Gece olmak bilmedi.
Biz de, “6.Filo Defol!” diye sloganlar atarak, Amerikalý askerleri denize döken üniversiteli abilerimiz gibi bir eylem düzenlemiþtik iþte: “ÝÞÇÝ MEMUR ELELE, GENEL GREVDE!”
Adrenalim en üst seviyedeydi ve müthiþ bir huzursuzluk çekiyordum; ama, erkekliðe de bok sürecek deðildim. Gece yarýsýna kadar o kadar çok þey konuþuldu, o kadar çok isim anýldý ki, ben onlarý dinlerken, sadece bu kadar boþ kafalý bir genç oluþum nedeniyle kendi kendime hayýflanmaktaydým.
Gece yarýsý olduðunda organizasyon da tamamlanmýþtý. Yaþlarý bizden epeyi büyük, tecrübeli arkadaþlarýmýzdan beþi damperin açýlmasý ile birlikte yol kenarýnda afiþin iplerini baðlayacaklarý direklere ve damperin üstüne týrmanarak, el çabukluðu marifet, afiþi ve sahte bomba düzeneðini asarak oradan hýzla kaçýp uzaklaþacaklardý. Biz de çevrede þüphe uyandýrmadan dolaþarak afiþi asanlara sivil vatandaþlardan ya da diðer dernekli gençlerden müdahale etmek isteyenler olursa, onlarý engelleyecektik. Damperli kamyon, oradan az uzakta terk edilecekti; o zaten cadde kenarýnda park halindeyken düz kontakla çalýnarak elde edilmiþti.
Sýrf ara sokaklardan giderek, bankalar caddesine ulaþtýk. Damper içinden hýzla yola atlayarak caddenin iki yanýnda gizlenerek ve dikkat çekmeden gezinerek gözcülük yapmaya baþladýk. Ben Saide’den ayrýlmýyordum, Namýk da bizden…
Her þey gözümü açýp kapayýncaya kadar, hýzla gerçekleþtirildi.
Bez afiþ caddenin iki yanýndaki direkler arasýnda, dalgalanarak arz-ý endam etmeye baþlamýþtý.
Kamyon hareket ettirilirken damperi de indiriliyordu, o da az ileride terk edilecek ve içindekiler onu süratle terk edeceklerdi.
Saide ve Namýk ile beraber, bu kadar kolay bir iþin baþarýlmasýnýn mutluluðu içinde, birbirimizle cilveleþerek uzaklaþmaya baþladýk.
O sükunet birden bire bozuldu. Yerini polis araçlarýnýn sirenlerine ve koþuþturan insanlara býraktý.
Biz üçümüz ne yapacaðýmýzý bilemeden binalarýn gölgelerinde sinmeye, görünmemeye çalýþýyor, bulduðumuz bir boþluk anýnda baþka bir gölgeliðe kadar koþturup siniyorduk ki, tam da caddeden çýktýk, kurtulacaðýz derken bir polis minibüsü hýzla gelip keskin bir fren yaparak tam da önümüzde durdu. Minibüsten inmek için davranan polisleri fark eder etmez, hýzla koþmaya baþladýk. Minibüsten inen polisler de kovalamaya…
Sanýrým ilk evvela Saide yakalandý, çünkü bize ayak uydurarak koþamýyordu. Onun, “Kaçýn, yakalanmayýn!” diye haykýrýrken polis minibüsünün içine sokulduðunu fark ettim.
Namýk’a, “koþ!” diye haykýrýyordum. Arada bir duraklayýp yanýma yetiþmesini bekliyordum. “Haydi gayret! Biraz daha hýzlý koþ Namýk!”
Çokça gayret etmesine raðmen daha hýzlý koþamýyordu ki! Nefesi kontrolünden çýkmýþ, konuþmak için bile kullanabileceði bir nefesi kalmamýþtý. “Geri zekalý herif!” diye azarladý beni. “Neden beni bekliyorsun mütemadiyen, salak! Uzaklaþ þuradan! Defol!”
Onu öylece geride býrakýp uzaklaþmanýn, arkadaþlýðýmýza ihanet olacaðýna inanýyordum. “Ancada beraber! Kancada beraber! Haydi! Gayret!”
Olmadý. Ne kadar gayret ettiyse de, genç bir polis memuru, son bir hamleyle, adeta havada uçarak, onu yakaladý, etkisiz hale getirdi.
Ayný polis memuru az sonra ona yetiþen diðer arkadaþlarýna býraktý Namýk’ý. “Siz þunu alýn! Ben ötekini yakalamaða gidiyorum!” diyerek benim peþimden ayaklandý.
Ya yirmi adým, ya otuz adým vardý aramýzda. Beni de yakalamasý iþten bile deðildi. Yapabileceðim tek þey, olanca gücümle kaçmak olacaktý.
Öyle de yaptým. Ne var ki, peþimdeki ayý öyle hýzlýydý ki, aramýzý açmam mümkün olmuyordu. O da, ne kadar hýzlý koþsa da aramýzý kapatmaya muvaffak olamýyordu. Benim akciðerlerimin onunkilerden çok daha genç olmasý tek avantajýmdý. Öyle ki, onun kesik kesik nefes aldýðýný hisseder olmuþtum. Ha þimdi, ha birazdan koþmaktan vaz geçecek, ben de kurtulmuþ olacaktým.
