerde þimdilerde istenmeyen, sakýnýlan bir olgu haline geliyor. Fakat insanýn en iyi dostu yine kendisi olmalý, bunu tecrübelerle sabitlemek o kadar da mühim deðil. Bu tarz þeyler (hissi) tekrardan baþka bir þey deðil. Aslýnda olmamasý gereken kiþilere kendimizi kaptýrýp, duygularýmýzý onlara açýp, benliðimizden ödün verip onlarla paylaþmamýz, bizleri küçük düþürmekten baþka bir þey yapmýyor. Dostlar olmadan yani bir baþkasýnýn bizi övmesine gerek olmadan (dostluk birbirini pohpohlamaktýr bir bakýma) gayet mühim bir yaþam sürdürülebilir. Menfaatin had safhada olduðu bir zamanda sevginin, güvenin ne gibi bir deðeri olabilir ki ?!

Ve doðru insanlar þimdilik uzaklarda, yerlerini acizler tutuyor. Ýmgesiz ve berrak olanlar henüz gelmedi, bir bahar sabahý ya da gecenin serin rüzgarýyla beraber gelmesi bizleri mutlu kýlabilir, gibisinden düþüncelere dalmak pragmatik varsayýmcýlarýn iþidir, bize göre deðil.

Di’li geçmiþ zamanýn cüretine ve ucuzluðuna kapýlmýþ bir kimse olarak, yalnýzlýðýmý taçlandýrýyorum. Elveda aptalca þeyler!