Yakalanmamalýydým. Gerekirse ölmeliydim, ama yakalanmamalýydým.
Babam için yakalanmamalýydým. Ona, “ben seni öðretmen ol diye yolladým oraya, anarþist ol diye deðil,” dedirtmemek için yakalanmamalýydým. Annemin, uðrayacaðý hayal kýrýklýðýnýn kabusuyla uykular uyumamasý için yakalanmamalýydým. Karýncaezmez’in, “bak oðlum, seni sana emanet ediyorum ve meslektaþlarýma destek olmaya gidiyorum. Sana olan güvenime ihanet etme!” diyerek çýktýðý öðretmen boykotundan döndüðünde, “sana güvenilmezmiþ. Babanýn oðlu deðilmiþsin,” dememesi için yakalanmamalýydým. Tahir amcama, “bizim Ali’nin oðlu Ali’ye çekmemiþ. Armut dibine düþmemiþ,” dememesi için yakalanmamalýydým.
Yakalanmamam gerektiðini her düþündüðümde daha hýzlý koþtuðumu hissediyordum. Gerçekten de polis ile aramdaki mesafe elli, altmýþ adýma kadar çýkmýþtý.
Sokak aralarýndaki koþunun önünü kesen bir caddeye fýrlamýþtým ki, Namýk ile Saide’nin içinde olduðu minibüs, tam da önümde, yolun karþý kýyýsýnda durdu. Hemen minibüsün geliþ yönüne döndüm, o tarafa doðru koþmaya baþladým. Beni kovalayan polis caddeye çýkar çýkmaz önüne gelen minibüse binerek beni koþarak kovalamaktan vaz geçti.
Hem kaçýyor, hem haykýrýyordum. “Kurtuldum!” Çünkü, minibüsle beni yakalamalarýnýn imkaný yoktu. Nitekim hemen karanlýk, dar bir sokaða daldým, oradan merdivenli bir yolu týrmandým ve gördüm ki, birkaç dakika içinde gerçekten kurtulmuþtum. Peþimde de, görünürlerde de bir polis minibüsü kalmamýþtý.
Boþ bir arsa buldum. Bakýndým. Beðenmedim. Aþaðý doðru bir yolu indikten sonra ulaþtýðým yerdeki yýkýk dökük bir bahçe duvarýný aþýp girdiðim bahçede sere serpe yayýlarak dakikalarca kendime gelmek için nefeslendim. Terimi öylece kurutup nefesimi toparladýktan sonra, çorabýmýn içinden sigara paketimi ve kibritimi çýkartýp bir sigara yaktým.
Sigarayý çektikçe aklýmý da toparlamaya baþlamýþtým. Saide ile Namýk’ýn, ya da diðerlerinin sorgulamalarýnda kimliðimi tespit etmeleri öylesine kolay olacaktý ki, “kurtuldum,” diyerek bu kadar erken sevinmemin çok aptalca olduðuna karar verdim.
“Salak! Kurtulmuþmuþ!… Nah kurtulursun!”
Okula dönmemeliydim. Beni orada, mutlaka bekliyor olacaklardý. Ya dernek lokali? Asýl orasý riskliydi. Orasý polis kaynýyor olmalýydý þimdi. Karýncaezmez’in evine gitsem? Hiç gitmemiþtim, ama çok iyi tarif etmiþti orayý, kolayca bulabilirdim. Saçmalýyordum. Ne diyerek gidecektim onun yanýna, nasýl izah edecektim durumumu. Ýmkaný yok, gidemezdim ona. Ýyi ama, nereye gidebilir, ne yapabilirdim? Gidebileceðim hiçbir yer yoktu.
Vardý! Eskiþehir… Okullarda dört gün boyunca ders görülmeyecekti. Bu boþluðu deðerlendirip geldim iþte, derdim anneme babama. Evet, evet, en mantýklý çare bu olmalýydý.
Gizlendiðim bahçeden çýktým. Ara sokaklardan yürümeye devam ederek tren garýna yöneldim. Tren garýyla okulum arasýndaki mesafe beþ dakika ya çekler, ya çekmezdi. Okuluma da, gizlenerek þöyle bir bakabilirdim hem…
Ulustan aþaðý doðru yöneldim. Emniyet Amirliðinin ýþýklarý dikkatimi çekti, duraladým. Uzaktan orayý gözleyerek, oranýn önünden geçmeden, dolanarak gidebileceðim bir güzergah belirlemeye çalýþtým. En mantýklýsý Gençlik Parkýndan dolanmak olacaktý. Yürümeðe baþladým.
Emniyet Amirliðinin civarýnda bir grup toplanmýþ, sloganlar atarak polislerin eylemlerden toparlayýp getirdiði insanlarý protesto ediyorlardý:
“TÝP TÝP TÝPSÝZLER!... ALLAHSIZ KOMÜNÝSTLER!...”